Για το 2012

Το stelioskazantzidis.blogspot.com, παρά όλες τις δυσκολίες που αναπόδραστα συναντά μια καθόλα εθελοντική και ερασιτεχνική απόπειρα σε έναν κόσμο που αναγάγει τα πάντα σε ποσοτικά και οικονομικά μεγέθη, θα υπάρχει και το 2012. Παραμένουμε στο διαδίκτυο, λοιπόν, με όση διάθεση μας έχει απομείνει και θα συνεχίσουμε να καταθέτουμε το έργο μας σε έντονους ή χαλαρούς ρυθμούς.

Περιμένουμε από όλους εσάς, τους αναγνώστες του ιστολογίου αυτού, να συμμετέχετε ενεργά στη διαμόρφωση του περιεχομένου και του ύφους του. Με κάθε τρόπο.

Σας ευχόμαστε καλή και δημιουργική χρονιά.

Η διαχείριση του stelioskazantzidis.blogspot.com

Αφιερωμένο στη μνήμη της Σώτιας Τσώτου

Η Σώτια Τσώτου

Η Σώτια Τσώτου έφυγε από τη ζωή στα 69 της χρόνια, το περασμένο Σάββατο. Η συνεργασία της με τον Καζαντζίδη δεν είχε μεγάλη διάρκεια, ωστόσο κρίνεται - εκ του αποτελέσματος - σπουδαία.

Στη σημερινή δημοσίευση, δεν θα προβούμε σε κοινότυπες εκδηλώσεις πόνου ή στενοχώριας, παρά θα αφιερώσουμε ένα τραγούδι στη μνήμη της, παραθέτοντας παράλληλα ένα σύντομο κείμενο, όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στο zougla.gr. Στο κείμενο αυτό η Τσώτου καταγράφει εντυπώσεις, από τη γνωριμία και την επαγγελματική της συνύπαρξη με τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Θα ήταν χρήσιμο να αναφέρουμε πως ο Στέλιος Καζαντζίδης τραγούδησε 16 τραγούδια σε στίχους δικούς της. Ένα από αυτά είναι και το τραγούδι με τίτλο «Έφυγες φίλε», που αφιερώνουμε σήμερα στη μνήμη της και μπορείτε να ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί. Το τραγούδι κυκλοφόρησε στο δίσκο «Τραγουδώ» (1997) σε μουσική του Τάκη Σούκα.

Για τον Καζαντζίδη από τη Ρωσία

Πρόσφατα λάβαμε στην ηλεκτρονική μας ταχυδρομική διεύθυνση, ένα μήνυμα από τη Ρωσία. Ο κύριος Κώστας Θώδης, εκπαιδευτικός που διδάσκει ελληνική γλώσσα στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Σταυρούπολης (СГУ), επικοινώνησε μαζί μας και χαιρέτισε την προσπάθειά μας.

Ο ίδιος, όπως μας γράφει, κάνει αγώνα ώστε να διαδώσει τη φωνή και το έργο του Στέλιου Καζαντζίδη στην ομογένεια της Ρωσίας, που όπως χαρακτηριστικά αναφέρει αγνοεί, σε μεγάλο ποσοστό, τον Καζαντζίδη (αυτό είναι κάτι που πρέπει να μελετήσουμε – και θα το πράξουμε σε επόμενη δημοσίευση - με γνώμονα πάντα τις ιστορικές συνθήκες και αναγκαιότητες, και τα γεγονότα όπως αυτά εξελίχθηκαν τα τελευταία 100 χρόνια).

Την προσπάθεια αυτή την κάνει και μέσα από την προσωπική του ιστοσελίδα, όπου συν τοις άλλοις παρουσιάζει τον Στέλιο Καζαντζίδη. Εμείς τον ευχαριστούμε θερμά για την επικοινωνία και την πρωτοβουλία του αυτή, να προβάλει δηλαδή την προσφορά του Καζαντζίδη, πρωτοβουλία που συνάδει με όσα εμείς πράττουμε τα τρία αυτά χρόνια λειτουργίας μας.

ΥΓ: Εν τω μεταξύ απευθύνουμε ανοικτό κάλεσμα σε όλους και όλες, να συνδράμουν στην προσπάθειά μας με ενεργό συμμετοχή στη διαμόρφωση του περιεχομένου και του ύφους του ιστολογίου.

Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού

Το βιβλίο του Παναγιώτη Χατζηαντώνογλου
Εκδόσεις ASANTE

Πάνε δύο μήνες περίπου, από τη μέρα που εκκινήσαμε ένα διαγωνισμό για τους αναγνώστες του stelioskazantzidis.blogspot.com. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε, σήμερα, τον νικητή, όπως άλλωστε υποσχεθήκαμε. Το βιβλίο του Παναγιώτη Χατζηαντώνογλου με τίτλο «Η δισκογραφία των τραγουδιών του Στέλιου Καζαντζίδη» κερδίζει ο κος Βασίλης Διαμαντής, που συμμετείχε στο διαγωνισμό αποστέλλοντας μας, προς δημοσίευση, ένα «ποίημα» αναφορικά με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Θέλουμε να ευχαριστούμε όλους και όλες, για τη συμμετοχή τους, και φυσικά, τις εκδόσεις «ASANTE», που μας χάρισαν τα αντίτυπα του βιβλίου του κου Χατζηαντώνογλου. 

Το «ποίημα» που ακολουθεί, και μας χάρισε στο πλαίσιο του διαγωνισμού ο κος Διαμαντής, δεν επιλέχθηκε παρά τυχαία, καθώς υπήρξε μία από τις ελάχιστες συμμετοχές που συμφωνούσαν με τα όσα ο διαγωνισμός και η διαδικασία συμμετοχής σε αυτόν, προέβλεπαν. Δεν αξιολογούμε, ασφαλώς, τη φιλολογική αξία της κατάθεσης αυτής, παρά μόνο την αξία της έμπνευσης και την πρωτοτυπία. 

Παρατείνεται ο διαγωνισμός

Το βιβλίο του Παναγιώτη Χατζηαντώνογλου
Εκδόσεις ASANTE

Πριν από ένα μήνα, περίπου, εκκινήσαμε ένα διαγωνισμό, ο νικητής του οποίου κερδίζει ένα βιβλίο με τίτλο «Η δισκογραφία των τραγουδιών του Στέλιου Καζαντζίδη» (διαβάστε ΕΔΩ). Η συμμετοχή μέχρι στιγμής είναι ικανοποιητική. Πολλοί συμμετέχοντες όμως, δεν τήρησαν τους όρους συμμετοχής και δεν απέστειλαν, όπως ο διαγωνισμός προέβλεπε, κείμενα με αναφορά τον Στέλιο Καζαντζίδη. Για το λόγο αυτό αποφασίσαμε να παρατείνουμε τη χρονική διάρκεια του διαγωνισμού και να ανακοινώσουμε τα αποτελέσματα στο τέλος του Νοέμβρη. Περιμένουμε τις συμμετοχές σας, λοιπόν. 

Κλείνοντας θέλουμε να ευχαριστήσουμε για ακόμη μια φορά τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ASANTE» για την ευγενική τους προσφορά.

Εν αναμονή των εξελίξεων... (BINTEO)

Περιμένοντας τις «κρίσιμες» εξελίξεις σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο και παρακολουθώντας με ενδιαφέρον τις διαδικασίες στην ελληνική Βουλή, ας αντιμετωπίσουμε την ανθρώπινη αλήθεια σε ένα μοναδικό τραγούδι, που τραγουδά το Στέλιος Καζαντζίδης τον Οκτώβριο του 1994, στην τηλεόραση του MEGA. Ότι και αν επιφυλάσσει το εγγύς μέλλον, ακόμα και να ανακάμψουν οι οικονομικοί δείκτες στα κιτάπια και τις ατζέντες των τεχνοκρατών και των «επιστημόνων» της οικονομίας και της πολιτικής, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ζουν διαδικαστικά και θα στερούνται κάθε ουσιαστικής δυνατότητας για μόρφωση, ψυχαγωγία, εξέλιξη, υγεία. Θα συνεχίσουν να αυτοαναιρούνται για να συντηρούν αυτές τις επιφάσεις που κάποιοι αποκαλούν κοινωνική ζωή, πολιτεία, σύστημα. Θα συνεχίσουν αδιαμαρτύρητα, ανονείρευτα… 

Μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας

Ο Στέλιος Καζαντζίδης

Διαβάζουμε κατά καιρούς πολλές ανακρίβειες στο διαδίκτυο. Διάφοροι, ειδικοί και μη, έρχονται εκ των υστέρων, με ελλιπή γνώση και, κάποιες φορές, κακοβουλία και προκατάληψη, να χαρακτηρίσουν, να παραπληροφορήσουν, να «επαναξιολογήσουν», να δικαιολογήσουν, να «αποκαλύψουν»... Όλα αυτά γίνονται στην ασφάλεια που τους προσφέρει η γενικότερη άγνοια και η αδιαφορία των πολλών, όχι μόνο για το τραγούδι αλλά γενικότερα, για την κοινωνική διάσταση του βίου. Είναι γνωστό ότι ο Νικολόπουλος με τον Καζαντζίδη βρέθηκαν σε αντιδικία. Είναι επίσης γνωστό πως ο Καζαντζίδης, όχι πάντα με «κομψό» τρόπο, καταφέρθηκε εναντίον του Νταλάρα και του Νικολόπουλου, σε τηλεοπτικές εμφανίσεις του και στις δικαστικές αίθουσες, που κατά καιρούς βρέθηκε. Τα γεγονότα αυτά, αποκομμένα από τις πραγματικές συνθήκες υπό τις οποίες εκτυλίχθηκαν, αρκούν για να πυροδοτήσουν το «αντικαζαντζιδικό» μένος, το οποίο στη χειρότερή του μορφή ελλοχεύει σε δήθεν αμερόληπτες, αντικειμενικές και «φιλικές» κρίσεις. Φτάσανε, κάποιοι, σε σημείο να αποκαλέσουν τον Καζαντζίδη «κλέφτη» και «εκμεταλλευτή αθώων συνθετών», ενώ την ίδια στιγμή δεν τολμούν να αποκαλέσουν, τοιουτοτρόπως, τον Μάνο Χατζιδάκι, που βρέθηκε το 1962 στα δικαστήρια να αντιδικεί με τον Γάλλο συνθέτη Λουί Γκαστέ, για την πατρότητα του τραγουδιού «Τα παιδιά του Πειραιά». Βλέπετε, οι «μεγάλοι» των οποίων το μέγεθος δεν κατανοούμε πλήρως, εμείς οι «μικροί», χαίρουν διαφορετικής αντιμετώπισης. 

Οι μυστικές συναντήσεις Καζαντζίδη - Σινάτρα. Μύθος ή αλήθεια;

Ο Φρανκ Σινάτρα

Του Γιάννη Μπεκιάρη

Δεν είναι λίγες οι ανώνυμες και επώνυμες αναφορές στις «μυστικές» συναντήσεις του Στέλιου Καζαντζίδη με τον Φρανκ Σινάτρα, όταν ο δεύτερος βρέθηκε στην Ελλάδα. Κάποιοι καταγράφουν μονόπλευρες, από μέρους του Σινάτρα, εκδηλώσεις θαυμασμού στο πρόσωπο του Καζαντζίδη. Μια αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί, για να βρει κανείς ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες για τη φιλική σχέση των δύο. Πόση αλήθεια κρύβεται στο μύθο αυτής της σχέσης; Ο Φρανκ Σινάτρα επισκέφτηκε τη χώρα μας τρεις φορές. Δύο φορές το Μάιο του 1962, στα πλαίσια μιας παγκόσμιας περιοδείας, για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Διαβάζουμε στην εφημερίδα «Εμπρός» (5/5/1962): «Ο διεθνούς φήμης τραγουδιστής και ηθοποιός της οθόνης Φρανκ Σινάτρα παρέμεινεν επί διήμερον εις τας Αθήνας και ανεχώρησεν εις Ισραήλ και επιστρέψει πάλιν την 17ην Μαΐου, οπότε και θα εμφανιστεί εις το Ωδείον Ηρώδου του Αττικού. Οι παραστάσεις αυτές του Σινάτρα θα δοθούν δια φιλανθρωπικούς σκοπούς, υπέρ του Νοσοκομείου των Παίδων "Αγία Σοφία" και του Παιδικού Σταθμού του Δήμου Αθηναίων. Ο διάσημος καλλιτέχνης τον οποίον διακρίνει βαθύτατη φιλανθρωπία, πραγματοποιεί μεγάλην καλλιτεχνικήν περιοδείαν για καθαρώς φιλανθρωπικούς σκοπούς την οποίαν ήρχισεν από την Ιαπωνικήν πρωτεύουσαν». Δύο μέρες πριν, όπως αναφέρει η εφημερίδα «Ελευθερία», ο Σινάτρα, συναντήθηκε με τη Βασιλική οικογένεια στο πολυτελές πανδοχείο του Τατοΐου «Ωμπρέζ» και ενώ απολάμβανε ένα «ελληνικότατο ούζο». Τριάντα χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1992, επισκέφτηκε για τρίτη και τελευταία φορά την Ελλάδα, κάνοντας μια εμφάνιση στην Αθήνα. Αναζητώντας την αλήθεια, επικοινωνήσαμε με την κόρη του Φρανκ Σινάτρα, Νάνσυ, πριν από περίπου ένα χρόνο. 

«ΚΑΤΑΧΝΙΑ»

Το εξώφυλλο του δίσκου

Η «ΚΑΤΑΧΝΙΑ» αποτελεί ένα ολοκληρωμένο έργο, αφιερωμένο στην περίοδο της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του άξονα. Τον Οκτώβριο του 1944 τα γερμανικά στρατεύματα αποχώρησαν. Είχαν προηγηθεί η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου στις 25 Νοεμβρίου του 1943 και η απελευθέρωση της Καρδίτσας στις 12 Μαΐου του 1943, από τις δυνάμεις του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ (η πρώτη πόλη που απελευθερώθηκε στην κατεχόμενη, τότε, Ευρώπη) . Ένας από τους βασικούς συντελεστές του έργου, ο στιχουργός Κώστας Βίρβος, που έζησε τα γεγονότα της κατοχής, θυμάται: «Την ΚΑΤΑΧΝΙΑ την εμπνεύσθηκα από γεγονότα που τα έζησα. Το 1943 όταν ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ ήμουν από τους πρώτους που εντάχθηκε σ' αυτήν, μαθητής τότε στο Γυμνάσιο Τρικάλων. Τον Αύγουστο του 1943 ήρθα στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις στην Πάντειο Σχολή. Πέτυχα από τους πρώτους και συγχρόνως συνδέθηκα με την ΕΠΟΝ σπουδαστών. Τον Μάρτη του 1944 με συνέλαβαν μαζί με τον συμπατριώτη μου φοιτητή της Χημείας, Στέλιο Πάλα, γράφοντας στους τοίχους. Μας πιάσαν στη γωνία Αγορακρίτου και Αριστομένους οι χαφιέδες και μας οδήγησαν στην Ειδική Ασφάλεια, αφού πρώτα περάσαμε από το ξενοδοχείο ΚΡΥΣΤΑΛ, όπου είχαν τσιμπούσι οι αρχιβασανιστές Παναγιωτόπουλος και Παρθενίου. Εκεί μας βασάνισαν μέχρι θανάτου. Ο Ξενοδόχος του ΚΡΥΣΤΑΛ όταν μας είδε αιμόφυρτους, ύστερα από το ξύλο με το βούρδουλα και τη φάλαγγα στα πόδια, ειδοποίησε το Πρώτων Βοηθειών. Πρέπει να το έκανε σκόπιμα για να υπάρχουν μάρτυρες ώστε να μη μας σκοτώσουν. Μετά μας οδήγησαν στα Κρατητήρια της Ελπίδος 5 και μας έβαλαν στο απομονωτήριο. Αφού πέρασαν δυο τρεις μέρες κατορθώσαμε να ειδοποιήσουμε τους δικούς μας. Εκεί μέσα έγραψα στο μυαλό μου το "Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια" και το "Ένας ξύλινος σταυρός" την Πρωτομαγιά του 1944, όταν τουφέκισαν τους διακόσιους στην Καισαριανή. Εκεί μέσα επίσης εμπνεύσθηκα το "Γιατί να γίνω μάνα" και την "Ομηρία". Τα άλλα τραγούδια τα έγραψα αργότερα στο βουνό, με την μορφή ποιημάτων, αρχικά, τα οποία αργότερα τα έκανα τραγούδια. Στις 5 Ιουνίου 1944, αν θυμάμαι καλά, πέρασα από την τριμελή Επιτροπή Ασφαλείας, η οποία θα έκρινε την τύχη μου. Πρόεδρος ήταν ο Νομάρχης Αττικής, Ναύαρχος Κιβωτός, και μέλη ο Εισαγγελέας Εφετών και ο Υποδιοικητής της Ειδικής Ασφάλειας, Αντισυνταγματάρχης Μπόγρης. Μιλημένοι και οι τρεις με αθώωσαν. Ο Γερμανός σύνδεσμος όμως δεν υπέγραφε την αποφυλάκιση μου. Τελικά "πείσθηκε" και στις 12 Ιουνίου αποφυλακίσθηκα. Μετά από πολλές περιπέτειες έφτασα στο βουνό και παρουσιάστηκα στο χωριό Γοργογύρι Τρικάλων για να με τοποθετήσουν. Στο Γοργογύρι ήταν τότε και ο θείος μου Ζαχαρίας Παπαζαχαρίου, Εθνοσύμβουλος Τρικάλων στην κυβέρνηση του Βουνού, ο οποίος με έπεισε να συνεχίσω τη δράση μου στην ΕΠΟΝ, γιατί μπορούσα να αποδώσω πάρα πολλά και όχι στον ΕΛΑΣ, που ήθελα εγώ. Έτσι έφυγα από το Γοργογύρι και πήγα απέναντι στα Χάσια, στο χωριό Λιόπρασο, που ήταν η έδρα του Επαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ. Πρώτος Γραμματέας ήταν ο Ντίνος ο Μπόμπορας, δικηγόρος σήμερα και δεύτερος Γραμματέας ο Τάκης Παπανικολάου, επίσης δικηγόρος, δυο φορές Βουλευτής του ΚΚΕ και πρώην διευθυντής του Ριζοσπάστη. Στην ΕΤΑ (Επιμελητεία του Αντάρτη), που είχε την έδρα της στο ίδιο χωριό, ήταν ο Νίκος Ζαούσης (ανεψιός του στρατηγού Σαράφη), Ο καλός φίλος Βασίλης Τσαπάλας και πάρα πολλοί άλλοι, καλοί μου φίλοι μέχρι σήμερα. Εκεί έγραψα και τα υπόλοιπα τραγούδια (ποιήματα) της Καταχνιάς, εμπνευσμένα από το αγωνιστικό περιβάλλον και από αντάρτικα τραγούδια. Π.χ. την εισαγωγή της Καταχνιάς "Κλαίνε θρηνούνε τα βουνά" την εμπνεύσθηκα από το αντάρτικο τραγούδι "Βαριά στενάζουν τα βουνά"*. Έτσι ολοκληρώθηκε η ΚΑΤΑΧΝΙΑ και μόλις οι συνθήκες το επέτρεψαν, αφού βρήκα και τον εξαίρετο συνθέτη και άνθρωπο Χρήστο Λεοντή, που την μελοποίησε θαυμαστά, την κυκλοφορήσαμε σε δίσκο». 

