Η ζωή συνεχίζεται;

Δεν έχουμε σκοπό να «πολιτικοποιήσουμε» τον λόγο μας. Τουλαχιστον όχι όπως νοούν οι περισσότεροι την «πολιτικοποίηση». Τα όσα κατά καιρούς κριτικάρουμε και παρουσιάζουμε, φανερώνουν αν μη τι άλλο τις ιδεολογικές μας καταβολές και την πολιτική μας τοποθέτηση. Άλλωστε για εμάς το τραγούδι είναι κάτι παραπάνω από τρόπος διασκέδασης και διαφυγής από μια ωμοβόρα πραγματικότητα. 

Σήμερα, οι διαχειριστές του ιστολογίου αυτού, βρέθηκαν τις πρωινές ώρες στη διαδήλωση στο Σύνταγμα. Τα όσα εκτυλίχθηκαν το μεσημέρι, για όλους εμάς, που και στο δρόμο κατά καιρούς έχουμε βρεθεί, και γνώση της λειτουργίας του αστικού κράτους έχουμε (και της αστικής επίφασης που κάποιοι επιμένουν να αποκαλούν δημοκρατία), και τις παρακρατικές πρακτικές αναγνωρίζουμε και αξιολογούμε ως τέτοιες, δεν είναι πρωτόφαντα. Μα ούτε και η αστεία αντιμετώπιση των εξελίξεων, από μερίδα (την πλειοψηφία) του τύπου (σε κάθε του μορφή) και της τηλεόρασης, μας προκαλεί πια. Η παραπληροφόρηση είναι ίδιον ενός ολόκληρου συστήματος. Και αν κάποτε γινότανε συντονισμένα και πολυδάπανα, σήμερα λίγα ευρώ και ένας πρόθυμος ανθρώπινος χυλός, που δουλεύει στον αυτόματο πιλότο, την ενισχύουν. 

Αν κάποιοι διαφωνήσουν με τις γραμμές αυτές ας κάνουν τον κόπο να παρακολουθήσουν μόνοι τους, έναν ολόκληρο «στρατό», τάχα πολυπραγμόνων της τηλεοπτικής μας ζωής να αναλώνονται σε ακατάσχετη μπουρδολογία παριστάμενοι σε πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα και πάει λέγοντας. Σήμερα ο λαός διαδήλωνε (οργανωμένα), κατανοώντας τη δύσκολη κατάσταση, στην οποία ούτε ο Θεός, ούτε οι 500.000 «χαραμοφάηδες» του δημοσίου, ούτε και οι «300» - γενικά και αόριστα - της Βουλής, μα ένα εξαρχής χρεοκοπημένο οικονομικό σύστημα τους οδήγησε. 

Την ίδια ώρα «πνευματικοί» άνθρωποι, «καλλιτέχνες» και μαζί τους μοντέλα, παρουσιαστές και διάφοροι άλλοι, που μοναδική δουλειά τους (αν όχι ικανότητά τους) είναι να συμπληρώνουν τηλεοπτικά πάνελ, συνέχιζαν στην ασφάλεια που τους προσφέρουν η αδιαφορία τους, οι πολλοί όμοιοί τους, τα μέσα ενημέρωσης και ενδεχομένως οι καταθέσεις τους σε τραπεζικούς λογαριασμούς, να μιλούν για τις δημιουργικές ευκαιρίες που δίνει στον άνθρωπο η παρούσα κρίση, για τον ηθικό, πρώτα από όλα, χαρακτήρα της (γιατί αυτοί πάντοτε ήσαν ηθικοί – εν τέλει τί ορίζουν ως «ηθική»;), και παράλληλα για την καθημερινότητα «αστέρων» της μουσικής και του κινηματογράφου, για μόδα, για μαλλιά, για παπούτσια και καλλυντικά… 

Κάποιοι άλλοι, με περισσότερο «κύρος», προσπαθήσανε να αξιολογήσουν με «σοβαρότητα» τα «γεγονότα της πλατείας» (έτσι συνηθίζουν να τα αποκαλούν στις μέρες μας), κάνοντας λόγο για «εμφύλιο πόλεμο». Εμφύλιο πόλεμο; Ανάμεσα σε ποιούς; Αστειότητες και αβελτηρίες, που δικαιολογεί η πλήρης άγνοια, εκείνων που τις εκφέρουν... Η πλήρης άγνοια του μεταπολιτευτικού Ελληνικού κράτους και της ουσιαστικής ιδεολογικής ταυτότητας των ομάδων που με άνεση χαρακτηρίζουν. Μήπως προσπαθούν να νομιμοποιήσουν το παρακράτος, αναγνωρίζοντάς το ως λαϊκή και αυθόρμητη έκφραση; 

Όλοι αυτοί, θα κλάψουν, πικρά, για τον συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ, που έχασε τη ζωή του στις συμπλοκές, την καταστροφή της πλατείας, τους άμοιρους μικροεπιχειρηματίες, για τα παραπλανημένα παιδιά με τις κουκούλες (εδώ θα συνδράμουν και οι τηλεψυχολόγοι), για τους φτωχούς στις λαϊκές αγορές και τους γέρους στα ΚΑΠΗ. Βέβαια δε θα μας πουν ποτέ τι ψηφίσανε και αν συμφωνούν ή όχι με τα μέτρα. Θα κατηγορήσουν με στόμφο τους τριακόσιους της Βουλής, μα ποτέ δεν θα κατονομάσουν κάποιον συγκεκριμένο. Θα κατηγορούν μειοψηφίες σε Πανεπιστήμια, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, ενώ δεν θα κάνουν το ίδιο για μειοψηφικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Θα φταίει πάντα το δημόσιο και οι δημόσιοι υπάλληλοι, ποτέ όμως κάποιοι κρατικοδίαιτοι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων. 

Την επομένη θα συνεχίζουν να βγάζουν το «ψωμί» τους χαζολογώντας, χορεύοντας, τραγουδώντας, σχολιάζοντας, στην τηλεόραση και τα ραδιόφωνα, μαλλιά, νύχια, γυαλιά, βρακιά, ταινίες και διαφημίζοντας προϊόντα πολυεθνικών και τραπεζών. Σε βάρος όλων μας. Και η ζωή συνεχίζεται…(;)