Ξενοφοβικοί ανθέλληνες στα όρια της παρακμής…

Ο Αγάθωνας με τους Koza Mostra

Με αφορμή τα όσα ακούγονται, γράφονται και λέγονται, από «ειδικούς» και μη, σχετικά με την ευρώ – βυζιών και τις «ελληνικές» συμμετοχές σήμερα θα πάρουμε θέση. Και όπως το έχουμε συνήθειο δεν θα ασχοληθούμε με πρόσωπα, μα με γενικότητες και θεσμούς. Αλλά και η κριτική μας σε πρόσωπα και καταστάσεις, όπου συνέβη ή αν συμβεί, αποσκοπεί στην αποδόμηση, ακριβώς του όλου, και όχι στην απαξίωση του μερικού και του τίποτα. Μπορεί ο Γιώργος Λιάγκας ή ο Αγάθωνας Ιακωβίδης, σε δεκάλεπτα τηλεοπτικά διαλείμματα αναμεταξύ διαφημίσεων, να πέτυχαν το ακατόρθωτο, δηλαδή να κατηγοριοποιήσουν την ελληνική μουσική και να αναλύσουν, πολύπλευρα και πληρέστατα, την ελληνική μουσική παράδοση… Μπορεί… Κι έπειτα ο Γιάννης, ο Τάκης, η Βούλα, η Σούλα και τόσοι άλλοι τηλεοπτικά ενημερωμένοι αστοιχείωτοι αναπαρήγαγαν όσα άκουσαν και είδαν χωρίς ενδοιασμούς. Σε χώρους εργασίας, φιλικές συντροφιές, νυχτερινές εξόδους… Κάπως έτσι διαμορφώνεται η κοινή γνώμη, ως απρόσωπο τέρας, που καθορίζει από τούδε τη γνώμη εκείνων, που δεν έχουν γνώμη. Και αυτοί είναι οι περισσότεροι. 

Όχι! Δεν μας απασχολεί ούτε η Αγγελική Ηλιάδη, ούτε η Θωμαή Απέργη, ούτε μας καίγεται καρφάκι για το, ποιός τραγουδάει καλά ή όχι, αν ο Αγάθωνας πρέπει να ξυρίσει το μουστάκι του, και ποια τραγούδια αρμόζουν σε έναν διαγωνισμό. Στο κάτω, κάτω δεν μας ενδιαφέρουν οι διαγωνισμοί. Παντός τύπου. Αυτό που μας εξοργίζει είναι η χρόνια, μεθοδευμένη και επικίνδυνη, όσο ποτέ, σήμερα, προσπάθεια ενός παγκόσμιου συστήματος να μας πείσει – και φαίνεται πως τα έχει καταφέρει – πως το ανατολίτικο στοιχείο, που ξεφεύγει από τα στενά όρια του έθνικ – όπως ορίζεται εμπορικά, ως δημιούργημα και αυτό των αναγκών της αγοράς δηλαδή - είναι υποδεέστερο του δυτικού. Διαμορφώνεται ο ανθρώπινος χυλός, που θα καταναλώσει το δυτικό προϊόν στην ολότητά του. Το προϊόν των πολυεθνικών. 

Ο Λιάγκας και ο κάθε Λιάγκας - το ζήτημα δεν είναι προσωπικό - ως ο μαϊντανός σε ένα μεγάλο, παγκόσμιο καλoσερβιρισμένο πιάτο ή Αγάθωνας και ο κάθε Αγάθωνας, ως έκφραση του κιτς και του ξεπερασμένου σε μια εποχή απροσμέτρητων αλλαγών, συντηρούνται από το σύστημα και το βολεύουν στο βαθμό, που δεν το απειλούν. Και φυσικά οι ίδιοι, οι Λιάγκες ή οι Αγάθωνες, δεν έχουν επίγνωση του ρόλου τους στην παγκόσμια μηχανή. Δεν το περιμέναμε από αυτούς άλλωστε. Λέγοντας σύστημα, αναφερόμαστε όχι μόνο στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, μα πρωτίστως στον ανθρώπινο χυλό, που προκατειλημμένος και ανυποψίαστος, δουλεύει στον αυτόματο πιλότο εξυπηρετώντας τις ανάγκες και τα συμφέροντα της αγοράς. Και αν το ποπ τραγούδι της Ηλιάδη είναι τουρκομπαρόκ – όπως τουρκογύφτικα ήταν για κάποιους «Αγάθωνες» και «Λιάγκες» τα λαϊκά τραγούδια του 50 ή του 60, η παρουσία του Αγάθωνα στη ευρώ - βυζιών θυμίζει το γέρο με το γαϊδούρι, πλάι σε ξέστηθες τουρίστριες σε τουριστικές καρτ – ποστάλ. 

Έτσι θέλει η παγκόσμια αγορά την Ελλάδα. Αποτριχωμένη, με ολίγον από μουστάκι. Προτηγανισμένη και κατεψυγμένη, με ολίγον από μουσακά. Άκαπνη, με ολίγον από ναργιλέ. Όρθια κάτω από φωτορυθμικά, να χορεύει την παπαλάμπραινα. Με υψηλό εθνικό φρόνημα, να χορεύει με τους αστέρες της εγχώριας Show Biz… 

Οι ευρώλιγούρηδες, αμόρφωτοι, ξενομανείς σε ότι αφορά το δυτικό πρότυπο, και επί της ουσίας ξενοφοβικοί ανθέλληνες, δυστυχώς νίκησαν. Μας νίκησαν.