 |
| Πηγή: Καζαντζίδης Για Πάντα (youtube) |
Αν - όπως κι εμείς πιστεύουμε - είμαστε ό,τι "πράττουμε" κι όχι ό,τι "λέμε", ενδιαφέρον έχουν δύο ιστορίες που καταδεικνύουν την αντίληψη του Στέλιου Καζαντζίδη για τη δουλειά του τραγουδιστή.
Την πρώτη ιστορία την αφηγείται ο στιχουργός Πυθαγόρας Παπασταματίου, στην εκπομπή της ΕΡΤ "Λαϊκό τραγούδι" το 1975. Λέει λοιπόν: "Αυτό είναι χαρακτηριστικό του πόσο απλά βλέπει τη ζωή ο Καζαντζίδης. Η εταιρεία στην οποία ανήκει, έστειλε αντιπροσώπους της δυο-τρεις φορές εδώ και καλούσαν το καλοκαίρι τον Καζαντζίδη - ένα από τα καλοκαίρια προπέρσινο αν θυμάμαι καλά - να κάνει ένα μεγάλο δίσκο ο οποίος προβλεπόταν να κάνει πολύ μεγάλη επιτυχία. Ο Καζαντζίδης δεν κατέβαινε κάτω. Μα έχω δουλειά, κτλ κτλ. Ώσπου τέλος πάντων οι αντιπροσωπείες και οι άνθρωποι που ανέβαιναν απάνω πληθύνθηκαν και αναγκάστηκε ο Καζαντζίδης να βρει τον λόγο για τον οποίο δεν κατεβαίνει κάτω".
"Μα γιατί δεν κατεβαίνεις κάτω; Ο δίσκος είναι μεγάλος, γράφτηκε από έναν πολύ μεγάλο μουσικοσυνθέτη, θα κάνει πολύ μεγάλη επιτυχία, θα γράψεις για τρεις μέρες και θα κερδίσεις 1.000.000 δρχ. Μα λέει δεν μπορώ έχω λόγο σοβαρό. Τί λόγο; Έχω ένα ψυγείο πάγο στο σπίτι και πηγαίνω στον Άγιο Κωνσταντίνο κάθε πρωί και παίρνω τρία τέταρτα πάγο για τη μητέρα μου., Και ποιός θα πηγαίνει να φέρνει τον πάγο αν λείψω τρεις μέρες; Κι άφησε το εκατομμύριο για τα τρία τέταρτα πάγο".
Η δεύτερη ιστορία απαντά ακόμα πιο πριν, πίσω στα 1965, όταν ο συνθέτης Γιώργος Κατσαρός ετοιμαζόταν για το φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι "Μες τη μπόρα, μες τον ήλιο" (Τα χέρια του εργάτη) σε στίχους του Πυθαγόρα.
Ο Γιώργος Κατσαρός αφηγείται στον Κώστα Μπαλαχούτη: "Όταν του το προτείναμε ήταν με τη Μαρινέλλα ακόμα, είχαμε σίγουρο το βραβείο. Δεν υπήρχε περίπτωση ο κόσμος να μην ψηφίσει τον Καζαντζίδη. Και έχουμε πρόβα την Δευτέρα - το έχουμε ήδη ηχογραφήσει σε δίσκο - όπου δεν έρχεται. Ούτε ο Καζαντζίδης, ούτε η Μαρινέλλα. Τηλέφωνα από εδώ, από εκεί, δεν υπήρχε και η άνεση του τηλεφώνου να τον βρίσκεις όπου είναι. Παίρνω τον Μάκη τον Μάτσα, μου λέει δεν τον βρίσκω πουθενά και δεν ξέρω γιατί δεν ήρθε.
Η απάντηση ήταν - όταν πλέον τον βρήκα και τον ρώτησα γιατί δεν ήρθε κι αναγκάστηκα να το παίξω με τον Γιώργο το Ζωγράφο τον αειμνηστο - μου απάντησε ξέρεις κάτι; περίμενα το τυρί και δεν ήρθε. Λέω, τί περίμενες το τυρί; Τί είναι το τυρί; Μου λέει, είχα συμφωνήσει μαζί με το φεστιβάλ να κάνω εμφανίσεις στο τάδε κέντρο, και αυτός που είχε το κέντρο θα μου έστελνε σαν προκαταβολή ένα φορτηγό γεμάτο τυρί φέτα παραγωγής του. Και ήταν η εξήγηση γιατί δεν ήρθε να τραγουδήσει στο φεστιβάλ.
Η δεύτερη ιστορία απαντά ακόμα πιο πριν, πίσω στα 1965, όταν ο συνθέτης Γιώργος Κατσαρός ετοιμαζόταν για το φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι "Μες τη μπόρα, μες τον ήλιο" (Τα χέρια του εργάτη) σε στίχους του Πυθαγόρα.
 |
| Πηγή: festival-tragoudiou.blogspot.com |
Η απάντηση ήταν - όταν πλέον τον βρήκα και τον ρώτησα γιατί δεν ήρθε κι αναγκάστηκα να το παίξω με τον Γιώργο το Ζωγράφο τον αειμνηστο - μου απάντησε ξέρεις κάτι; περίμενα το τυρί και δεν ήρθε. Λέω, τί περίμενες το τυρί; Τί είναι το τυρί; Μου λέει, είχα συμφωνήσει μαζί με το φεστιβάλ να κάνω εμφανίσεις στο τάδε κέντρο, και αυτός που είχε το κέντρο θα μου έστελνε σαν προκαταβολή ένα φορτηγό γεμάτο τυρί φέτα παραγωγής του. Και ήταν η εξήγηση γιατί δεν ήρθε να τραγουδήσει στο φεστιβάλ.
Εμείς τα βάψαμε μαύρα με τον Πυθαγόρα γιατί ήταν μια ωραία δουλειά".
Για την ιστορία, στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης που έλαβε χώρα στο Παλαί ντε σπορ, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1965, το πρώτο βραβείο απονεμήθηκε στο τραγούδι "Ήταν μεγάλη η νύχτα" σε μουσική Νότη Μαυρουδή και στίχους Γιάννη Κακουλίδη.
Από αυτές - τις ελαφρώς χιουμοριστικές - μαρτυρίες αλλά και μαρτυρίες πολλών άλλων, μαθαίνουμε πως ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν υπήρξε ο πλέον συνεπής συνεργάτης. Η αλήθεια να λέγεται.
Κορυφώσεις της ασυνέπειάς του αυτής είναι η αποχώρησή του διά παντός από τη νύχτα και τις ζωντανές εμφανίσεις το 1966 και έπειτα από την δισκογραφία για περισσότερα από 12 χρόνια. Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά δεν είναι της παρούσης να τους αναλύσουμε. Κι έπειτα είναι το μέγεθός του ως καλλιτέχνη που αιτιολογεί - αν δεν δικαιολογεί - τη στάση του αυτή. Αλλά υπάρχει και το ερώτημα, σε τί ακριβώς υπήρξε ασυνεπής;
Για την ιστορία, στο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης που έλαβε χώρα στο Παλαί ντε σπορ, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1965, το πρώτο βραβείο απονεμήθηκε στο τραγούδι "Ήταν μεγάλη η νύχτα" σε μουσική Νότη Μαυρουδή και στίχους Γιάννη Κακουλίδη.
Από αυτές - τις ελαφρώς χιουμοριστικές - μαρτυρίες αλλά και μαρτυρίες πολλών άλλων, μαθαίνουμε πως ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν υπήρξε ο πλέον συνεπής συνεργάτης. Η αλήθεια να λέγεται.
Κορυφώσεις της ασυνέπειάς του αυτής είναι η αποχώρησή του διά παντός από τη νύχτα και τις ζωντανές εμφανίσεις το 1966 και έπειτα από την δισκογραφία για περισσότερα από 12 χρόνια. Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά δεν είναι της παρούσης να τους αναλύσουμε. Κι έπειτα είναι το μέγεθός του ως καλλιτέχνη που αιτιολογεί - αν δεν δικαιολογεί - τη στάση του αυτή. Αλλά υπάρχει και το ερώτημα, σε τί ακριβώς υπήρξε ασυνεπής;
Μπορεί για τους πολλούς ή κατά την κοινή αποψη η ασυνέπεια αυτή του Καζαντζίδη να είναι κατά του. Για εμάς όμως είναι υπέρ του Καζαντζίδη καθώς ταυτιζόμαστε στο 100% με την "ερασιτεχνική" προσέγγιση της υπόθεσης "τραγούδι".
Σε έναν χώρο ματαιόδοξου πρωταθλητισμού, απαξίας και υπερβολικού - όχι απαραίτητα αδικαιολόγητου - πλουτισμού, όπως είναι εν γένει ο χώρος του θεάματος, ο Στέλιος Καζαντζίδης - δεδομένου πάντα του μεγέθους του - κατήργησε όλα τα άλλοθι ή απλά και λαϊκά τους "χάλασε τη μανέστρα".
ΥΓ: Στα χρόνια που πέρασαν, κάποιοι κακόπιστα είπαν οτι ο Καζαντζίδης ήταν ευκατάστατος και είχε το περιθώριο να πράξει ανάλογα. Θα τους θυμίσουμε ότι υπάρχουν πολλοί, μα πάρα πολλοί ομότεχνοί του, πολύ πιο ευκατάστατοι του Καζαντζίδη, με περιουσίες αμύθητες, που συνεχίζουν να κάνουν "αρπαχτές" ακόμα στα καζίνο γειτονικών χωρών ή να ξεπέφτουν συμμετέχοντας σε έναν χώρο θεάματος - όχι "τέχνης" ασφαλώς - που τους έχει ξεπεράσει ανεπιστρεπτί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου