 |
| Ο Στέλιος Καζαντζίδης στο studio |
Η οικοδέσποινα, Μπήλιω Τσουκαλά, υποδέχτηκε το κοινό της κάνοντας ξεχωριστή αναφορά στα «έντεχνα» τραγούδια που ο Καζαντζίδης τραγούδησε. «...Τραγούδησε Χατζιδάκι, μα και Θεοδωράκη και την «Καταχνιά» του Λεοντή!...», έλεγε με νόημα, παραλείποντας ασφαλώς να αναφερθεί με την ίδια θέρμη και σε άλλους πολύ σπουδαίους δημιουργούς, όπως ο Δερβενιώτης, ο Πάνου ή ο Μπακάλης. Φυσικά και δεν το έκανε σκόπιμα. Ασφαλώς όχι. Η άγνοια δεν συνεπάγεται κακοβουλία αλλά είναι πολλές φορές η προϋπόθεση κακόβουλων ενεργειών.
Παρατηρείται μια προσπάθεια επανατοποθέτησης του Στέλιου Καζαντζίδη και επιλεκτικής προβολής του έργου του. «Ο Καζαντζίδης των εντέχνων» ή «Η άλλη όψη του Στέλιου», είναι μερικοί από τους τίτλους άρθρων, που φιλοξενούνται σε ιστοσελίδες, έντυπα και εφημερίδες.
Πού αποσκοπούν τα άρθρα αυτά; Τί προτείνουν στα αλήθεια οι αρθρογράφοι τους;
Πιστεύουν άραγε πως η επιλογή του Στέλιου Καζαντζίδη από δημιουργούς του υποτιθέμενου «έντεχνου» μεγαλύνει στο ελάχιστο ή επικυρώνει την παρουσία του στον ελληνικό μουσικό χώρο;
Εμείς πιστεύουμε ακριβώς το αντίθετο, πως δηλαδή ο Καζαντζίδης επέλεξε - και από θέση ισχύος μάλιστα - και δεν τον επέλεξαν και πως το ρεπερτόριό του είναι ενιαίο και αδιάσπαστο, όπως είναι και η μουσική παράδοση αυτού του τόπου. Το ρεπερτόριο του Καζαντζίδη είναι μεγάλο, πολυσχιδές, μα αδιάσπαστο. Υποταγμένο αναπόφευκτα στο μέγεθος του ίδιου του τραγουδιστή. Ποιοτικό και ποικίλο.
Εμείς πιστεύουμε ακριβώς το αντίθετο, πως δηλαδή ο Καζαντζίδης επέλεξε - και από θέση ισχύος μάλιστα - και δεν τον επέλεξαν και πως το ρεπερτόριό του είναι ενιαίο και αδιάσπαστο, όπως είναι και η μουσική παράδοση αυτού του τόπου. Το ρεπερτόριο του Καζαντζίδη είναι μεγάλο, πολυσχιδές, μα αδιάσπαστο. Υποταγμένο αναπόφευκτα στο μέγεθος του ίδιου του τραγουδιστή. Ποιοτικό και ποικίλο.
Κάπου 90 τραγούδια του Θοδωρή Δερβενιώτη, πάνω από 30 του Απόστολου Καλδάρα,
17 τραγούδια στο όνομα του Καραπατάκη (αν αναφερθούμε σε αυτά που πραγματικά του ανήκουν, τότε είναι πολλά περισσότερα),
περίπου 41 του Γιώργου Μητσάκη,
50 του Μπάμπη του Μπακάλη,
36 του Βασίλη Τσιτσάνη ( 16 σε πρώτη εκτέλεση),
πάνω από 30 του Μανώλη Χιώτη… Τα νούμερα είναι προσεγγιστικά και δεν περιλαμβάνουν μόνο τις πρώτες εκτελέσεις.
Είναι δυνατόν, λοιπόν, κάπου 30 τραγούδια - δεν είναι παραπάνω τα υποτιθέμενα «έντεχνα» -να θεμελιώνουν μια νέα θεώρηση του Στέλιου Καζαντζίδη ή να ενισχύουν την αποδοχή του;
Μόνο αν εξετάσουμε την αποδοχή αυτή σε ανθρώπους που αφομοιώνουν μόνο ό,τι προβάλλουν τα μέσα, ό,τι αδυνατούν να κατανοήσουν, ό,τι ανάγουν στη σφαίρα του «ωραίου και υψηλού» - όπως απαξιωτικά και γλαφυρά το περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι στο βιβλίο του «Το Υπόγειο», ό,τι τους εντάσσει σε απαθέστατα μα ευρύτατα σύνολα, ό,τι δεν μελετούν μα τους το δίνουν «στο πιάτο» ως άποψη… Τότε και μόνο τότε, ενισχύουν τον Καζαντζίδη στο βαθμό που τον εκφυλίζουν και τον απομακρύνουν από τη ρίζα του.
Μα ο Στέλιος είναι βαθιά ριζωμένος στην ελληνική μουσική παράδοση. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Για όλους!
ΥΓ: Όπως έχει αναφέρει ο Γιώργος Κοντογιάννης (εκδότης του περιοδικού «Λαϊκο Τραγούδι»), οι ετικέτες «έντεχνο» ή «έντεχνο λαϊκό» εξυπηρετούν τη ζωή μας και τις χρησιμοποιούμε μόνο για να συνεννοούμαστε. Το ίδιο ακριβώς πιστεύουμε και εμείς, και για τον λόγο αυτό, χωρίς ίχνος ειρωνείας γράφουμε στο κείμενό μας: «το υποτιθέμενο έντεχνο».
Διαβάστε ακόμη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου