Γνωρίζατε ότι ο Πάνος Γεραμάνης, έκανε την πρώτη συνέντευξη με τον Στέλιο Καζαντζίδη τον Ιούλιο του 1963;
Στα 1963, λοιπόν, στο θερινό κέντρο διασκέδασης του «Κουλουριώτη», ο Γεραμάνης συνάντησε το Στέλιο Καζαντζίδη και τη Μαρινέλλα. «Ο Καζαντζίδης με δέχθηκε με αγάπη. Μάλιστα με κέρασε ουίσκι – το ήπια για πρώτη φορά», δήλωσε κάποια στιγμή ο αείμνηστος Πάνος. Στου «Κουλουριώτη», στην παραλία Μοσχάτου, οι θαυμαστές του Στέλιου κρεμάμενοι από τους τοίχους ώρες ολόκληρες παρακολουθούσαν το πρόγραμμα του δημοφιλούς τραγουδιστή. Κοσμοπλημμύρα, τα χρόνια εκείνα.
Ο Καζαντζίδης, βέβαια, από το συγκεκριμένο μαγαζί είχε και κάποιες άσχημες εμπειρίες.
Χαρακτηριστικά είπε:
«Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού του «Κουλουριώτη» ήταν ο διοικητής Ασφαλείας του Πειραιά. Έλεγα αυτό το τραγούδι («Μια καινούργια κοινωνία») και φώναζε από πάνω με τη ρόμπα. «Τι στο διάολο θέλει ο κερατάς; Τραγούδι είναι αυτό; Δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις ρε; Άλλο να πεις». Το άλλαζα εγώ και έλεγα τις «Τρεις μαυροφόρες» του Χιώτη». «Κι αυτό τα ίδια σκατά είναι». Καμένη ή γούνα μου από τέτοια…».
Αξίζει να αναφέρουμε πως στου «Κουλουριώτη», κάποιο, βράδυ ο Ζαμπέτας, τιμητής ασφαλώς και του ρεμπέτικου, ζήτησε από το Στέλιο να του αφιερώσει το «Βαρέθηκα τον ναργιλέ».
Με το γνωστό του ύφος, ο Γιώργος Ζαμπέτας αφηγείται:
«Στο «Κάστρο» όταν ήμουνα, μου πέφτει ο Καζαντζίδης. Έρχεται κάποιος και με ειδοποιεί να πάω κάτω στου «Κουλουριώτη» που με θέλει ο Καζαντζίδης για να κλείσουμε δουλειά το καλοκαίρι μαζί. Πάλι ένα βράδυ εκεί που παίζαμε, σκύβει ο Στέλιος και μου λέει, ρε μανίτσα, απόψε γουστάρω να παίξεις ένα ταξιμάκι να ακούσουμε όλοι. Ότι θέλεις Στέλιο μου, αλλά θα παίξω ένα τραγούδι που θέλω να πεις εσύ, ένα παλιό. Ωραία, λέει ο Καζαντζίδης.
Εμένα τα αυτιά μου ήτανε πάντα γεμάτα από Στράτο και Μάρκο και όλους τους αρχαίους. Όλων αυτών τα τραγούδια κυκλοφορούσαν μέσα στα αυτιά μου .Θέλω Στέλιο, να πεις το "Βαρέθηκα τον ναργιλέ". Φύγαμε λέει. Αρχίζω ένα ταξίμι, συνεχίζω, παίζω λίγο, και μπαίνει ο Καζαντζίδης. Αρχίζει να τραγουδάει ο Στέλιος. Αφού το θυμάμαι τώρα και ανατριχιάζω. Μιλάμε για μεγάλη μορφή του τραγουδιού, μιλάμε για ...δεν υπάρχουν λέξεις να πουν για τη φωνή του Στέλιου. Μόνο η καρδιά, η ψυχή τις νιώθει, τις καταλαβαίνει, ξέρει λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το Στέλιο.
Τραγουδάει ο Στέλιος και ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. Μου έφυγε το μπουζούκι απ' τα χέρια, δεν ήξερα πως να το κρατήσω, έμεινα να κοιτάζω και ν' ακούω. Άκουγα, άκουγα... Ο μπαγάσας, καλή του ώρα εκεί που' ναι. Μεγάλος, πολύ μεγάλος. Μεγάλη σημαία ο Καζαντζίδης. Όταν λέμε Καζαντζίδης, τελειώνουν όλα. Πάρτε το χαμπάρι ρε.».
Στα 1963, λοιπόν, στο θερινό κέντρο διασκέδασης του «Κουλουριώτη», ο Γεραμάνης συνάντησε το Στέλιο Καζαντζίδη και τη Μαρινέλλα. «Ο Καζαντζίδης με δέχθηκε με αγάπη. Μάλιστα με κέρασε ουίσκι – το ήπια για πρώτη φορά», δήλωσε κάποια στιγμή ο αείμνηστος Πάνος. Στου «Κουλουριώτη», στην παραλία Μοσχάτου, οι θαυμαστές του Στέλιου κρεμάμενοι από τους τοίχους ώρες ολόκληρες παρακολουθούσαν το πρόγραμμα του δημοφιλούς τραγουδιστή. Κοσμοπλημμύρα, τα χρόνια εκείνα.
Ο Καζαντζίδης, βέβαια, από το συγκεκριμένο μαγαζί είχε και κάποιες άσχημες εμπειρίες.
Χαρακτηριστικά είπε:
«Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού του «Κουλουριώτη» ήταν ο διοικητής Ασφαλείας του Πειραιά. Έλεγα αυτό το τραγούδι («Μια καινούργια κοινωνία») και φώναζε από πάνω με τη ρόμπα. «Τι στο διάολο θέλει ο κερατάς; Τραγούδι είναι αυτό; Δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις ρε; Άλλο να πεις». Το άλλαζα εγώ και έλεγα τις «Τρεις μαυροφόρες» του Χιώτη». «Κι αυτό τα ίδια σκατά είναι». Καμένη ή γούνα μου από τέτοια…».
Αξίζει να αναφέρουμε πως στου «Κουλουριώτη», κάποιο, βράδυ ο Ζαμπέτας, τιμητής ασφαλώς και του ρεμπέτικου, ζήτησε από το Στέλιο να του αφιερώσει το «Βαρέθηκα τον ναργιλέ».
Με το γνωστό του ύφος, ο Γιώργος Ζαμπέτας αφηγείται:
«Στο «Κάστρο» όταν ήμουνα, μου πέφτει ο Καζαντζίδης. Έρχεται κάποιος και με ειδοποιεί να πάω κάτω στου «Κουλουριώτη» που με θέλει ο Καζαντζίδης για να κλείσουμε δουλειά το καλοκαίρι μαζί. Πάλι ένα βράδυ εκεί που παίζαμε, σκύβει ο Στέλιος και μου λέει, ρε μανίτσα, απόψε γουστάρω να παίξεις ένα ταξιμάκι να ακούσουμε όλοι. Ότι θέλεις Στέλιο μου, αλλά θα παίξω ένα τραγούδι που θέλω να πεις εσύ, ένα παλιό. Ωραία, λέει ο Καζαντζίδης.
Εμένα τα αυτιά μου ήτανε πάντα γεμάτα από Στράτο και Μάρκο και όλους τους αρχαίους. Όλων αυτών τα τραγούδια κυκλοφορούσαν μέσα στα αυτιά μου .Θέλω Στέλιο, να πεις το "Βαρέθηκα τον ναργιλέ". Φύγαμε λέει. Αρχίζω ένα ταξίμι, συνεχίζω, παίζω λίγο, και μπαίνει ο Καζαντζίδης. Αρχίζει να τραγουδάει ο Στέλιος. Αφού το θυμάμαι τώρα και ανατριχιάζω. Μιλάμε για μεγάλη μορφή του τραγουδιού, μιλάμε για ...δεν υπάρχουν λέξεις να πουν για τη φωνή του Στέλιου. Μόνο η καρδιά, η ψυχή τις νιώθει, τις καταλαβαίνει, ξέρει λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το Στέλιο.
Τραγουδάει ο Στέλιος και ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. Μου έφυγε το μπουζούκι απ' τα χέρια, δεν ήξερα πως να το κρατήσω, έμεινα να κοιτάζω και ν' ακούω. Άκουγα, άκουγα... Ο μπαγάσας, καλή του ώρα εκεί που' ναι. Μεγάλος, πολύ μεγάλος. Μεγάλη σημαία ο Καζαντζίδης. Όταν λέμε Καζαντζίδης, τελειώνουν όλα. Πάρτε το χαμπάρι ρε.».
 |
| Διαφήμιση σε εφημερίδα, στις 22 Αυγούστου του 1959 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου