 |
| Ο Γιώργος Κοινούσης @Φωτογραφία - Γιάννης Γκογκόπουλος Πηγή: www.bizznews.gr |
Μπορεί ο Γιώργος Κοινούσης να έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό ως τραγουδιστής σημειώνοντας σημαντική επιτυχία και πωλήσεις μετα το 1970, υπήρξε ωστόσο συνθέτης και στιχουργός σημαντικών επιτυχιών αλλά και εξαιρετικός μουσικός. Μην ξεχνάμε ότι συμμετείχε ως ακορντεονίστας σε πάρα πολλές ηχογραφήσεις μέχρι το 1966. Και καθώς - όπως ο ίδιος λέει - το τραγούδι κάνει τον τραγουδιστή, αυτή του η ιδιότητα, του δημιουργού δηλαδή, πρέπει να τονιστεί.
Συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς τραγουδιστές στη δισκογραφία αλλά και στα κέντρα της εποχής. Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια, Πάνος Γαβαλάς, Μιχάλης Μενιδιάτης, Δημήτρης Μητροπάνος, Γιάννης Ντουνιάς, Γιάννης Πουλόπουλος, Καίτη Γκρέυ, Βίκυ Μοσχολιού, η Δούκισσα βέβαια που σημάδεψε με την ερμηνεία της την γνωστότερη ίσως επιτυχία του, ως δημιουργού, το "Άνθρωποι είμαστε"...
Συνεργάστηκε και με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Παιδί ακόμα, ευτύχησε να βρεθεί στο συγκρότημά του ως ακορντεονίστας. Δυστύχησε ωστόσο, καθώς λέει ο ίδιος, να μην τραγουδήθεί κάποιο δικό του τραγούδι από τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Όπως και ο Καζαντζίδης έτσι και ο Γιώργος Κοινούσης δεν άντεξε τη βρoμιά του επαγγέλματος, αποχώρησε οριστικά από τη νύχτα το 1989 και πλέον ζει ήσυχα στο σπίτι του στο Λαγονήσι.
Mε αφορμή τη γνωριμία του και τη συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, επικοινωνήσαμε μαζί του.
Ο Γιώργος Κοινούσης δέχθηκε το κάλεσμά μας και με απλότητα, αγάπη και χωρίς ίχνος έπαρσης μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία του. Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ και του ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας να είναι γερός, να παραμείνει θετικός προς τη ζωή και να μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον.
Μας λέει λοιπόν: "Τον Στέλιο τον γνώρισα όταν ήμουνα 17 - 18 χρονών και δουλέψαμε μαζί σε ένα κέντρο στο Νέο Ηράκλειο που λεγόταν “Ξυπολυτάκος”. Αργότερα στις αρχές του 1960 - πρέπει να ήταν το 1962 - δουλέψαμε ξανά μαζί στου “Κουλουριώτη” στο Μοσχάτο, με την Πόλυ Πάνου και την Μαρινέλλα.
Ημουν πολύ στενά δεμένος με την Πόλυ Πάνου, κυρίως λόγω των φωνοληψιών. Όλα τα τραγούδια της Πόλυς στη δισκογραφία τα έπαιζα εγώ. Ενώ στου Καζαντζίδη τα τραγούδια έπαιζαν και άλλοι, ο Κουλαξίζης ο Γιώργος για παράδειγμα.
Υπήρχε εκτίμηση ανάμεσά μας. Ήμαστε, με λίγα λόγια, φίλοι με την Πόλυ.
Με τον Καζαντζίδη δεν έτυχε να είναι το ίδιο πράγμα παρόλο που και με τον Καζαντζίδη περάσαμε πολλά τραγούδια σε δίσκο, όπως το "Ένας σκύλος και μια γυναίκα" και άλλα σουξέ του Καλδάρα, του Τσιτσάνη και κάποια του Κολοκοτρώνη… Και στην "Ζιγκουάλα" εγώ παίζω.
Θυμάμαι ένα αστείο περιστατικό. Εγώ τότε στο Νέο Ηράκλειο πήγαινα με το ποδήλατο καθώς δεν είχα άλλο μέσο. Έφευγα από το Πέραμα με το ποδήλατο και πήγαινα στο Νέο Ηράκλειο και γύρναγα... Κάπου 20 χιλιόμετρα ήταν - ίσως και περισσότερο - να πας, κι άλλα τόσα να γυρίσεις.
Μια φορά, λοιπόν, ήθελε ο Στέλιος να ακούσει τον Μανώλη τον Αγγελόπουλο που τότε τραγουδούσε στο Κερατσίνι. Βάλαμε στοίχημα ποιος θα φτάσει πρώτος. Ο Στέλιος με το αμάξι κι εγώ με το ποδήλατο. Και ξεκίνησε ο Καζαντζίδης που οδηγούσε πάντα χωρίς παπούτσια, με τις παντόφλες θυμαμαι. Έτσι είχε συνηθίσει. Έφτασε πρώτος ασφαλώς και με περίμενε στο “Νερό”, μια περιοχή στη Χαλκηδόνα. Έφτασα κι εγώ και σε μια κατηφόρα με άφησε και πήγα εγώ πρώτος μπροστά και πανηγύριζα ότι είδατε που σας πέρασα; Ήταν στημένη η ιστορία (γέλια). Ποιός ξέρει πόση ώρα με περίμενε (γέλια).
 |
| Ο Γιώργος Κοινούσης με τον Στέλιο Καζαντζίδη στου "Κουλουριώτη" στο Μοσχάτο στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Μαζί τους η Μαρινέλλα και η Πόλυ Πάνου. |
Αργότερα, άλλη μια φορά είχαμε μείνει οι δυο μας με τον Καζαντζίδη. Μετά από ένα τραγούδι του Τσιτσάνη που ηχογραφήσαμε και έπαιξα εγώ ακορντεόν το "Το 'ξερα πως θα μου φύγεις", φύγαμε από την Κολούμπια και πήγαμε να δούμε ένα έργο, το "Θέλω να ζήσω" με την Susan Hayward. Ήταν η εποχή που είχαν ψιλοπαρεξηθηθεί με την Μαρινέλλα. Πήγαμε στη μέση του έργου. Όταν τελείωσε και βγήκαμε έξω μου λέει με παράπονο, ρε Γιώργο είδες άμα ήταν η Κίτσα θα μου εξηγούσε το έργο. Δεν μπορούσε να καταλάβει το έργο γιατί είχαμε πάει στη μέση.
Με την Κίτσα είχαν ένα άλλο είδος σχέσης. Ο Καζαντζίδης κόλλησε μαζί της γιατί η Μαρινέλλα προσπαθούσε να τον αναβαθμίσει πνευματικά. Κουβαλούσε στο αυτοκίνητό του εγκυκλοπαίδειες κτλ. Ο Καζαντζίδης είχε πάθει ένα είδος εξάρτησης. Η Μαρινέλλα κατάλαβε που “πόναγε” ο Στέλιος. Η έξυπνη γυναίκα εκεί επουλώνει πληγές, συμπληρώνει κενά. Αν θέλει να κρατήσει έναν άντρα η γυναίκα μπορεί. Αν δεν θέλει, δεν τον κρατάει.
Τότε λοιπόν που ήθελε να είναι δίπλα του, έκανε αυτά που έπρεπε για να τον κρατήσει. Αργότερα βέβαια χώρισαν. Η Μαρινέλλα θέλησε να κάνει τη δική της καριέρα. Αυτή ήταν η αιτία που χώρισαν. Κατά την ταπεινή μου γνώμη του Καζαντζίδη του στοίχισε περισσότερο ο χωρισμός.
Εμένα μου ήταν πάντα φιλικός. Θυμάμαι ένα τραγικό γεγονός γεμάτο συγκίνηση. Δύο-τρεις μέρες πριν κοιμηθεί πήγα και τον χαιρέτησα. Κι ενώ ήταν κλινικά νεκρός έγινε ένα φοβερό πράγμα. Μου μειδίασε. Φοβερό! Ανατριχιαστικό! Απίστευτο! Σαν να του έδωσε χαρά το ότι με “είδε”. Μετά από τόσα χρόνια, εκεί που είχε φύγει σχεδόν, τον ζωντάνεψε η παρουσία μου και είδα τα χείλια του να μειδιούν! Μετά βέβαια στην κηδεία του στην Ελευσίνα, έγινε το ανεπανάληπτο που δεν έχει ξαναγίνει από καταβολής και συστάσεως της ελληνικής επικράτειας.
Σαν τραγουδιστή πως τον κρίνω; Είμαι πολύ μικρός για να τον κρίνω. Τον έχει κρίνει η ιστορία. Έχουν πει τόσα πολλά λόγια πολύ πιο άξιοι δημιουργοί από μένα.
Εγώ όταν τραγουδούσε ο Καζαντζίδης ανατρίχιαζα. Όσον αφορά την τεχνική του, σαν μουσικός μπορώ και λέω περισσότερα πράγματα από έναν απλό ακροατή. Στον Καζαντζίδη έδινες ένα μέτριο τραγούδι και το έκανε όμορφο. Και το όμορφο το έκανε περισσότερο όμορφο. Και επίσης τραγουδούσε ό,τι είδος ήθελες. Κατά τη γνώμη μου είχε αδικηθεί με τα τραγούδια που έλεγε, κυρίως της ξενιτιάς τότε, γιατί ήταν μονότονα. Αργότερα που απλώθηκε η φωνή του με τα τραγούδια του Άκη Πάνου και του Νικολόπουλου εκεί απογειώθηκε και φάνηκε το μεγαλείο του.
Εγώ ήξερα την αξία του όσο λίγοι. Πριν τις φωνοληψίες καθόμασταν στο καφενεδάκι της κας Φρόσως και του έπαιζα Γρανάδα με το ακορντεόν και άλλα πράγματα που κατείχα και ήξερα. Έ, με μισό στίχο που έλεγε ο Καζαντζίδης εγώ είχα καταλάβει τις απίστευτες δυνατότητες της φωνής του! Ο Καζαντζίδης δεν είναι αυτός που νομίζει ο κόσμος. Ήταν άλλα τόσα. Δύο φορές πάνω η αξία της φωνής του. Πρώτα-πρώτα το μέταλλο του. Κι έπειτα του έδινες ένα τραγούδι με τρεις στροφές και κάθε στροφή στην έλεγε διαφορετικά. Άλλη ερμηνεία. Κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν τον βαριόταν ο κόσμος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε κι αυτό που σου είπα, για να δείξει το μεγαλείο του 100% έπρεπε να του δώσεις και καλό τραγούδι. Γιατί το τραγούδι ξυπνάει τον τραγουδιστή. Όπως ένα ζωγράφος εμπνέεται από αυτό που βλέπει και κάνει έναν πίνακα. Πολλά τραγούδια αδίκησαν τον Καζαντζίδη γιατί δεν ήταν τα τραγούδια που θα μπορούσαν να ακουμπήσουν στις δυνατότητές του. Εδώ και χρόνια λέω ότι το τραγούδι κάνει τον τραγουδιστή. Με τον Καζαντζίδη όμως συνέβαινε κάτι μοναδικό. Το κακό τραγούδι λόγω ερμηνείας το έκανε να ακουστεί, το μέτριο το ανέβαζε 50% και το καλό το απογείωνε!
Αν όχι στον κόσμο, τουλάχιστον στην Ελλάδα, κανείς δεν έκανε 3 γύρους (μιλάμε για την αποχή και την επιστροφή του στη δισκογραφία). Ο Καζαντζίδης έκανε 3 γύρους και κάθε φορά που άρχιζε ο νέος γύρος, ο Καζαντζίδης επέστρεφε πιο δυνατός. Σαν τους έξυπνους πυγμάχους που κρατάνε τις δυνάμεις τους για τον επόμενο. Οι πιο πολλοί τραγουδιστές κάνανε έναν γύρο, συνεχόμενο βέβαια.
Κι ενώ πολεμήθηκε από πολλούς παράγοντες, ο Στέλιος έμοιαζε άτρωτος. Δεν τον άγγιζε τίποτα. Κι αυτό θα μείνει στην ιστορία. Κάθε φορά που επέστρεφε ο Καζαντζίδης ήταν πιο δυνατός από τους άλλους. Κι όσο γερνούσε, η φωνή του γινότανε καλύτερη.
Με λίγα λόγια δεν πρόκειται να ξαναβγεί. Έφυγε ένδοξα.
Βέβαια, να ξέρεις και κάτι άλλο και τελειώνω με αυτό. Αν σήμερα έβγαινε Καζαντζίδης, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις δεν θα γινόντουσαν αυτοί που είχαν γίνει, γιατί ο κόσμος αγοράζει αυτό που "θέλει" να αγοράσει.
Αυτά που έγραψαν τότε, αν γράφονταν τώρα ίσως να μην συγκινούσαν κανένα. Τα γούστα του κόσμου αλλάζουν. Μην ξεχνάς ότι έγινε νούμερο ένα ο Παντελίδης. Και οι δίσκοι του και τα νούμερα που έκανε προκαλούσαν ζάλη. Ενώ δεν ήταν να πεις ο τραγουδιστής και αυτά που έγραφε ήταν ακαταλαβίστικα... Έλα όμως που ο κόσμος έχει αλλάξει πια. Η περίπτωση Παντελίδη με φόβισε και είπα σε μια συνέντευξή μου κάτι που αργότερα το μετάνιωσα. Γιατί όλοι μας λαθεύουμε από αυτά που βλέπουμε και ακούμε. Είδα την άνοδο του Παντελίδη και "φοβήθηκα" ότι αν συνεχίσει έτσι θα είχε φτάσει τον Καζαντζίδη σε αναγνωρισιμότητα. Σε αναγνωρισιμότητα! Όχι ασφαλώς σε αξία! Δυστυχώς ο κόσμος παρεξήγησε τη δήλωσή μου αυτή."
ΥΓ: Ευχαριστούμε τους διαχειριστές του www.bizznews.gr και τον φωτογράφο κο Γιάννη Γκογκόπουλο που μας παραχώρησαν την φωτογραφία του Γ. Κοινούση
Διαβάστε ακόμη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου