Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας...

Καζαντζίδης και Νταλάρας,
στην τηλεοπτική παρουσίαση του δίσκου "Υπάρχω"

«Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος:  Μα καλά, τόσο τέλεια ήταν η σχέση τους; Ειδικά τα τελευταία χρόνια, ο Καζαντζίδης είχε εκφρασθεί στις συνεντεύξεις του με πολύ αρνητικές δηλώσεις για τον Νταλάρα… Όντως έτσι είναι… Αν μπούμε όμως στη διαδικασία να αναλύσουμε αυτές τις δηλώσεις και τις αιτίες ή τις αφορμές που τις προκάλεσαν, πολύ περισσότερο τώρα, που η μια από τις δυο πλευρές δεν μπορεί να απαντήσει, ίσως να μη φτάσουν όλες οι διαδικτυακές σελίδες… Άλλωστε, προσωπικά, πάντα προσπαθώ κι αυτό είναι στάση ζωής, να κρατώ τα καλά, να τα τονίζω και όπου χρειάζεται αν μπορώ να συμβιβάζω… Ποτέ δεν ήμουν του «Διαίρει και βασίλευε» ή του «Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά»… Ελπίζω οι αναγνώστες να συγχωρήσουν αυτή μου την αδυναμία…». 

Αυτός είναι ο επίλογος μιας δημοσίευσης στο περιοδικό Ogdoo.gr, με τίτλο «Όταν ο Καζαντζίδης συναντά τον Νταλάρα». Το κείμενο που δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες (1,2) υπογράφει ο Θανάσης Γιώγλου, γνωστός (και κατά τ' άλλα συμπαθής) ερευνητής και αρθρογράφος. Διαπιστώνουμε σε κάθε απόπειρα, εμπορικού χαρακτήρα, μια τάση ωραιοποίησης, αποσιώπησης και σύγχυσης, με στόχο την αποδοχή από το ευρύ κοινό. Το ευρύ κοινό που δεν στέκεται σε μερικότητες και δεδομένα, μα που αναζητά και αναπαράγει απόψεις που επικυρώνει το ισχυρό εμπορικό σήμα ενός ραδιοφωνικού σταθμού, μιας εφημερίδας, ενός ηλεκτρονικού περιοδικού, ενός τηλεοπτικού σταθμού. 

Κατανοούμε αυτές τις τάσεις, σε ένα πολυδιάστατο σύστημα που αιτιολογεί και τις πιο απάνθρωπες πρακτικές. Όμως, δεν τις δικαιολογούμε. Ειδικότερα τη στιγμή που η έρευνα και η μελέτη υποκύπτουν στην ανάγκη της εύκολης και εμπρόθεσμης δημοσίευσης, και λειτουργούν ως άλλοθι εξιλεώνοντας τους «ερευνητές» και τους «μελετητές». Δεν θα αναπαράγουμε όλα όσα γράφονται στο κείμενο του Θανάση Γιώγλου. Μπορείτε να τα διαβάσετε μόνοι σας στη σελίδα του Ogdoo.gr. Θα καταθέσουμε, χωρίς διάθεση προσωπικής σύγκρουσης, τις ενστάσεις και τις επιφυλάξεις μας. 

Ο κος Γιώγλου έρχεται ως «πυροσβέστης» να καταθέσει τα ιστορικά «ντοκουμέντα» (το περιεχόμενο κάποιων ασφαλώς και αμφισβητείται) και να περιγράψει μια πολυκύμαντη, μακρόχρονη σχέση. Η κατάθεση όμως, διακρίνεται από την επιλεκτικότητα και την απόκρυψη. Και η πρακτική αυτή βαφτίζεται, από τον ίδιο, «αδυναμία». Μάλιστα, η «απουσία» του Καζαντζίδη λειτουργεί για τον ίδιο ως ανασταλτικός παράγοντας, ώστε να παρουσιάσει την κατακλείδα της σχέσης των δύο (Καζαντζίδη - Νταλάρα δηλαδή), η οποία ασφαλώς είναι και η πλέον αντιπροσωπευτική καθώς έπεται της προσωπικής εμπειρίας. Μπορεί το 80 ο Νταλάρας να ήταν όλα αυτά για τον Καζαντζίδη - όλα αυτά δηλαδή, που επέλεξε να αναπαράγει ο κος Γιώγλου - αλλά στη δεκαετία του 90 τα πραγματικά δεδομένα της σχέσης τους, άλλαξαν ριζικά. 

Με αφορμή όλα αυτά, διερωτόμαστε: Τι είναι πιο προσβλητικό για κάποιον που δε βρίσκεται στη ζωή; Να δίνεις την άποψη που επέλεξε ο ίδιος να έχει όσο ζούσε, ή να την αλλοιώνεις προσχηματικά; Και έπειτα δεν νομίζουμε πως η πραγματική αναφορά στις θέσεις του Καζαντζίδη, επιδέχεται απάντησης από τον ίδιο και απαιτεί τη φυσική του παρουσία. Αντιθέτως η αλλοίωση των θέσεών του την απαιτεί. Και αν «φοβάται» κανείς να δημοσιεύσει την αλήθεια, ως ιστορικό στοιχείο, του υπενθυμίζουμε πως εξώδικα και μηνύσεις αποστέλλουν και υποβάλλουν οι ζώντες και όχι οι νεκροί. Τα συμπεράσματα δικά σας… 

ΥΓ: «Άλλωστε, προσωπικά, πάντα προσπαθώ κι αυτό είναι στάση ζωής, να κρατώ τα καλά, να τα τονίζω και όπου χρειάζεται αν μπορώ να συμβιβάζω…». Αυτό γράφει ο κος Γιώγλου. Στόχος μιας έρευνας - ως κατάθεσης ιστορικών στοιχείων, δεν είναι ο συμβιβασμός… Και δε μπορεί κανείς, αυτόκλητα να μεθοδεύει συμβιβασμούς μεροληπτώντας σε βάρος της συνταρακτικής πραγματικότητας. Εκτός και αν δεν πρόκειται για έρευνα. Εκτός και αν δεν επιδιώκει κανείς την κατάθεση ιστορικών στοιχείων, προς αξιολόγηση. Τί ακριβώς μεθοδεύεται τότε;