Έρχονται χρόνια δύσκολα

Προφητικός ο στίχος του Μάκη Ερημίτη. Εικόνες ντροπής στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Συνταξιούχοι και άλλοι ηλικιωμένοι με άδεια μπουκάλια παραμάσχαλα συνωστίστηκαν ώστε να προμηθευτούν «τζάμπα» λίγο γάλα και άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα, κατά τη διαμαρτυρία κτηνοτρόφων για τις χαμηλές τιμές στις οποίες πωλούνται τα προϊόντα τους. Ζητιάνευαν για το αυτονόητο. Λιγοστή τροφή. Με αφορμή το γεγονός αυτό αναρωτιόμαστε: Είναι τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη αναχρονιστικά;
Στις life&style παρέες, όπου η παντελής έλλειψη κοινωνικού προβληματισμού σε καθιστά σπουδαίο, ο εξεγερτικός στίχος των τραγουδιών του Καζαντζίδη δεν ταιριάζει. Αυτό είναι σαφές. Είναι γραφική η κάθε ένδειξη δυστυχίας, η όποια αντιδραστική σκέψη στις παρέες της ανοησίας και της φαινομενικής ευμάρειας. Αλλά είναι δυνατόν ο Καζαντζίδης να είναι ξεπερασμένος την ώρα που βιώνουμε συνθήκες κατοχής;

Έχουν αλλάξει πολλά. Κάνεις δεν λέει το αντίθετο. Ακόμα και ο εργάτης έχει αλλοτριωθεί. Αλλά τα τραγούδια του Καζαντζίδη παραμένουν επίκαιρα. Μπορεί ο εργάτης (ή ο εργαζόμενος) να ικανοποιείται με ένα ταξίδι στη Μύκονο, με ένα ζευγάρι γυαλιά κάποιας φίρμας, με το να σπαταλήσει ένα καταναλωτικό δάνειο, με το να χορέψει σε μεγάλο Club της παραλιακής, με 5 μέρες διακοπές στέρησης… αλλά δεν μπορεί ακόμα και σήμερα ο εργάτης να πληρώσει εύκολα τον οδοντίατρο του, να γεμίσει το ρεζερβουάρ με βενζίνη, να βγει σε καθημερινή βάση για έναν καφέ, να φάει έξω με την οικογένεια του, να χειρουργηθεί, να βρει ερωτικό σύντροφο.

Είπαμε ο εργάτης έχει αλλοτριωθεί. Σε μια εποχή, που οι πηγές πληροφόρησης είναι πάρα πολλές, είναι παράδοξη η τόση ανοησία και άγνοια των ανθρώπων. Είναι παράδοξο να συμβιβάζεται ένας νέος άνθρωπος με τόσα λίγα που του προσφέρει αυτό το οικονομικό σύστημα. Αποβλακώνουνε την εργατική δύναμη του τόπου, γεννώντας στον κόσμο πλασματικές ανάγκες. Θέλουν τον κόσμο αμόρφωτο. Και στο σκοπό αυτό επιστρατεύεται και η μουσική .

Αναφέρει ο Πλάτωνας « Η μουσική γύρω από τη μελωδία και το ρυθμό είναι η επιστήμη των ερωτικών» και συνεχίζει «Προσοχή! Όταν αλλάζουν οι νόμοι της εξουσίας αλλάζουν και οι νόμοι της μουσικής».

Κάποια στιγμή αρκετά χρόνια αργότερα ο Στέλιος Καζαντζίδης αφήνει να εννοηθεί πως για το κατάντημα της νεολαίας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας ευθύνεται η «κακή μουσική». Ίσως σε κάποιους αυτά φαίνονται γραφικά ή μέρος μια αστήριχτης συνομωσιολογίας. Χρόνια πριν, όμως, σε μια πρωινή εκπομπή καλεσμένος ήταν ο γνωστός συνθέτης Γιώργος Μουζάκης.

Παρούσα και η γυναίκα του, η οποία σε ένα σημείο ξεσπαθώνει και φωνάζει:

«Χρωστάει όλη η Ελλάδα στο σύζυγο μου. Ο σύζυγος μου με τα τραγούδια που έγραψε βοήθησε τη χώρα να διαφύγει τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Είδατε εσείς στην Αμερική με τα τραγούδια που παίζουν εκεί, κάποιον να κάνει επανάσταση!».

Αλήθεια ο κομμουνιστικός κίνδυνος περιλαμβάνει και τις υποτιθέμενες ουρές, με τα δελτία στο χέρι, για ένα κομμάτι ψωμί;

Τα συμπεράσματα δικά σας.