Ο Καζαντζίδης και οι άλλοι... (ΒΙΝΤΕΟ)

Μίκης Θεοδωράκης - Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Μπορεί οι τελευταίες μας δημοσιεύσεις να δείχνουν επιθετικές. Δεν είναι όμως… Είναι μια ύστατη προσπάθεια επαναξιολόγησης των γεγονότων και αποκατάστασης της αλήθειας. Τα ντοκουμέντα - αδιάψευστος μάρτυρας – συνηγορούν σε βάρος μιας πλειάδας καλλιτεχνών, που δυστυχώς ένα γενικευμένο σύστημα προτάσσει ανελλιπώς και δικαιώνει συνεχώς.

Ενώ την ίδια ώρα πληθαίνουν οι άνθρωποι που πιστεύουν επισφαλείς προφορικές «μαρτυρίες», που κατακλύζουν τον τόπο και εμπεδώνονται ως αλήθειες σε μια κοινωνία που αδιαφορεί για πολύ σοβαρά πράγματα.

Πόσο μάλλον για έναν καλλιτέχνη, που τον έλεγαν Στέλιο Καζαντζίδη.

Αναδημοσιεύουμε τμήμα της έρευνας του «Ιού» της Ελευθεροτυπίας:


«Στη διάρκεια της πρώτης μεγάλης δίκης της ισχυρότερης αντιστασιακής οργάνωσης της εποχής, του ΠΑΜ, είδε το φως της δημοσιότητας ένα σημείωμα του Μίκη Θεοδωράκη, γραμμένο τον Ιούλιο του '67, προς τον Γρ. Μπιθικώτση…Από τον "Ελεύθερο Κόσμο" (16/11/1967), όπου και εντοπίσαμε την επιστολή, αντιγράφουμε: "Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα "Δειλινά" τον "Ύμνο της Επαναστάσεως". Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μη γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στο βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν' αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας. Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ' ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά. (Υπογραφή Μίκης Θεοδωράκης) Αθήναι, Ιούλιος 1967".Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Μίκης πιάστηκε λίγο αργότερα (21 Αυγούστου 1967), κι ακολούθησε το "δρομολόγιο" Μπουμπουλίνας - ταράτσα κι απομόνωση - Νοσοκομείο - Αβέρωφ - Ζάτουνα - Ωρωπός κλπ, ο δε Μπιθικώτσης (που μάλλον δεν πείστηκε από το φλογερό μήνυμα του συνθέτη) έφτιαξε σόλο καριέρα. Ως "Σερ Μπιθί", πλέον, πέρασε από τα καλύτερα μαγαζιά της εποχής: "Καν-Καν", "Δειλινά" και βεβαίως από τις φιέστες της Εθνοσωτήριου στην "πίστα" του Καλλιμάρμαρου ή στα στούντιο της ΥΕΝΕΔ.»

Παρακάτω, στην ίδια έρευνα αναφέρεται:

«Στη 2η επέτειο του πραξικοπήματος, η γιορτή στο Καλλιμάρμαρο δεν περιλάμβανε μόνο τις στρατιωτικές επιδείξεις, τους εθνικούς χορούς και τα "συμβολικά εθνικά ιστορικά άρματα". Υπήρχε και το "ελαφρολαϊκό" ( αλλά εθνικά αναγκαίο) πρόγραμμα του Οικονομίδη. "Ο κομφερασιέ παρουσίασε τους καλλιτέχνας Βασ. Φακίτσαν, της Λυρικής( Κλειώ Δενάρδου, Σώτον Παναγόπουλο και Τ. Μαρούδαν, οι οποίοι, συνοδεία των ορχηστρών της ΕΛΣ και του ΕΙΡ υπό τη διέυθυνση των Τ. Αθηναίου και Ζακ Ιακωβίδη ετραγούδησαν. Ιδιαιτέρως εχειροκροτήθη η κ. Σοφία Βέμπο, η οποία ετραγούδησε τα Παιδιά της Ελλάδος παιδιά". (Δελτίο Τύπου, 21/4/1969)».

Μαρινέλλα

Και συνεχίζει: «Παρουσία του Παττακού διεξήχθη, στις 26.7.1968, στο Παναθηναϊκό Στάδιο η 1η "Ολυμπιάδα" του Γ. Οικονομίδη. Μετά τους ύμνους προς τον Παπαδόπουλο, διαγωνίστηκαν οι εξής Έλληνες καλλιτέχνες: Τζένη Βάννου, Ζωή Κουρούκλη, Μαίρη Αλεξοπούλου, Ζωζώ Κυριαζοπούλου, Μαρινέλλα, Φώτης Δήμας, Αλέκος Πάντας και Γιάννης Πουλόπουλος. Αλλά το χρυσό αγαλματάκι του Απόλλωνα κέρδισε ένα βέλγικο τραγούδι.»

Στόχος μας δεν είναι να διχάσουμε. Άλλωστε τα γεγονότα καθαυτά δε διχάζουν. Η αξιολόγηση τους προκαλεί τα προβλήματα.

Το γεγονός είναι ότι στα χρόνια της Χούντας των συνταγματαρχών, την ώρα που ο Καζαντζίδης είχε τεθεί στο περιθώριο των εξελίξεων και πλήθος απείθαρχων αριστερών ζούσε τον εφιάλτη της εξορίας και των ανηλεών βασανισμών, κάποιοι «καλλιτέχνες» εξαργύρωναν την συμπόρευση με ένα καθεστώς που ακύρωνε κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας, που υποβάθμιζε τον ανθρώπινο παράγοντα, που καταστρατηγούσε κάθε ηθικό δίκαιο, κάθε ελευθερία…

Η ένστασή μας, που καταγράφεται εδώ, δεν έχει ιδεολογικό προσανατολισμό. Τουναντίον. Στην ίδια μοίρα κατατάσσουμε όλους εκείνους που αργότερα, στα χρόνια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, πέραν του ότι δρέψανε, αφειδώς, τους καρπούς της πρότεινης αριστερής (αντιστασιακής) τους δράσης, στηρίξανε, για να παραμείνουν επίκαιροι και σημαντικοί, καλλιτέχνες, όπως όλοι αυτοί που προαναφέρει η έρευνα του «Ιού».

Έτσι, λοιπόν, η Μαρινέλλα είθισται να προσφωνείται «μεγάλη κυρία», ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης «Σερ», η Σοφία Βέμπο «τραγουδίστρια της Νίκης» και τόσοι και τόσοι άλλοι – αριστεροί και δεξιοί – να περνάνε για σπουδαίοι σε μια χώρα που οι σπουδαίοι δυστυχώς επιβάλλονται και δεν αναδεικνύονται, καθώς ο λαός, οι ταγοί των συστημάτων εξουσίας - και ο συρφετός των εντολοδόχων τους, αγνοούν.

Όσο αγνοούν ο Καζαντζίδης θα λοιδορείται. 

Τι κι αν στα χρόνια της επταετίας «κυνηγήθηκε» (όχι μόνο αυτός ασφαλώς); Τι κι αν πρώτος αυτός πολέμησε τη συλλογιστική των εταιριών και κατήγγειλε την στυγνή εκμετάλλευση των καλλιτεχνών;

Το «κακό» ρεπερτόριο, η ανυπόφορη «κλάψα», ο «παλιοχαρακτήρας» του, ο «αναχρονιστικός» λόγος του, θα απασχολούν τους «κριτικούς» τέχνης και το ευκολόπιστο και αδαές κοινό.

Ακούστε στο βίντεο που ακολουθεί το τελευταίο από τα τραγούδια του δίσκου «Στην Ανατολή» με τίτλο «Βουνά σας χαιρετώ». Ένα τραγούδι αφιερωμένο στα παιδιά του Πολυτεχνείου. Σε μουσική και στίχους του Μίκη Θεοδωράκη. Τον Καζαντζίδη συνοδεύει η Χάρις Αλεξίου.