Διανύουμε τις διακοπές των Χριστουγέννων. Το έδαφος είναι πρόσφορο για εκδηλώσεις συμπόνιας προς τους πενέστερους. Οι ευχές των καλοζωισμένων για ένα καλύτερο αύριο, δίνουν και παίρνουν. Χωρίς αιδώ, οι απολογητές συστημάτων που υποβάθμισαν τον ανθρώπινο παράγοντα, χαμογελούν σε τηλεοπτικές εκπομπές και φωτογραφικούς φακούς.
Mας προτρέπουν να συνδράμουμε σε φιλανθρωπικές προσπάθειες από το υστέρημά μας. Πιστεύοντας δε, ότι μονοπωλούν το προνόμιο πρόκλησης ενοχών, επιμένουν στην συμμετοχή όλων, για να «λυθεί» - έστω για 15 μέρες- το πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας και χρεώνουν στη μη συμμετοχή την παρακμή της ίδιας της κοινωνίας. Δακρύζουν, τάχα μου, για το κατάντημα κάποιων ανθρώπων και συγκινούνται μόνο όταν κάποιο κοινωνικό πρόβλημα προσωποποιείται. Δεν προβληματίζονται για την φτώχεια, μα κλαιν για τον καημένο το φτωχό. Δεν τους ενδιαφέρει η ανεργία, μα ο πολύτεκνος άνεργος πατέρας στα τηλεοπτικά παράθυρα. Και σύγκαιρα, χαμογελούν (;)...
Ανταλλάσουν δώρα, τραγουδούν και χορεύουν, ασχολούνται με τα ενδυματολογικά ζητήματα των εορτών, επιλέγουν βραδινούς προορισμούς διασκέδασης… Ψωνίζουν σε καταστήματα του Κολωνακίου και στέλνουν τους «καημένους τους φτωχούς» για ψώνια σε τοπικές βιοτεχνίες και κρεαταγορές. Η οικονομική κρίση βλέπετε… Ο λαϊκισμός και η αστειότητα εκτυλίσσονται στα τηλεοπτικά παράθυρα και τις εκπομπές.
Οι περισσότεροι από αυτούς, τους διάσημους και μη, ευαίσθητους υποστηρικτές του εκμαυλισμού της κοινωνίας, εντοπίζουν στο λαϊκό τραγούδι το λαϊκισμό. Για αυτούς ο Καζαντζίδης και οι εκπρόσωποι του κοινωνικού λαϊκού τραγουδιού, εκμεταλλεύτηκαν τις κοινωνικές συνθήκες μιας εποχής ώστε να πλουτίσουν.
Για αυτούς ο στίχος «όταν θα μάθεις πως είμαι εργάτης, τότε θα πάψεις να μ’ αγαπάς» είναι λαϊκίστικος και αναχρονιστικός. Αναχρονιστικός, σε μια κοινωνία που η εκπόρνευση ανδρών και γυναικών είναι γεγονός αναντίρρητο και η αξιολόγηση των ανθρώπων υφίσταται με οικονομικούς όρους! Για αυτούς ο στίχος «φονιάδες μονοπώλια…» είναι αστείος και «εύκολος». Αστείος! Αλλά την ίδια ώρα δακρύζουν οι τηλεοπτικοί «φελλοί» γιατί κλείνει το μανάβικο της γειτονιάς. Ποιος είναι τελικά πιο αστείος; Για αυτούς το τραγούδι «Άνοιξε μάνα» είναι παρακμή αλλά η επιβεβλημένη γιορτή της μητέρας, που μαζί με άλλες συντηρεί τον εμπορικό κόσμο, καθίσταται πάντα αφορμή για δάκρυα και συγκίνηση σε κάποια ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση με τη μητέρα ενός παρουσιαστή ή ενός καλεσμένου.
Στο άκουσμα των στίχων «πέφτουν τα φύλλα απ’ τα κλαριά, και εγώ είμαι άρρωστος βαριά», όλοι αυτοί, απαντούν με περιπαικτικά σχόλια και μακρόσυρτα ειρωνικά «αχ». Βέβαια όλοι θα εμφανιστούν σε τηλεοπτικά σποτάκια κατά του καρκίνου του μαστού ή θα φορέσουν μπλουζάκια και χρωματιστά βραχιολάκια κάποιας γνωστής φίρμας αθλητικών ειδών, για να ενισχύσουν τις έρευνες για την θεραπεία της επάρατης νόσου….
Σε μια κοινωνία που σαπίζει, ο Καζαντζίδης και το λαϊκό τραγούδι δεν είναι παρωχημένοι. Αντίθετα. Το κοινωνικό λαϊκό τραγούδι είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο. Γραφικός και γελοίος είναι ο συρφετός των ανυποψίαστων, ευτυχισμένων και απροσδιόριστα ευαίσθητων υπανθρώπων. Η φτώχεια και η κοινωνική αδικία σαν προέκταση αυτής, η μετανάστευση – έστω και η εσωτερική που καθρεφτίζεται στη δημιουργία μεγάλων αστικών κέντρων, η αρρώστια και η ανεργία είναι προβλήματα που μέρα με τη μέρα οξύνονται, σε μια πραγματικότητα που μόνο ελπίδες δε γεννά.
Βιώνουμε μια εποχή, στην οποία ο απολιτικός λόγος, η μη συμμετοχή στα κοινά, η ατομική προκοπή σε βάρος των μαζικών εκδηλώσεων, η έλλειψη παιδείας, η αμορφωσιά και η «γαϊδουριά», χαρακτηρίζουν τη δημιουργία, την εργασία, τον έρωτα, την κοινωνική συναναστροφή. Όλα αυτά τα «γαϊδούρια», για να το θέσουμε κάπως γλαφυρά, που συντηρούν την παρακμή και την απαξία, επιμένουν, ασυνείδητα ή ενσυνείδητα, να αφομοιώνουν - και να αναπαράγουν με τη σειρά τους - πρότυπα ζωής, που δεν συμβαδίζουν με την κοινωνία στην οποία ζούμε.
Όσο αυτοί, οι περισσότεροι, επιμένουν να χαριεντίζονται σε έναν κόσμο που καταρρέει τόσο εμείς θα επιμένουμε να αντιπαλεύουμε αυτή τη ζημιογόνα πλειοψηφία. Στο πλαίσιο της πάλης αυτής θα ακούμε λαϊκό τραγούδι. Θα ακούμε Στέλιο Καζαντζίδη.
Γιατί ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν ήταν ένας ακόμα ευαίσθητος καλλιτέχνης, σαν όλους εκείνους που συμπάσχουν στη δυστυχία του κόσμου από πολυτελείς βίλες, ακριβά αυτοκίνητα, κότερα «αφεντικών», τηλεοπτικά παράθυρα γελοίων εκπομπών.
Ο Καζαντζίδης ήταν γόνος εργατική προσφυγικής οικογένειας, ιδεολογικός απόγονος του πατέρα του που δολοφονήθηκε στα χρόνια του εμφυλίου γιατί επιθυμούσε την ισότητα και την εθνική ανεξαρτησία.
Ο Καζαντζίδης δεν πρόδωσε το αριστερό του παρελθόν και την καταγωγή του.
Ο Καζαντζίδης αποσύρθηκε από τα νυχτερινά κέντρα αδυνατώντας να συνυπάρξει με τον κόσμο της νύχτας.
Ο Καζαντζίδης – έστω και στα στενά πλαίσια της δισκογραφίας και χωρίς απόλυτη ιδεολογική συγκρότηση – αντιλήφθηκε την ανάγκη κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και αντιπάλεψε, με απώτερο σκοπό την αυτοδιάθεση, τη συλλογιστική των εταιρειών δισκογραφίας.
Οι κοινωνικές ανησυχίες του Καζαντζίδη, ήταν πραγματικές και αυτό το φανέρωσε η απαρέγκλιτη στάση ζωής του και η εμμονή του σε ρεπερτόριο τραγουδιών με κοινωνικούς προβληματισμούς.
Οι διαχειριστές του stelioskazantzidis.blogspot.com σας εύχονται χρόνια πολλά και καλή χρονιά. Το blog στις ημέρες των εορτών θα υπολειτουργεί. Ευχαριστούμε.
Mας προτρέπουν να συνδράμουμε σε φιλανθρωπικές προσπάθειες από το υστέρημά μας. Πιστεύοντας δε, ότι μονοπωλούν το προνόμιο πρόκλησης ενοχών, επιμένουν στην συμμετοχή όλων, για να «λυθεί» - έστω για 15 μέρες- το πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας και χρεώνουν στη μη συμμετοχή την παρακμή της ίδιας της κοινωνίας. Δακρύζουν, τάχα μου, για το κατάντημα κάποιων ανθρώπων και συγκινούνται μόνο όταν κάποιο κοινωνικό πρόβλημα προσωποποιείται. Δεν προβληματίζονται για την φτώχεια, μα κλαιν για τον καημένο το φτωχό. Δεν τους ενδιαφέρει η ανεργία, μα ο πολύτεκνος άνεργος πατέρας στα τηλεοπτικά παράθυρα. Και σύγκαιρα, χαμογελούν (;)...
Ανταλλάσουν δώρα, τραγουδούν και χορεύουν, ασχολούνται με τα ενδυματολογικά ζητήματα των εορτών, επιλέγουν βραδινούς προορισμούς διασκέδασης… Ψωνίζουν σε καταστήματα του Κολωνακίου και στέλνουν τους «καημένους τους φτωχούς» για ψώνια σε τοπικές βιοτεχνίες και κρεαταγορές. Η οικονομική κρίση βλέπετε… Ο λαϊκισμός και η αστειότητα εκτυλίσσονται στα τηλεοπτικά παράθυρα και τις εκπομπές.
Οι περισσότεροι από αυτούς, τους διάσημους και μη, ευαίσθητους υποστηρικτές του εκμαυλισμού της κοινωνίας, εντοπίζουν στο λαϊκό τραγούδι το λαϊκισμό. Για αυτούς ο Καζαντζίδης και οι εκπρόσωποι του κοινωνικού λαϊκού τραγουδιού, εκμεταλλεύτηκαν τις κοινωνικές συνθήκες μιας εποχής ώστε να πλουτίσουν.
Για αυτούς ο στίχος «όταν θα μάθεις πως είμαι εργάτης, τότε θα πάψεις να μ’ αγαπάς» είναι λαϊκίστικος και αναχρονιστικός. Αναχρονιστικός, σε μια κοινωνία που η εκπόρνευση ανδρών και γυναικών είναι γεγονός αναντίρρητο και η αξιολόγηση των ανθρώπων υφίσταται με οικονομικούς όρους! Για αυτούς ο στίχος «φονιάδες μονοπώλια…» είναι αστείος και «εύκολος». Αστείος! Αλλά την ίδια ώρα δακρύζουν οι τηλεοπτικοί «φελλοί» γιατί κλείνει το μανάβικο της γειτονιάς. Ποιος είναι τελικά πιο αστείος; Για αυτούς το τραγούδι «Άνοιξε μάνα» είναι παρακμή αλλά η επιβεβλημένη γιορτή της μητέρας, που μαζί με άλλες συντηρεί τον εμπορικό κόσμο, καθίσταται πάντα αφορμή για δάκρυα και συγκίνηση σε κάποια ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση με τη μητέρα ενός παρουσιαστή ή ενός καλεσμένου.
Στο άκουσμα των στίχων «πέφτουν τα φύλλα απ’ τα κλαριά, και εγώ είμαι άρρωστος βαριά», όλοι αυτοί, απαντούν με περιπαικτικά σχόλια και μακρόσυρτα ειρωνικά «αχ». Βέβαια όλοι θα εμφανιστούν σε τηλεοπτικά σποτάκια κατά του καρκίνου του μαστού ή θα φορέσουν μπλουζάκια και χρωματιστά βραχιολάκια κάποιας γνωστής φίρμας αθλητικών ειδών, για να ενισχύσουν τις έρευνες για την θεραπεία της επάρατης νόσου….
Σε μια κοινωνία που σαπίζει, ο Καζαντζίδης και το λαϊκό τραγούδι δεν είναι παρωχημένοι. Αντίθετα. Το κοινωνικό λαϊκό τραγούδι είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο. Γραφικός και γελοίος είναι ο συρφετός των ανυποψίαστων, ευτυχισμένων και απροσδιόριστα ευαίσθητων υπανθρώπων. Η φτώχεια και η κοινωνική αδικία σαν προέκταση αυτής, η μετανάστευση – έστω και η εσωτερική που καθρεφτίζεται στη δημιουργία μεγάλων αστικών κέντρων, η αρρώστια και η ανεργία είναι προβλήματα που μέρα με τη μέρα οξύνονται, σε μια πραγματικότητα που μόνο ελπίδες δε γεννά.
Βιώνουμε μια εποχή, στην οποία ο απολιτικός λόγος, η μη συμμετοχή στα κοινά, η ατομική προκοπή σε βάρος των μαζικών εκδηλώσεων, η έλλειψη παιδείας, η αμορφωσιά και η «γαϊδουριά», χαρακτηρίζουν τη δημιουργία, την εργασία, τον έρωτα, την κοινωνική συναναστροφή. Όλα αυτά τα «γαϊδούρια», για να το θέσουμε κάπως γλαφυρά, που συντηρούν την παρακμή και την απαξία, επιμένουν, ασυνείδητα ή ενσυνείδητα, να αφομοιώνουν - και να αναπαράγουν με τη σειρά τους - πρότυπα ζωής, που δεν συμβαδίζουν με την κοινωνία στην οποία ζούμε.
Όσο αυτοί, οι περισσότεροι, επιμένουν να χαριεντίζονται σε έναν κόσμο που καταρρέει τόσο εμείς θα επιμένουμε να αντιπαλεύουμε αυτή τη ζημιογόνα πλειοψηφία. Στο πλαίσιο της πάλης αυτής θα ακούμε λαϊκό τραγούδι. Θα ακούμε Στέλιο Καζαντζίδη.
Γιατί ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν ήταν ένας ακόμα ευαίσθητος καλλιτέχνης, σαν όλους εκείνους που συμπάσχουν στη δυστυχία του κόσμου από πολυτελείς βίλες, ακριβά αυτοκίνητα, κότερα «αφεντικών», τηλεοπτικά παράθυρα γελοίων εκπομπών.
Ο Καζαντζίδης ήταν γόνος εργατική προσφυγικής οικογένειας, ιδεολογικός απόγονος του πατέρα του που δολοφονήθηκε στα χρόνια του εμφυλίου γιατί επιθυμούσε την ισότητα και την εθνική ανεξαρτησία.
Ο Καζαντζίδης δεν πρόδωσε το αριστερό του παρελθόν και την καταγωγή του.
Ο Καζαντζίδης αποσύρθηκε από τα νυχτερινά κέντρα αδυνατώντας να συνυπάρξει με τον κόσμο της νύχτας.
Ο Καζαντζίδης – έστω και στα στενά πλαίσια της δισκογραφίας και χωρίς απόλυτη ιδεολογική συγκρότηση – αντιλήφθηκε την ανάγκη κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και αντιπάλεψε, με απώτερο σκοπό την αυτοδιάθεση, τη συλλογιστική των εταιρειών δισκογραφίας.
Οι κοινωνικές ανησυχίες του Καζαντζίδη, ήταν πραγματικές και αυτό το φανέρωσε η απαρέγκλιτη στάση ζωής του και η εμμονή του σε ρεπερτόριο τραγουδιών με κοινωνικούς προβληματισμούς.
Οι διαχειριστές του stelioskazantzidis.blogspot.com σας εύχονται χρόνια πολλά και καλή χρονιά. Το blog στις ημέρες των εορτών θα υπολειτουργεί. Ευχαριστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου