tag:blogger.com,1999:blog-4151207965838163400.post5789049294141943615..comments2023-10-10T00:08:46.485+03:00Comments on Στέλιος Καζαντζίδης 1931 - 2001: «Υπάρχω» - 1975Είπε κάποιος...http://www.blogger.com/profile/08037883195986903952noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-4151207965838163400.post-31494875329655860832014-09-16T13:39:43.434+03:002014-09-16T13:39:43.434+03:00ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ - ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΕΙΑ 2014
Διάλεξη με...ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ - ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΕΙΑ 2014<br /><br />Διάλεξη με τίτλο "Στη σκιά του Καζαντζίδη" <br />[28-08-14]<br /><br />(Μικρό απόσπασμα/προδημοσίευση από το υπό έκδοση βιβλίο μου για τον Άγιο Κωνσταντίνο, τον Καζαντζίδη και την ηθική του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού" / το αφιερώνω σε όλους τους παιδιόθεν φίλους μου - Χρήστος Τσανάκας, Σεπτέμβριος 2014)<br /><br /> Ίσως να μη το έχουμε προσέξει ή να μη θέλουμε να το προσέξουμε, όμως όλοι μας ταξιδεύουμε ανάμεσα στους εκλιπόντες, γνωστούς και αγνώστους, αρχαίους ή σύγχρονους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, αναπνέουμε την ανάσα τους. Για την επιστήμη, ο αέρας που αναπνέουμε αποτελεί όντως ανακύκλωση -φιλτράρισμα σε θάλασσα, γη και ουρανό- του αέρα που ανέπνευσαν ο Όμηρος και ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Πίνδαρος και ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και ο Ασκληπιός, ο Περικλής, ο Πραξιτέλης, ο Σωκράτης, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Αριστοφάνης, ο Ηράκλειτος, ο Ιησούς, ο Μωυσής, ο Βούδας, ο Μωάμεθ, ο Νεύτων, ο Κοπέρνικος, ο Μπαχ, ο Μότσαρτ, ο Στραβίνσκι, ο Σαίξπηρ, ο Πικάσο, ο Νταλί, ο Γκάντι, ο Καζαντζάκης, ο Φώκνερ, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, η Κάλας, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο Χατζιδάκις, ο Τσιτσάνης, ο Φρανκ Ζάππα, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Μαξ Πλανκ ή ο Αϊνστάιν, αλλά και οι πραγματικοί ήρωες της παγκόσμιας μυθολογίας, οι σαμάνοι των πάγων, οι κυνηγοί των μαμούθ, οι Νεάντερνταλ και οι Κρο-Μανιόν, φτάνοντας ως πίσω στα έσχατα όρια της ανθρωπότητας, στο χαμόγελο της Εύας, στις σαβάνες και στα δάση της Εδέμ ή στα σπήλαια της πρώτης μεγάλης μετανάστευσης των ανθρώπινων φυλών στις εσχατιές του πλανήτη. Οι «σκιές» όλων των ατόμων που έζησαν ποτέ στη Γη σμίγουν και διαχέονται στις σπείρες του χρόνου, σκορπούν αέναα τα ίχνη τους στον κόσμο, επιδρούν αόρατα αλλά καθοριστικά στο είναι μας και σφραγίζουν με άυλες αξίες και επιλογές τα προσωπικά μας βιώματα και το μέλλον των απογόνων μας μέσω των γονιδίων και των μιμιδίων. Ίχνη απτά και ίχνη πνευματικά. Ίχνη που έρχονται από πολύ μακριά, σε αβέβαιη ετεροχρονισμένη ώσμωση με τις αισθήσεις μας και με την ψυχοσύνθεσή μας. Αλλά και ίχνη κοντινά, αδρές δηλώσεις παρουσίας όλων εκείνων οι οποίοι ζουν για πάντα στην καρδιά μας. Οι αθάνατοι των ευαισθησιών μας, οι ευνοούμενοι των συναισθημάτων μας, οι εξ αίματος δικοί μας άνθρωποι και όσοι έγιναν δικοί μας γιατί κάποτε άγγιξε η ψυχή τους την ψυχή μας, είναι όλοι εδώ, μαζί μας. Πρωτίστως, οι γονείς, οι φίλοι και οι σύντροφοι στις περιπέτειες της ζωής. Και, παράλληλα, οι λυτρωτές της ψυχής μας, οι δημιουργοί όσων εικόνων βαθαίνουν τις εμπειρίες μας, οι αφηγητές των ιστοριών που κάνουν τη ζωή μας πιο συνεκτική, οι υμνωδοί των ονείρων και των παθών μας. Ιδίως οι τελευταίοι, οι αοιδοί των τραγουδιών τής καρδιάς. Όπως ο Στέλιος Καζαντζίδης. Ο άνθρωπος με τη μεγαλειώδη φωνή, η οποία αντήχησε σε ολόκληρη την οικουμένη αναγγέλλοντας εκ νέου την παγκοσμιότητα του ελληνισμού, έστω και στις πιο τραγικές ιστορικές συνθήκες. Πέραν πάσης συγκρίσεως, η φωνή του Καζαντζίδη αποδείχτηκε άβυσσος και ουρανός. Γιατί όλα τα χώρεσε και όλα τα απάλυνε. Μας λύτρωσε (και εξακολουθεί να μας λυτρώνει) μέσα από την κραυγή ενός ήρωα ο οποίος δίνει τα πάντα στην πάλη με τις τραγωδίες και τις αγωνίες που μας αφορούν προσωπικά ή συλλογικά, βγαίνοντας τελικά νικητής εν ονόματι της συνέχισης της ζωής, ενσταλάζοντας θεραπευτικά τη γλυκύτητα της αμοιβαίας συμπόνιας στην ψυχή μας...<br /><br />...Η μεγάλη τέχνη είναι πάντα τραγική. Σε βασανίζει για να ομορφήνεις. Για να ανθίσεις στις καρδιές των ανθρώπων. Ο Καζαντζίδης το γνώριζε αυτό πολύ καλά. Και το παραδέχτηκε στην εισαγωγή του δίσκου "Υπάρχω". <br />"Μόνο στην καρδιά σας ζω...", μας είπε. Υπάρχει σπουδαιότερο μήνυμα από αυτά τα λόγια του Καζαντζίδη; Μοιάζουμ με λόγια του Ιησού: "Μόνο στην καρδιά σας ζω...". Αν όλοι μας πράτταμε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ζούμε για πάντα στις καρδιές των άλλων, τότε ο κόσμος γύρω μας (και μέσα μας) θα ήταν εντελώς διαφορετικός...<br /><br />[Απόσπασμα διάλεξης]<br /><br />Χρήστος Τσανάκας<br />Αθήνα<br />tsanakashttps://www.blogger.com/profile/01443551029306686333noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4151207965838163400.post-44778123959429802092014-07-16T22:20:05.741+03:002014-07-16T22:20:05.741+03:00ΠΩΣ ΒΑΣΑΝΙΣΑ (ή ενέπνευσα) ΤΟΝ ΠΥΘΑΓΟΡΑ!
Στο βίντ...ΠΩΣ ΒΑΣΑΝΙΣΑ (ή ενέπνευσα) ΤΟΝ ΠΥΘΑΓΟΡΑ!<br /><br />Στο βίντεο με το εξοχικό του Στέλιου Καζαντζίδη επί του Αγίου Κωνσταντίνου Λοκρίδος διακρίνεται και ο στιχουργός του "Υπάρχω" (και δεκάδων άλλων μεγάλων λαϊκών τραγουδιών), ο Πυθαγόρας. Ο... καημένος ο Πυθαγόρας - γιατί τον είχα "βασανίσει" κάποτε με έναν άθλιο καφέ, όταν πιτσιρικάς εγώ, 11-12 χρονών, δούλευα το καλοκαίρι ως μπάρμαν στο ξενοδοχείο του θείου μου του Σελινόπουλου, επί της παραλίας του Αγίου Κωνσταντίνου. Δεν τον γνώριζα τον Πυθαγόρα, τότε. Μου τηλεφωνεί λοιπόν στο μπαρ από τον πρώτο όροφο και μου ζητάει έναν γλυκύ βραστόν ελληνικό καφέ, με φουσκάλες, αλλά στο μπρίκι, όχι στο μηχάνημα. Εγώ δεν έβρισκα μπρίκι και έτσι τον έφτιαξα στο μηχάνημα. Του τον ανεβάζω στον πρώτο όροφο. Ανοίγει η πόρτα, παντού χαρτιά -τότε έγραφε τους στίχους για τον δίσκο που θα ονομαζόταν "Υπάρχω"- , κοιτάζει τον καφέ, "αυτός δεν είναι σε μπρίκι, φέρε μου άλλον παιδί μου", μου λέει. Κατεβαίνω κάτω, του φτιάχνω καινούργιο, αλλά πάλι στο μηχάνημα, χωρίς μπρίκι. Του τον πάω. Το ίδιο σκηνικό. Τρίτη φορά, απτόητος εγώ και πείσμων. Το ίδιο σκηνικό. Τελικά, για καλή τύχη του Πυθαγόρα, που του είχα σπάσει τα νεύρα και του είχα στείλει την έμπνευση στον αγύριστο, εμφανίζεται η μάνα του θείου μου και με ρωτάει "τι έπαθες και πας πάνω κάτω;". Το και το, γιαγιά. "Άσε", μου λέει, "θα τον φτιάξω εγώ τον καφέ του στην κουζίνα, με μπρίκι". Και έτσι, τελικά, απαλλαγμένος από την εφηβική μου τρέλα, ο Πυθαγόρας ηρέμησε και κατάφερε να γράψει στο άψε σβήσε (και στο γράψε σβήσε) το "Υπάρχω" και άλλα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ! Παραλίγο δηλαδή να μπλοκάρω την, λίγους μήνες μετά, θριαμβευτική επιστροφή του Καζαντζίδη στο τραγούδι... Εκτός και αν η ύστατη στιχομυθία μου με τον Πυθαγόρα άναψε μια σπίθα έμπνευσης. "Βρήκες μπρίκι, τελικά", μου είπε, μισοκλείνοντας την πόρτα του δωματίου. "Ειλικρινά, δεν ήξερα ότι υπάρχει, αλλά τελικά υπήρχε...", είπα και τον άφησα να συνεχίσει τη στιχουργική του.<br /><br />Χρήστος Τσανάκας<br />[Δημοσιογράφος - πρώην διευθυντής των περιοδικών FOCUS και GEO]<br /><br />https://www.youtube.com/watch?v=wr8bwr0XzeUtsanakashttps://www.blogger.com/profile/01443551029306686333noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4151207965838163400.post-87543301301772348552014-07-16T22:18:42.000+03:002014-07-16T22:18:42.000+03:00ΠΩΣ ΒΑΣΑΝΙΣΑ (ή ενέπνευσα) ΤΟΝ ΠΥΘΑΓΟΡΑ!
Στο βίντ...ΠΩΣ ΒΑΣΑΝΙΣΑ (ή ενέπνευσα) ΤΟΝ ΠΥΘΑΓΟΡΑ!<br /><br />Στο βίντεο με το εξοχικό του Στέλιου Καζαντζίδη επί του Αγίου Κωνσταντίνου Λοκρίδος διακρίνεται και ο στιχουργός του "Υπάρχω" (και δεκάδων άλλων μεγάλων λαϊκών τραγουδιών), ο Πυθαγόρας. Ο... καημένος ο Πυθαγόρας - γιατί τον είχα "βασανίσει" κάποτε με έναν άθλιο καφέ, όταν πιτσιρικάς εγώ, 11-12 χρονών, δούλευα το καλοκαίρι ως μπάρμαν στο ξενοδοχείο του θείου μου του Σελινόπουλου, επί της παραλίας του Αγίου Κωνσταντίνου. Δεν τον γνώριζα τον Πυθαγόρα, τότε. Μου τηλεφωνεί λοιπόν στο μπαρ από τον πρώτο όροφο και μου ζητάει έναν γλυκύ βραστόν ελληνικό καφέ, με φουσκάλες, αλλά στο μπρίκι, όχι στο μηχάνημα. Εγώ δεν έβρισκα μπρίκι και έτσι τον έφτιαξα στο μηχάνημα. Του τον ανεβάζω στον πρώτο όροφο. Ανοίγει η πόρτα, παντού χαρτιά -τότε έγραφε τους στίχους για τον δίσκο που θα ονομαζόταν "Υπάρχω"- , κοιτάζει τον καφέ, "αυτός δεν είναι σε μπρίκι, φέρε μου άλλον παιδί μου", μου λέει. Κατεβαίνω κάτω, του φτιάχνω καινούργιο, αλλά πάλι στο μηχάνημα, χωρίς μπρίκι. Του τον πάω. Το ίδιο σκηνικό. Τρίτη φορά, απτόητος εγώ και πείσμων. Το ίδιο σκηνικό. Τελικά, για καλή τύχη του Πυθαγόρα, που του είχα σπάσει τα νεύρα και του είχα στείλει την έμπνευση στον αγύριστο, εμφανίζεται η μάνα του θείου μου και με ρωτάει "τι έπαθες και πας πάνω κάτω;". Το και το, γιαγιά. "Άσε", μου λέει, "θα τον φτιάξω εγώ τον καφέ του στην κουζίνα, με μπρίκι". Και έτσι, τελικά, απαλλαγμένος από την εφηβική μου τρέλα, ο Πυθαγόρας ηρέμησε και κατάφερε να γράψει στο άψε σβήσε (και στο γράψε σβήσε) το "Υπάρχω" και άλλα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ! Παραλίγο δηλαδή να μπλοκάρω την, λίγους μήνες μετά, θριαμβευτική επιστροφή του Καζαντζίδη στο τραγούδι... Εκτός και αν η ύστατη στιχομυθία μου με τον Πυθαγόρα άναψε μια σπίθα έμπνευσης. "Βρήκες μπρίκι, τελικά", μου είπε, μισοκλείνοντας την πόρτα του δωματίου. "Ειλικρινά, δεν ήξερα ότι υπάρχει, αλλά τελικά υπήρχε...", είπα και τον άφησα να συνεχίσει τη στιχουργική του.<br /><br />Χρήστος Τσανάκας<br />[Δημοσιογράφος, πρώην διευθυντής των περιοδικών FOCUS και GEO]<br /><br />https://www.youtube.com/watch?v=wr8bwr0XzeUtsanakashttps://www.blogger.com/profile/01443551029306686333noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4151207965838163400.post-44001168496786737092009-12-01T00:23:51.771+02:002009-12-01T00:23:51.771+02:00Ο Στέλιος Καζαντζίδης θα συνεχίζει να Υπάρχει για ...Ο Στέλιος Καζαντζίδης θα συνεχίζει να <b>Υπάρχει</b> για πάντα μέσα μας. <br /><br />Άσχετα αν το σημερινό ραδιόφωνο τον έχει ξεχάσει...<br /><br />Είναι κρίμα που δεν πρόλαβα να δω την ανάρτηση αυτή νωρίτερα για να την ανεβάσω και στο www.istories.gr Αν έχουν την δυνατότητα οι διαχειριστές θα το εκτιμούσα να μου στέλνουν τέτοιες αναρτήσεις με την μορφή της υπενθύμισης έστω στο info[at]istories.grManoshttps://www.blogger.com/profile/17369749199426983124noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4151207965838163400.post-10882391436922036802009-11-08T20:52:02.972+02:002009-11-08T20:52:02.972+02:00Ήμουν πιτσιρίκι στο Ηράκλειο της Κρήτης όταν βγήκε...Ήμουν πιτσιρίκι στο Ηράκλειο της Κρήτης όταν βγήκε αυτός ο δίσκος. Μας είχε συγκινήσει αφάνταστα ειδικά ο πρόλογος του Στέλιου. Ήταν η χρυσή εποχή των παράνομων ραδιοσταθμών και ένας από αυτούς βαφτίστηκε "Ράδιο Υπάρχω" και είχε σήμα φυσικά αυτό το τραγούδι. Ο Καζαντζίδης ήταν ο κυρίαρχος στη δισκογραφία και στα ερτζιανά. Σήμερα... άστο καλύτερα.Anonymousnoreply@blogger.com