Καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του blog μας, θεωρήσαμε φρόνιμο να μην πολιτικοποιήσουμε πρόδηλα το λόγο μας. Αν και, κακά τα ψέματα, η γραφή μας και την ιδεολογική μας καταγωγή μαρτυρά και τους βαθιά συνειδησιακούς λόγους επιλογής του Καζαντζίδη, ως προσώπου αναφοράς.
Οι εξελίξεις που σαρώνουν την χώρα και ξεθεμελιώνουν κεκτημένα αγώνων χρόνων, μας αναγκάζουν για πρώτη φορά να πάρουμε θέση. Άλλωστε η μουσική, αν και "επιστήμη των ερωτικών", σχετίζεται αμφίδρομα με την εξουσία. Ο Πλάτωνας μας προειδοποίησε πως όταν οι νόμοι της μουσικής αλλάζουν, αλλάζουν και οι νόμοι της εξουσίας. Και αντίστροφα.
Σήμερα το πρωί, 3 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Απανθρακώθηκαν εργαζόμενοι σε μια τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας, την ώρα που πολύς κόσμος απεργούσε και διαδήλωνε σθεναρά ενάντια στα αναχρονιστικά μέτρα που προτείνει ο σύνθετος μηχανισμός στήριξης, στον οποίο η εγχώρια πολιτική ηγεσία απευθύνθηκε.
Άδικα, λοιπόν, σκοτώθηκαν τρεις συνάνθρωποί μας. Εξετάζοντας όμως τα πράγματα μακροσκοπικά και γενικεύοντας – αυτό οφείλουμε να κάνουμε όταν αναζητούμε την αλήθεια αντί του να διαπιστώνουμε μερικότητες και εξαιρέσεις σε ζημιογόνους για την ανθρωπότητα, κατεστημένους κανόνες - δεν θα ασχοληθούμε με το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, το φρόνιμο και το παράφρον.
Για τους νομοταγείς και ανυποψίαστους, η φωτιά στην τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας ήταν μια δολοφονική ενέργεια, απολιτική εν όλω, που όλοι απεύχονται όπως την καταιγίδα και το χαλάζι.
Δεν θέτουν όμως βασικά ερωτήματα στον ίδιο τους τον εαυτό:
Γιατί να δουλεύει κάποιος σε μια τράπεζα την μέρα που κηρύσσεται 24ωρη απεργία στον κλάδο των τραπεζικών;
Γιατί ένας φιλεύσπλαχνος εργοδότης, που την επόμενη της τραγωδίας θα κατακυριεύεται από θλίψη, δεν δίνει εντολή να μη λειτουργήσει ένα και μόνο υποκατάστημα στο κέντρο της πρωτεύουσας σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση;
Μήπως με την παρουσία μου σε αγωνιστικές διαδικασίες και όχι μόνο σε κηδείες και μνημόσυνα αλλά κυρίως με τη βαθιά προσωπική μου στάση απέναντι στα πράγματα μπορώ να αποτρέψω την ατομική βία, που ούτως ή άλλως δεν εμφανίζεται για πρώτη και μόνη φορά στην ανθρώπινη ιστορία;
Μήπως η εκδήλωση ατομικής βίας το πρωί στην πορεία δεν είχε στόχο τους εργαζόμενους σε τράπεζα;
Σε τέτοιες καταστάσεις, ερωτήματα τέτοιου τύπου θα έπρεπε να κατακλύζουν τη σκέψη μας. Δεν πρέπει να αισθανθούμε τύψεις όταν σκεφτόμαστε αναλόγως, επειδή οι οικείοι των θυμάτων κλαίνε - και δικαιολογημένα κλαίνε. Τόσοι και τόσοι οικείοι θυμάτων ενός απάνθρωπου οικονομικού συστήματος έχουν κλάψει αλλά λίγο μας απασχόλησε.
Εργατικά ατυχήματα, παράπλευρες απώλειες, θύματα πολέμων, θύματα αστυνομικής βίας…
Εμείς δεν έχουμε σκοπό, ειλικρινά, να πείσουμε κανένα, ούτε να εμπεδώσουμε τις απόψεις μας για την αστική δημοκρατία, την ατομική βία και την μαζική, οργανωμένη πάλη.
Ευτυχώς υπάρχουν τόσα βιβλία και πολλά ιστορικά παραδείγματα, για να διδαχθεί κανείς και να προσδιορίσει τη θέση του.
Στόχος μας είναι να φανερώσουμε την γενικευμένη παρακμή – οικονομική, πολιτική, ηθική, κοινωνική, πνευματική – με αφορμή την μουσική παραγωγή. Και να παρακινήσουμε τον κόσμο να αρχίσει να σκέφτεται, να κρίνει, να αμφισβητεί.
Στο μέτρο του δυνατού και όπου είναι δυνατόν.
Ακόμα και στα μουσικά δρώμενα. Κατ’ επέκταση εναντιωνόμαστε με τον τρόπο μας στους αμόρφωτους και καλοπληρωμένους τηλεοπτικούς δημαγωγούς και σε όσους εντοπίζουν την παρακμή της κοινωνίας σε μεμονωμένα πρόσωπα, «καθαγιάζοντας» έτσι τις βουλές των εξουσιαστών και όλων όσοι κινούν τα νήματα της σύγχρονης πραγματικότητας.
Καταδικάζουμε τις μικροαστικές επιδιώξεις, την ώρα που άνθρωποι γύρω μας αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Αποδοκιμάζουμε τις προσπάθειες – που δυστυχώς πιάνουν τόπο – αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.
Αυτά σκεπτόμαστε και προτείνουμε τον Καζαντζίδη. Ο Καζαντζίδης άλλωστε, ακόμα και αν για κάποιους εξέφρασε νατουραλιστικά και μόνο την εργατική τάξη, πρότεινε ουσιαστικά έναν νέο κόσμο. Και τα τραγούδια που επέλεξε και ταξικά ήταν και διαχρονικά θα μείνουν, στον αιώνα τον άπαντα, όσο η «πάλη των τάξεων» θα υφίσταται. Και φυσικά ο Καζαντζίδης με την βαθιά προσωπική του τέτοια στάση απέναντι στα μουσικά πράγματα καθίσταται μορφή επαναστατική.
«Ας μην ξεχνάμε όλοι μας/ μες τη ζωή ετούτη/ με τον ιδρώτα του φτωχού/ πως βγαίνουνε τα πλούτη», τραγουδάει ο Στέλιος και φανερώνει την υπεραξία της εργασίας, που οι εργοδότες καρπώνονται.
«Όταν θα μάθεις πως είμαι εργάτης/ τότε θα πάψεις να μ’ αγαπάς/ και αυτά τα χέρια μου τα ροζιασμένα/ με ειρωνεία θα τα κοιτάς/ Απόψε ζούμε στα παραμύθια/ που τελειώνουνε ως το πρωί/ είναι φαρμάκι πικρό η αλήθεια/ άλλο αγάπη κι άλλο ζωή» αντιπαραβάλει ο Καζαντζίδης, όντας ουσιαστικά ρομαντικός, στα βλακωδέστατα τραγούδια που
ξεσηκώνουν τάχα, χωρίς προσανατολισμό όμως και κόστος, τους εναλλακτικούς και τους δήθεν επαναστάτες.
Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα τον καταλάβουν ποτέ. Κρίμα…
Διαβάστε ακόμη:
Οι εξελίξεις που σαρώνουν την χώρα και ξεθεμελιώνουν κεκτημένα αγώνων χρόνων, μας αναγκάζουν για πρώτη φορά να πάρουμε θέση. Άλλωστε η μουσική, αν και "επιστήμη των ερωτικών", σχετίζεται αμφίδρομα με την εξουσία. Ο Πλάτωνας μας προειδοποίησε πως όταν οι νόμοι της μουσικής αλλάζουν, αλλάζουν και οι νόμοι της εξουσίας. Και αντίστροφα.
Σήμερα το πρωί, 3 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Απανθρακώθηκαν εργαζόμενοι σε μια τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας, την ώρα που πολύς κόσμος απεργούσε και διαδήλωνε σθεναρά ενάντια στα αναχρονιστικά μέτρα που προτείνει ο σύνθετος μηχανισμός στήριξης, στον οποίο η εγχώρια πολιτική ηγεσία απευθύνθηκε.
Άδικα, λοιπόν, σκοτώθηκαν τρεις συνάνθρωποί μας. Εξετάζοντας όμως τα πράγματα μακροσκοπικά και γενικεύοντας – αυτό οφείλουμε να κάνουμε όταν αναζητούμε την αλήθεια αντί του να διαπιστώνουμε μερικότητες και εξαιρέσεις σε ζημιογόνους για την ανθρωπότητα, κατεστημένους κανόνες - δεν θα ασχοληθούμε με το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, το φρόνιμο και το παράφρον.
Για τους νομοταγείς και ανυποψίαστους, η φωτιά στην τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας ήταν μια δολοφονική ενέργεια, απολιτική εν όλω, που όλοι απεύχονται όπως την καταιγίδα και το χαλάζι.
Δεν θέτουν όμως βασικά ερωτήματα στον ίδιο τους τον εαυτό:
Γιατί να δουλεύει κάποιος σε μια τράπεζα την μέρα που κηρύσσεται 24ωρη απεργία στον κλάδο των τραπεζικών;
Γιατί ένας φιλεύσπλαχνος εργοδότης, που την επόμενη της τραγωδίας θα κατακυριεύεται από θλίψη, δεν δίνει εντολή να μη λειτουργήσει ένα και μόνο υποκατάστημα στο κέντρο της πρωτεύουσας σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση;
Μήπως με την παρουσία μου σε αγωνιστικές διαδικασίες και όχι μόνο σε κηδείες και μνημόσυνα αλλά κυρίως με τη βαθιά προσωπική μου στάση απέναντι στα πράγματα μπορώ να αποτρέψω την ατομική βία, που ούτως ή άλλως δεν εμφανίζεται για πρώτη και μόνη φορά στην ανθρώπινη ιστορία;
Μήπως η εκδήλωση ατομικής βίας το πρωί στην πορεία δεν είχε στόχο τους εργαζόμενους σε τράπεζα;
Σε τέτοιες καταστάσεις, ερωτήματα τέτοιου τύπου θα έπρεπε να κατακλύζουν τη σκέψη μας. Δεν πρέπει να αισθανθούμε τύψεις όταν σκεφτόμαστε αναλόγως, επειδή οι οικείοι των θυμάτων κλαίνε - και δικαιολογημένα κλαίνε. Τόσοι και τόσοι οικείοι θυμάτων ενός απάνθρωπου οικονομικού συστήματος έχουν κλάψει αλλά λίγο μας απασχόλησε.
Εργατικά ατυχήματα, παράπλευρες απώλειες, θύματα πολέμων, θύματα αστυνομικής βίας…
Εμείς δεν έχουμε σκοπό, ειλικρινά, να πείσουμε κανένα, ούτε να εμπεδώσουμε τις απόψεις μας για την αστική δημοκρατία, την ατομική βία και την μαζική, οργανωμένη πάλη.
Ευτυχώς υπάρχουν τόσα βιβλία και πολλά ιστορικά παραδείγματα, για να διδαχθεί κανείς και να προσδιορίσει τη θέση του.
Στόχος μας είναι να φανερώσουμε την γενικευμένη παρακμή – οικονομική, πολιτική, ηθική, κοινωνική, πνευματική – με αφορμή την μουσική παραγωγή. Και να παρακινήσουμε τον κόσμο να αρχίσει να σκέφτεται, να κρίνει, να αμφισβητεί.
Στο μέτρο του δυνατού και όπου είναι δυνατόν.
Ακόμα και στα μουσικά δρώμενα. Κατ’ επέκταση εναντιωνόμαστε με τον τρόπο μας στους αμόρφωτους και καλοπληρωμένους τηλεοπτικούς δημαγωγούς και σε όσους εντοπίζουν την παρακμή της κοινωνίας σε μεμονωμένα πρόσωπα, «καθαγιάζοντας» έτσι τις βουλές των εξουσιαστών και όλων όσοι κινούν τα νήματα της σύγχρονης πραγματικότητας.
Καταδικάζουμε τις μικροαστικές επιδιώξεις, την ώρα που άνθρωποι γύρω μας αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Αποδοκιμάζουμε τις προσπάθειες – που δυστυχώς πιάνουν τόπο – αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.
Αυτά σκεπτόμαστε και προτείνουμε τον Καζαντζίδη. Ο Καζαντζίδης άλλωστε, ακόμα και αν για κάποιους εξέφρασε νατουραλιστικά και μόνο την εργατική τάξη, πρότεινε ουσιαστικά έναν νέο κόσμο. Και τα τραγούδια που επέλεξε και ταξικά ήταν και διαχρονικά θα μείνουν, στον αιώνα τον άπαντα, όσο η «πάλη των τάξεων» θα υφίσταται. Και φυσικά ο Καζαντζίδης με την βαθιά προσωπική του τέτοια στάση απέναντι στα μουσικά πράγματα καθίσταται μορφή επαναστατική.
«Ας μην ξεχνάμε όλοι μας/ μες τη ζωή ετούτη/ με τον ιδρώτα του φτωχού/ πως βγαίνουνε τα πλούτη», τραγουδάει ο Στέλιος και φανερώνει την υπεραξία της εργασίας, που οι εργοδότες καρπώνονται.
«Όταν θα μάθεις πως είμαι εργάτης/ τότε θα πάψεις να μ’ αγαπάς/ και αυτά τα χέρια μου τα ροζιασμένα/ με ειρωνεία θα τα κοιτάς/ Απόψε ζούμε στα παραμύθια/ που τελειώνουνε ως το πρωί/ είναι φαρμάκι πικρό η αλήθεια/ άλλο αγάπη κι άλλο ζωή» αντιπαραβάλει ο Καζαντζίδης, όντας ουσιαστικά ρομαντικός, στα βλακωδέστατα τραγούδια που
ξεσηκώνουν τάχα, χωρίς προσανατολισμό όμως και κόστος, τους εναλλακτικούς και τους δήθεν επαναστάτες.
Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα τον καταλάβουν ποτέ. Κρίμα…
Διαβάστε ακόμη:
1 σχόλιο:
Κανένας εκπρόσωπος των ΜΜΕ δεν αναφέρθηκε -ούτε καν αναρωτήθηκε- στο γιατί η τράπεζα λειτούργησε την ημέρα της απεργίας στο κέντρο της πόλης όπου φυσιολογικά αναμένονταν και επεισόδια. Και επίσης κανείς δεν υποψιάστηκε -δημόσια τουλάχιστον- ότι το γεγονός ίσως να ήταν και στημένο.
Αυτό δείχνει ότι το σύστημα είναι σάπιο από τις ρίζες του και ο ελληνικός λαός καλά θα κάνει να είναι προσεκτικός μπροστά σε φαινόμενα μεσσιανισμού. Οι αυτόκλητοι σωτήρες, όπως έχει δείξει η ιστορία, μόνο δεινά προκαλούν. Κάποιοι νόμιζαν ότι θα αποκομίσουν ευκαιριακά "κέρδη" με το να βάλουν δυναμίτη στα θεμέλια ενός -ήδη κατεδαφιστέου- οικοδομήματος, έτσι ώστε να επισπεύσουν την αναρρίχησή τους με τα κοφτερά τους νύχια πάνω στις σάρκες της πατρίδας μας. Όμως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, ξεχνούν πως ο Έλληνας σε δύσκολες στιγμές είναι αήττητος, έχει αντανακλαστικά και κρίση.
Εγώ διαφωνώ με το ότι είναι κρίμα που ορισμένοι δε θα καταλάβουν ποτέ τον Καζαντζίδη. Το αντίθετο μάλιστα. Αυτοί που δεν είναι ικανοί να τον καταλάβουν, είναι και εκείνοι που είναι σε θέση να τον πολεμήσουν. Ας ελπίσουμε ότι δε θα τον καταλάβουν ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου