Στη δεκαετία του 1930 η ζωή ήταν δύσκολη, για τους περισσότερους. Ειδικότερα για τους πρόσφυγες, που εγκαταστάθηκαν μετά το 1923 στα αστικά κέντρα (μεγάλα ή μικρά) σε όλη την ελληνική επικράτεια. Η οικογένεια Καζαντζίδη, λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά να βιοπορίζεται με δυσκολία.
Πολλές άλλες οικογένειες ζούσαν σε παρόμοιες συνθήκες.
Στα χρόνια της κατοχής οι συνθήκες έγιναν δυσχερέστερες και η οικογένεια Καζαντζίδη αναγκάστηκε να μεταβεί στα Πλατανάκια Σερρών και έπειτα στη Ροδώνα Κιλκίς. Αργότερα επέστρεψαν πάλι στην Αθήνα.
Ο πατέρας του οργανώθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ και προσέφερε τις υπηρεσίες του στην Επιμελητεία του Αντάρτη (ΕΤΑ). Στα χρόνια του εμφυλίου δολοφονήθηκε από παρακρατικούς αντικομμουνιστές.
Αναφέρει σχετικά, στον Βασίλη Βασιλικό, ο Στέλιος Καζαντζίδης:
«Του έριξαν ένα ξύλο, που
ταίρι του δεν πρέπει να υπάρχει στον κόσμο. Ούτε στην ΕΣΑ δεν χτύπαγαν έτσι. Με ένα σιδερένιο μπαστούνι τον σκότωσαν, στην κυριολεξία. Τον είχαν μελανιάσει, αιμορραγούσε… Τότε το ΄47 πέθανε ο πατέρας μου. Είχε προλάβει να γεννηθεί ο Στάθης. Λίγο πριν πεθάνει τον ξαναπιάσανε, έφαγε πάλι ξύλο. Τους τέσσερις πέντε μήνες που επέζησε μετά τα βασανιστήρια δεν είχε κουράγιο για τίποτα, όλο αιμοπτύσεις έκανε, είχαν σαπίσει οι πνεύμονες, είχε φθαρεί τελείως, δεν είχε κουράγιο ούτε να αναπνεύσει. Το κόμμα έστειλε κάποιο γιατρό. «Δεν έχει ζωή» μας λέει. Ο πατέρας μου έτρωγε σε πεπιεσμένα χαρτόνια για να μην τρώει απ’ το πιάτο που θα τρώγαμε και εμείς, μη μας κολλήσει το μικρόβιο της φυματίωσης. Τρεις μέρες παιδευόταν ο φουκαράς…» («Υπάρχω», Εκδόσεις Λιβάνη).
 |
| Ο Στέλιος Καζαντζίδης με τον πατέρα του Χαράλαμπο |
ταίρι του δεν πρέπει να υπάρχει στον κόσμο. Ούτε στην ΕΣΑ δεν χτύπαγαν έτσι. Με ένα σιδερένιο μπαστούνι τον σκότωσαν, στην κυριολεξία. Τον είχαν μελανιάσει, αιμορραγούσε… Τότε το ΄47 πέθανε ο πατέρας μου. Είχε προλάβει να γεννηθεί ο Στάθης. Λίγο πριν πεθάνει τον ξαναπιάσανε, έφαγε πάλι ξύλο. Τους τέσσερις πέντε μήνες που επέζησε μετά τα βασανιστήρια δεν είχε κουράγιο για τίποτα, όλο αιμοπτύσεις έκανε, είχαν σαπίσει οι πνεύμονες, είχε φθαρεί τελείως, δεν είχε κουράγιο ούτε να αναπνεύσει. Το κόμμα έστειλε κάποιο γιατρό. «Δεν έχει ζωή» μας λέει. Ο πατέρας μου έτρωγε σε πεπιεσμένα χαρτόνια για να μην τρώει απ’ το πιάτο που θα τρώγαμε και εμείς, μη μας κολλήσει το μικρόβιο της φυματίωσης. Τρεις μέρες παιδευόταν ο φουκαράς…» («Υπάρχω», Εκδόσεις Λιβάνη).
Με τον θάνατο του πατέρα του ο Στέλιος γίνεται προστάτης της οικογένειας και, έφηβος ακόμα, αναγκάζεται να εργαστεί για την επιβίωση της. Η παρουσίαση των δυσκολιών που αντιμετώπισε ο Καζαντζίδης στα παιδικά του χρόνια, με τρόπο έντονα συναισθηματικό, ποτέ δεν μας άρεσε.
Τα λυπηρά, αυτά, γεγονότα, δεν καταδεικνύουν παρά τη δύσκολη ζωή στα χρόνια της κατοχής αλλά και στην προπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα. Είναι άδικο και αφελές να εντοπίζουμε όλα τα δεινά μιας πραγματικά σκληρής περιόδου στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που εν τέλει γνώρισε τη δόξα και την αναγνώριση.
Δεν είναι τα βιώματα που κάνουν τον Καζαντζίδη σπουδαίο.
Πολλοί άνθρωποι που επιβίωσαν στις ίδιες και ίσως χειρότερες συνθήκες «προκόψανε», δημιούργησαν, «φτιάξανε τις ζωές τους». Δεν ήταν ήρωες και ανταπεξήλθαν, παρά οι συνθήκες ηρωοποίησαν τις ζωές τους. Ας μην ξεχνάμε πως και άλλοι καλλιτέχνες γεννήθηκαν στην φτώχεια και την ανέχεια. Πόσοι όμως μπορούν να ισχυριστούν πως υπήρξαν εν όλω «καλλιτέχνες», πως αγωνίστηκαν για καλύτερες συνθήκες στο χώρο δουλειάς, πως δεν υπήρξαν στο ελάχιστο κομματικοί τραγουδιστές, παρά μόνο «ταξικοί»;
Ο Καζαντζίδης, αν ζούσε, θα μπορούσε να τα ισχυριστεί όλα αυτά και ακόμα περισσότερα.
Όχι γιατί γεννήθηκε φτωχός. Η φτώχεια, άλλωστε, ποτέ δεν μπορεί να είναι προσόν. Οι πιο πολλοί τραγουδιστές φτωχοί γεννήθηκαν και η εύκολη ή η μόνη εφικτή, αν θέλετε, διέξοδος στην φτώχεια και την ανέχεια ήταν η «τέχνη» τους, που σήμερα (αναφερόμενοι στους σημερινούς τραγουδιστές) είναι αμφισβητούμενη.
Ο Καζαντζίδης είναι σπουδαίος και θα παραμείνει σπουδαίος στη συνείδηση μας, γιατί αντιπάλεψε τα συμφέροντα των πολυεθνικών της δισκογραφίας, δεν πρόδωσε την καταγωγή του, αντιπρότεινε, σθεναρά, και με κόστος προσωπικό, τον κοινωνικό προβληματισμό στην «ερωτική μανία» που διέπει τη μουσική παραγωγή.
Με την ευκαιρία θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους και όλες, τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες μας, για τις ευχές που μας στέλνετε με αφορμή την συμπλήρωση 80 χρόνων από τη γέννηση του Στέλιου Καζαντζίδη. Σας καλούμε, για πολλοστή φορά, να συμμετέχετε ενεργά στη διαμόρφωση του περιεχομένου και του ύφους του ιστολογίου. Με κάθε τρόπο. Προβάλετε το stelioskazantzidis.blogspot.com.
Σχολιάστε τις δημοσιεύσεις μας, προτείνετε θέματα για έρευνα, στείλτε μας υλικό προς αξιολόγηση και δημοσίευση, ασκήστε ανοιχτά την κριτική σας. Σας ευχαριστούμε για τα τρία χρόνια, απ’ αρχής του ιστολογίου αυτού, που μας στηρίζετε.
Διαβάστε ακόμη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου