Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Κριτική – «Η φωνή ζει»

Οι συντελεστές της συναυλίας – αφιερώματος («Η φωνή ζει») δεν κατάφεραν να μας διαψεύσουν. Σε προηγούμενη δημοσίευση του blog κάναμε φανερές τις διαθέσεις μας απέναντι στο εγχείρημα αυτό, μα και τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας. Οι αμφιβολίες μας δικαιώθηκαν.

Το βράδυ της Παρασκευής (στις 18/09/09), λοιπόν, έλαβε χώρα στο Καλλιμάρμαρο, η συναυλία στη μνήμη του Στέλιου Καζαντζίδη. Για κακή τύχη των διοργανωτών (δε θα λέγαμε δική μας) η έντονη βροχόπτωση στο κέντρο της πρωτεύουσας έθεσε πρόωρα τέρμα σε αυτή την αστειότητα, που πάνω από 40.000 άνθρωποι ζήσαμε. Το αν αντιλήφθηκαν το μέγεθος της, όλες αυτές οι χιλιάδες κόσμου, είναι ένα άλλο ζήτημα που χρήζει κοινωνιολογικής προσέγγισης.

Στα θετικά της παράστασης ας σημειώσουμε την απόδοση της ορχήστρας. Ήταν κάτι που αναμέναμε άλλωστε από τη στιγμή, που οι συναυλίες αυτές ανακοινώθηκαν. Ο κόσμος ήταν πολύς. Όμως «ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλά εν το ευ το πολύ».

Πολλοί ήρθαν για τον Καζαντζίδη. Οι πιο πολλοί όμως ήρθαν με αφορμή τον Καζαντζίδη και όχι για εκείνον. Αυτοί, οι περισσότεροι δηλαδή, το ίδιο θα κάνανε σε κάθε μεγάλο πολιτιστικό γεγονός και αν μη τι άλλο, το αφιέρωμα της Παρασκευής ήταν ένα μεγάλο πολιτιστικό και κοσμικό γεγονός από το οποίο, απλά, δεν θα μπορούσαν να λείψουν. Όμως δεν μπορούμε να πούμε πως δεν το περιμέναμε και αυτό. Μαζικές εκδηλώσεις τέτοιου
τύπου μοιραία αναπαράγουν την ίδια την κοινωνία.


Οι ουρές πριν την είσοδο μεγάλες, ταλαιπώρησαν αρκετά τον κόσμο που στάθηκε σε αυτές περιμένοντας. Η αναμονή ξεπέρασε την μισή ώρα, καθώς κάποιες από τις εισόδους του σταδίου – άγνωστο γιατί – παρέμεναν κατά διαστήματα κλειστές στο ευρύ κοινό. Και ο ήχος όμως, δεν ήταν καλός. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως για αρκετή ώρα, μεγάλο μέρος του κοινού αποδοκίμασε έντονα, φωνάζοντας μαζικά και ρυθμικά «Δεν ακούμε, δεν ακούμε!». Ο συγχρονισμός δε, των διάσπαρτων - στο χώρο - ηχείων, δεν ήταν κάθε στιγμή ο κατάλληλος, με αποτέλεσμα ο κόσμος (ιδιαίτερα στο μέσο του σταδίου) να ακούει κάτι σαν αντίλαλο. Βέβαια όλα αυτά, τα πρακτικά και τεχνικά ζητήματα, μπορούμε να τα αντιπαρέλθουμε κατανοώντας τις δυσκολίες που μπορεί να γεννά ο ίδιος ο χώρος της εκδήλωσης.

Να το πούμε πιο απλά: Και τις ουρές μπορεί να ανεχτεί κάποιος, και τον κακό ήχο για όσο διάστημα χρειαστεί, αν αυτό που εν τέλει παρακολουθήσει τον ανταμείψει.

Μα η παράσταση της Παρασκευής ήταν μια φαρσοκωμωδία. Από κάθε άποψη. Στον εξωτερικό χώρο τίποτα δεν προμήνυε πως θα λάμβανε χώρα μια συναυλία στη μνήμη του Καζαντζίδη. Πουθενά μια γιγαντοαφίσα, πουθενά μια ένδειξη. Η ατμόσφαιρα πνιγμένη στους καπνούς από τις πάρα πολλές καντίνες στα πέριξ του σταδίου. Οι ουρές μεγάλες.

Η είσοδος στο στάδιο δύσκολη και χρονοβόρα. Στις κερκίδες, ο κόσμος κάθε λογής, όπως ήταν φυσικό άλλωστε, να χειροκροτεί «θερμα» ανθρώπους του επιχειρηματικού κόσμου και τις εγχώριας showbiz, κάθε που προβάλλονταν η φάτσα τους, στις γιγάντιες οθόνες, που είχαν στηθεί για τις ανάγκες της παράστασης. Φυσικά, σε ένα ακόμα αφιέρωμα στη μνήμη του Στέλιου, δεν έλλειψαν οι «ρεζερβέ» καρέκλες των επωνύμων και των δημοσιοσχεσιτών. Το ίδιο και όλοι εκείνοι οι «μαϊντανοί» που στελεχώνουν και αυτοί με τη σειρά τους το εγχώριο «star system».

Αποστροφή! Αηδία!

Και να ήταν μόνο αυτά; Στο στάδιο - πριν την έναρξη της συναυλίας - αντηχούσαν τραγούδια της Μαρινέλλας, που παίζανε πάνω σε ένα ενημερωτικό σποτ του ιδρύματος «Αρωγή» (το ίδρυμα στο οποίο διατέθηκαν τα έσοδα της συναυλίας). Δεν θα ήταν ορθότερο, στα πλαίσια που η κοινή λογική ορίζει, να «πλημμυρίσει» ο χώρος με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη; Το γεγονός και μόνο αυτό, γεννά ερωτήματα σχετικά με τους όρους υπό τους οποίους δέχθηκαν να συμμετέχουν κάποιοι στο αφιέρωμα αυτό. Για ποιον έγινε, τέλος πάντων, αυτή η συναυλία;

Την απάντηση την πήραμε… αμέσως μετά, με την είσοδο των καλλιτεχνών, οι οποίοι ναι μεν φρόντισαν να μας καλησπερίσουν αλλά δεν φρόντισαν να μας αναφέρουν για ποιον λόγο μαζευτήκαμε τόσοι άνθρωποι, εκείνο το βράδυ. Δεν θυμόμαστε να ακούσαμε έστω έναν από τους έξι τραγουδιστές του αφιερώματος, να αναφέρει στο μικρόφωνο τον Καζαντζίδη. Ούτε μια φορά. Αστείο δεν είναι; Εξοργιστικό δεν είναι;

Με λύπη, διαπιστώσαμε και τις έντονες τάσεις αυτοπροβολής της βασικής διοργανώτριας των δύο συναυλιών, της Μαρινέλλας. Δεν αμφισβητεί κανείς το ταλέντο της και ακόμα περισσότερο την συνεργασία της με τον Καζαντζίδη στην πιο γόνιμη και παραγωγική περίοδο της καριέρας του. Βάσει αυτού και μόνο δικαιούταν ένα μεγαλύτερο κομμάτι προβολής. Θεωρούμε όμως ανεπίτρεπτο, να στήνεται ένα ολόκληρο παιχνίδι συναισθηματικής φόρτισης, σε βάρος της ουσίας του αφιερώματος, με την Μαρινέλλα να τραγουδά «Ας παν στην ευχή τα παλιά» την ώρα που φωτογραφίες της με τον Καζαντζίδη, διαδέχονταν η μία την άλλη στις γιγαντοοθόνες του σταδίου.

Σε όλα αυτά, προστίθενται οι κάκιστες ερμηνείες και η επιλογή κοινότυπων τραγουδιών. Εξαιρουμένου του Νταλάρα, ίσως και της Μαρινέλλας, οι τραγουδιστές της παράστασης αδυνατούσαν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός τόσο τολμηρού εγχειρήματος. Πρέπει να αντιληφθούν ορισμένοι πως οι συναυλιακοί χώροι δεν είναι πίστες νυχτερινών κέντρων διασκέδασης και πως ο Καζαντζίδης υπήρξε ένας εξαιρετικά παραγωγικός τραγουδιστής, που δεν αντιπροσωπεύεται από δέκα ή είκοσι μόνο χιλιοειπωμένα τραγούδια.

Η σκηνοθετική επιμέλεια του Σταμάτη Φασουλή, τέλος, ήταν αδιάφορη και το οπτικοακουστικό θέαμα, που – όπως οι συντελεστές της παράστασης δήλωσαν – θα προσέδιδε μοναδικό χαρακτήρα σε αυτήν, ανύπαρκτο.

Συμπερασματικά: 

Συναυλίες τέτοιου τύπου δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Το διαπιστώνουμε για ακόμη μια φορά Ο Καζαντζίδης αποτελεί εθνικό πολιτισμικό κεφάλαιο και αξίζει να μνημονεύεται για την δράση του ενάντια στην συλλογιστική των εταιριών δισκογραφίας, για την απαρέγκλιτη καλλιτεχνική του διαδρομή, για την στάση ζωής του, για την ερμηνευτική του πρόταση…

Τα έχουμε ξαναπεί και θα τα λέμε για όσο χρειαστεί. Άνθρωποι που όχι μόνο δεν κατανόησαν το μύθο του αλλά μεθοδικά και εμπαθώς προσπάθησαν να απαξιώσουν την προσφορά και το έργο του αλλά και το πολυπληθές κοινό του, δεν μπορούν να αποτίσουν φόρο τιμής στον Στέλιο Καζαντζίδη.

Κακά τα ψέματα. Αν ο Καζαντζίδης ήταν στην ζωή, δεν θα επέτρεπε ποτέ να γίνει αυτό το αφιέρωμα Και νομίζουμε αυτό τα λέει όλα!


Διαβάστε ακόμη: 



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολυ καλα τα ειπατε..και οπως τονιζετε προς το τελος να συνεχιζετε να τα λετε οποτε χρειαζεται!Μπραβο!

giannis είπε...

Καλη προσπαθεια και να συνεχισετε με μερακι αυτο το blog.
Πανως στη Θεσ/νικη η αναλογη συναυλια πρεπει να ηταν πολυ καλυτερη.
Μπορειτε να διαβασετε μια κριτικη μου στο blog: http://athang2005.blogspot.com/

Ευχαριστω.