Όταν ο Γιάννης Ρίτσος συνάντησε τον Στέλιο Καζαντζίδη στο studio της Columbia

Μάριος Τόκας, Λάκης και Τάσος Χαλκιάς, Γιάννης Ρίτσος
και Στέλιος Καζαντζίδης στο studio της Columbia το 1981

Πριν από αρκετά χρόνια, ο τραγουδιστής Λάκης Χαλκιάς, της μεγάλης μουσικής οικογένειας των Χαλκιάδων, χαιρέτισε την προσπάθειά μας και μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία του από την γνωριμία, τη συνεργασία και εν τέλει τη φιλία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Τότε, μοιράστηκε μαζί μας και μια φωτογραφία. Μια μοναδική φωτογραφία από την συνάντηση του Στέλιου Καζαντζίδη με τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο στα στούντιο της Columbia στις αρχές του 1981, όταν τότε ο Λάκης Χαλκιάς "έγραφε" τον δίσκο "Πικραμένη μου γενιά" σε στίχους του τελευταίου και μουσική του Μάριου Τόκα.

Πριν λίγες μέρες ο ηθοποιός - και μουσικός παραγωγός - Παναγιώτης Κοντοσταυλάκης, που τότε, το 1981, εργαζόταν στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της MINOS-EMI, δημοσίευσε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook μια ιστορία για τη συνάντηση αυτή (Ρίτσου και Καζαντζίδη) καθώς ο ίδιος ήταν παρών.

Μας έδωσε την άδειά του, να αναδημοσιεύουμε αυτή του την ανάρτηση και τον ευχαριστούμε πολύ για αυτό. Μαζί δημοσιεύουμε σήμερα και πλήθος φωτογραφιών που απαθανατίζουν τη μοναδική αυτή στιγμή στο studio ηχογράφησης της Columbia.

Γράφει λοιπόν:

"Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει, γι' αυτά που μου 'χεις αρνηθεί.
Μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι, γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ…"


Ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 1981, είχαμε δώσει ραντεβού με τον Μάριο Τόκα, να πάμε στο studio ηχογραφήσεων της Columbia. Βραδινή ηχογράφηση μετά τις 18:00 (έξι). Εκεί μας περίμεναν οι ηχολήπτες, ο Λάκης Χαλκιάς και ο πατέρας του Τάσος Χαλκιάς, ο σπουδαίος κλαρινίστας.
Ο Μάριος είναι ανήσυχος. Μου φαίνεται ταραγμένος και τον ρωτάω τί συμβαίνει.

Παναγιώτης Κοντοσταυλάκης

- Έρχεται σε λίγο ο ποιητής, ο Γιάννης Ρίτσος να ηχογραφήσει τον "Λαό", μου λέει. 

Εδώ πρέπει να πω ότι τότε ηχογραφούσαμε τον δίσκο "Πικραμένη Γενιά" σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (τα ποιήματα είχαν γραφτεί το 1928 - 1929, εκτός από τον "Λαό" που γράφτηκε το 1950), μουσική Μάριου Τόκα και ερμηνεία του Λάκη Χαλκιά.

Άκουσε την συζήτηση ο Λάκης και μας έσκασε το μυστικό.

- Παιδιά, όπου να 'ναι θα έρθει ο Στέλιος Καζαντζίδης. Θέλει να ακούσει τα τραγούδια.

Μας έπιασε ταχυπαλμία. Μέχρι νά συνέλθουμε, μπαίνει ο ποιητής χαμογελαστός, ευπροσήγορος, με το τσιγάρο στο χέρι. - Καλησπέρα σύντροφοι. Την ταραχή την είχα αλλά η επαγγελματική μου διαστροφή λειτουργούσε ακόμη. Πηγαίνω στο τηλέφωνο του μπαρ και σχηματίζω τον αριθμό του Δημήτρη Αλεξιάδη, φωτογράφου, φωτορεπόρτερ και φίλου.

- Έλα! Σε πόση ώρα μπορείς να είσαι εδώ; Βαριόταν φριχτά… Σου έχω θέμα ρε Μήτσο, και του λέω περί τίνος επρόκειτο.

Σε ένα τέταρτο πάρκαρε το Σιτροέν GS (που αργότερα μου πούλησε) έξω από την Columbia.

Εκείνη την ώρα έμπαινε στο κοντρόλ ο Στέλιος Καζαντζίδης.

- Συνάντηση κορυφής, μου λέει ο Τόκας.
- Μοναδική στιγμή, μονολογώ, και πρέπει να μείνει.

Υπήρχε διάχυτη μέσα στο Κοντρόλ μια αβρότητα, μια συγκίνηση, μια ευγένεια, ένας αλληλοθαυμασμός... Όλα έμοιαζαν μαγικά.

- Κύριε Ρίτσο έχετε σημαδέψει τη ζωή μου, ο Στέλιος.
- Και εσύ Στέλιο με τη φωνή σου μας άγγιξες όλους, και λέγε με Γιάννη.

Πόσα μπορεί να πει ένας ποιητής κι ένας τραγουδιστής; Σας πληροφορώ πολλά και θα τα πούμε μια άλλη φορά.

Η ώρα περνούσε, οι συζητήσεις διαδεχόταν η μία την άλλη, αλλά το χρονόμετρο έγραφε… 

Λάκης και Τάσος Χαλκιάς, Γιάννης Ρίτσος και Στέλιος Καζαντζίδης

Σηκώθηκε ο κορυφαίος ποιητής και μπήκε να απαγγείλει, στο studio, το ποίημα του "Λαός". Χαμήλωσαν τα φώτα και έμεινε μόνο το φως στο αναλόγιό του και ξαφνικά ακούμε τη μουσική από το κλαρίνο του Τάσου Χαλκιά να τον συνοδεύει. Μαγεία! Δακρύσαμε, ανατριχιάσαμε… Αυτή η δουλειά άξιζε για κάτι τέτοιες στιγμές.

- Πώς ήταν παιδιά; Βάλτε να το ακούσουμε.

Έρχεται στο κοντρόλ ο ποιητής και ακούμε το αποτέλεσμα… κι εκείνη τη στιγμή, αρχίζει να μονωδεί ο Στέλιος πάνω στις νότες του κλαρίνου. Χαζέψαμε...

- Στέλιο με παρέσυρες, λέει ο Ρίτσος. Πάω να το πω καλύτερα.

Μόλις βγήκε ο ποιητής…

- Ηθοποιέ μου; Πώς τα πήγα; Σου άρεσε; με ρώτησε. 

Τί να πω; Μόλις που σχηματίστηκε ένα αμήχανο χαμόγελο, συγκινημένος σφόδρα δεν μπορούσα να κατέβω από το συννεφάκι μου. Μετά άρχισαν οι φωτογραφίες από τον Δημήτρη. Ο Μάριος έπαιζε κάτι διορθώσεις στο πιάνο. Είχαμε απαλλαγεί από το άγχος και τις ταχυπαλμίες. Έλεγα στον Δημήτρη ότι δεν ξέρει νά τραβάει φωτογραφίες (πλάκα) και να μου δώσει τη μηχανή να του δείξω. 

Τάσος Χαλκιάς, Γιάννης Ρίτσος και Στέλιος Καζαντζίδης

Αυτές τις φωτογραφίες τις έχω τραβήξει εγώ στην πρώτη γνωριμία με τον μεγάλο ποιητή, τον σπουδαίο τραγουδιστή και τον μύθο του. 

Αργότερα - πώς το έφερε ή κουβέντα - παίρνει μία κιθάρα ο Στέλιος και αρχίζει να τραγουδάει τραγούδια του Μίκη και του Μάνου. Βράχο - βράχο τον καημό μου, το πέλαγο είναι βαθύ κ.λ.π. 

Έφτασε η ώρα αργά και δεν θέλαμε να τελειώσει.  Πάντα θα θυμάμαι αυτή τη συνάντηση με συγκίνηση.

Διαβάστε ακόμα:

•  "Ύμνος στη ζωή"