Οι μυστικές συναντήσεις Καζαντζίδη - Σινάτρα. Μύθος ή αλήθεια;

Ο Φρανκ Σινάτρα

Του Γιάννη Μπεκιάρη

Δεν είναι λίγες οι ανώνυμες και επώνυμες αναφορές στις «μυστικές» συναντήσεις του Στέλιου Καζαντζίδη με τον Φρανκ Σινάτρα, όταν ο δεύτερος βρέθηκε στην Ελλάδα. Κάποιοι καταγράφουν μονόπλευρες, από μέρους του Σινάτρα, εκδηλώσεις θαυμασμού στο πρόσωπο του Καζαντζίδη. Μια αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί, για να βρει κανείς ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες για τη φιλική σχέση των δύο. Πόση αλήθεια κρύβεται στο μύθο αυτής της σχέσης; Ο Φρανκ Σινάτρα επισκέφτηκε τη χώρα μας τρεις φορές. Δύο φορές το Μάιο του 1962, στα πλαίσια μιας παγκόσμιας περιοδείας, για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Διαβάζουμε στην εφημερίδα «Εμπρός» (5/5/1962): «Ο διεθνούς φήμης τραγουδιστής και ηθοποιός της οθόνης Φρανκ Σινάτρα παρέμεινεν επί διήμερον εις τας Αθήνας και ανεχώρησεν εις Ισραήλ και επιστρέψει πάλιν την 17ην Μαΐου, οπότε και θα εμφανιστεί εις το Ωδείον Ηρώδου του Αττικού. Οι παραστάσεις αυτές του Σινάτρα θα δοθούν δια φιλανθρωπικούς σκοπούς, υπέρ του Νοσοκομείου των Παίδων "Αγία Σοφία" και του Παιδικού Σταθμού του Δήμου Αθηναίων. Ο διάσημος καλλιτέχνης τον οποίον διακρίνει βαθύτατη φιλανθρωπία, πραγματοποιεί μεγάλην καλλιτεχνικήν περιοδείαν για καθαρώς φιλανθρωπικούς σκοπούς την οποίαν ήρχισεν από την Ιαπωνικήν πρωτεύουσαν». Δύο μέρες πριν, όπως αναφέρει η εφημερίδα «Ελευθερία», ο Σινάτρα, συναντήθηκε με τη Βασιλική οικογένεια στο πολυτελές πανδοχείο του Τατοΐου «Ωμπρέζ» και ενώ απολάμβανε ένα «ελληνικότατο ούζο». Τριάντα χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1992, επισκέφτηκε για τρίτη και τελευταία φορά την Ελλάδα, κάνοντας μια εμφάνιση στην Αθήνα. Αναζητώντας την αλήθεια, επικοινωνήσαμε με την κόρη του Φρανκ Σινάτρα, Νάνσυ, πριν από περίπου ένα χρόνο. 

Η ίδια δε γνώριζε κάτι σχετικό με τις «συναντήσεις» του πατέρα της με τον Καζαντζίδη. Αγνοούσε δε, την ύπαρξη του ίδιου του Καζαντζίδη. Αναφερόμενοι στη σχέση των δύο και απαντώντας στα όσα εμείς τους μεταφέραμε, θαυμαστές του Σινάτρα έκαναν λόγο για υπερβολές από μέρους των Ελλήνων που κατά καιρούς ασχολήθηκαν με τον Καζαντζίδη και προσπάθησαν να καταγράψουν την ιστορία του. 

Σε αυτά επιπροστίθεται το ερώτημα: Πως στα αλήθεια παρέμειναν μυστικές οι συναντήσεις του Σινάτρα με τον Καζαντζίδη, τη στιγμή μάλιστα που στις ολιγοήμερες διαμονές του στην Ελλάδα, απασχόλησε έντονα, όπως ήταν φυσικό να συμβεί, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας; 

Δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να είμαστε βέβαιοι αλλά έχουμε σοβαρούς λόγους να πιστεύουμε πως αυτές οι συναντήσεις των δύο καλλιτεχνών δε συνέβησαν ποτέ. Πέρα από τα συμφέροντα ή τις τάσεις υπερβολής, αυτού του είδους οι μυθοπλασίες, ακολουθούν την γενικότερη ανάγκη ετεροκαθορισμού των ανθρώπων. Όταν αξιολογούμε τον Καζαντζίδη ως σπουδαίο, λίγο μας απασχολούν οι γνώμες τρίτων. Δεν χρειάζεται ούτε ο μεγάλος συνθέτης, ούτε ο πολυδιαφημισμένος «αστέρας», ούτε ο σπουδαγμένος μουσικός, για να πιστέψουμε ότι αισθανόμαστε. Ο Καζαντζίδης είναι σαφώς σπουδαιότερος του Σινάτρα, σε αναφορά με την Ελλαδική κατάσταση και ο υποτιθέμενος θαυμασμός του Σινάτρα στο πρόσωπο του Καζαντζίδη, πέραν του ότι δεν απαντά σε καμιά μουσική πραγματικότητα, προσβάλλει τον Καζαντζίδη, έτσι όπως καταγράφεται από τρίτους (ως επιδοκιμασία και επικύρωση δηλαδή). 

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, κανείς να μας πείσει για όλα αυτά που νιώθουμε. Ειδικότερα σε μια εποχή που τα συστήματα προώθησης γιγαντώνονται, τα μεγέθη ακυρώνονται και οι «μεγάλοι» επιβάλλονται ετσιθελικά, που οι «διεθνείς καριέρες» και οι συνεργασίες μεθοδεύονται παρασκηνιακά σε γραφεία θυγατρικών εταιρειών.