Απαξιώνοντας τα φαινόμενα

Ο Γιώργος Νταλάρας

Παρακολουθούμε με απάθεια το «κατάντημα» του Γιώργου Νταλάρα. Δεν ανήκουμε, ασφαλώς, σε εκείνους που θαυμάζουν στο ελάχιστο το ελλειμματικό – κατά τη γνώμη μας πάντα – ταλέντο του. Αναγνωρίζουμε ωστόσο την προσφορά του στη δισκογραφία (όχι στην τέχνη), και την επαγγελματική του κατάρτιση. Είμαστε πεπεισμένοι πως αν η τέχνη αξιολογούνταν αμιγώς ποσοτικά, ο Νταλάρας θα δέσποζε σε ένα χώρο ματαιόδοξου πρωταθλητισμού. Δεν ανήκουμε επίσης σε εκείνους που πιστεύουν πως ένα γιαούρτι και μάλιστα «αμφιβόλου προελεύσεως» λύνει τα προβλήματα, μα ούτε σε κείνους που αβίαστα εξισώνουν τον εξευτελισμό, και στην προκειμένη με τη συναίνεση του «θύματος», με την άσκηση ωμής βίας ή το κάψιμο βιβλίων (μάλιστα! Το ακούσαμε και αυτό). 

Αν όλος αυτός ο μεταπολιτευτικός συρφετός αντιλαμβανόταν την τάση ή την απόπειρα γελοιοποίησης ενός αν μη τι άλλο «επαγγελματία διασκεδαστή» (έτσι δεν παρουσιάζουν τους τραγουδιστές τα μέσα και ο τύπος; Αυτό δεν είναι το πρότυπο; Διασκεδαστές που τους πετάν και λουλούδια. Γιατί όχι και γιαούρτια λοιπόν;) ως το έσχατο αντανακλαστικό της κοινωνίας με σκοπό τη διόρθωση του λάθους, ίσως να μην ακούγαμε αυτές τις κραυγές αγωνίας από όλους εκείνους που συμπάσχουν περίλυποι, όχι από αγάπη στο πρόσωπο του καλλιτέχνη, αλλά εξαναγκαστικά και βουτηγμένοι στο φόβο της επικείμενης ανυπαρξίας όταν τα φώτα πέσουν… Και όταν τα φώτα πέσουν για μερικούς από αυτούς, όχι γιαούρτια μα πέτρες θα παρακαλάνε οι ίδιοι να βρεθούν κάποιοι –«δήθεν αγανακτισμένοι» και σκόπιμα υποκινημένοι να τους ρίξουν, για να επανέλθουν στην επικαιρότητα, μιας και θα έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί όπως τόσοι και τόσοι επιτυχημένοι «παλιάτσοι» της ιστορίας… 

ΥΓ. Ας πάψουμε να απαξιώνουμε τα πρόσωπα και ας απαξιώσουμε τα συστήματα που τα γέννησαν και τα φαινόμενα των οποίων - τα πρόσωπα αυτά - δεν αποτελούν παρά ασήμαντες εκδηλώσεις. Τότε και μόνο τότε θα αλλάξουν ουσιαστικά τα πράγματα. Προς το παρόν το μόνο που πέτυχαν κάποιοι, έστω και ακούσια, ήταν να επαναφέρουν τον Νταλάρα στο προσκήνιο και αυτή τη φορά, δυστυχώς, ως θύμα, με τις ευλογίες ενός γενικευμένου συστήματος προώθησης.