Σαν τον Τσαουσάκη (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Πρόδρομος Τσαουσάκης

Ο Πρόδρομος Τσαουσάκης - το πραγματικό του όνομα ήταν Μουτάφογλου - γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1919. Πέθανε πριν 32 χρόνια ακριβώς, στις 23 Οκτωβρίου του 1979. Είναι γνωστό πως το παρατσούκλι Τσαουσάκης, με το οποίο τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι δισκογραφικά, το «απέκτησε» κατά τη στρατιωτική του θητεία. Το «çavuş» - προφέρεται «τσαούς» - είναι τούρκικη τούρκικη λέξη και μεταφράζεται στα ελληνικά «λοχίας». 

Η δισκογραφική πορεία του αρχίζει στα 1946, από την ODEON (την μετέπειτα ΜΙΝΟΣ). Την ίδια χρονιά συνεργάζεται με την Columbia. 

Το 1946, ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι 15 χρονών και ο Τσαουσάκης θα αποτελέσει το πρώτο τραγουδιστικό του πρότυπο.

«…η φωνή μου είχε αδερφωθεί με τη δική του κι όταν πρωτοβγήκα στη δουλειά όχι μόνο τραγουδούσα το ρεπερτόριο του Τσαουσάκη αλλά προσπαθούσα να τον «κάνω» κιόλα, προσπαθούσα να του μοιάσω», είπε ο Στέλιος Καζαντζίδης στον Βασίλη Βασιλικό στα 1980. 

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις ή ικανότητες για να διαπιστώσει κάποιος την καταλυτική επίδραση του Τσαουσάκη στην πρώιμη τραγουδιστική περίοδο του Στέλιου Καζαντζίδη. Πολλά τα παραδείγματα.

Η ζωή συνεχίζεται;

Δεν έχουμε σκοπό να «πολιτικοποιήσουμε» τον λόγο μας. Τουλαχιστον όχι όπως νοούν οι περισσότεροι την «πολιτικοποίηση». Τα όσα κατά καιρούς κριτικάρουμε και παρουσιάζουμε, φανερώνουν αν μη τι άλλο τις ιδεολογικές μας καταβολές και την πολιτική μας τοποθέτηση. Άλλωστε για εμάς το τραγούδι είναι κάτι παραπάνω από τρόπος διασκέδασης και διαφυγής από μια ωμοβόρα πραγματικότητα. 

Σήμερα, οι διαχειριστές του ιστολογίου αυτού, βρέθηκαν τις πρωινές ώρες στη διαδήλωση στο Σύνταγμα. Τα όσα εκτυλίχθηκαν το μεσημέρι, για όλους εμάς, που και στο δρόμο κατά καιρούς έχουμε βρεθεί, και γνώση της λειτουργίας του αστικού κράτους έχουμε (και της αστικής επίφασης που κάποιοι επιμένουν να αποκαλούν δημοκρατία), και τις παρακρατικές πρακτικές αναγνωρίζουμε και αξιολογούμε ως τέτοιες, δεν είναι πρωτόφαντα. Μα ούτε και η αστεία αντιμετώπιση των εξελίξεων, από μερίδα (την πλειοψηφία) του τύπου (σε κάθε του μορφή) και της τηλεόρασης, μας προκαλεί πια. Η παραπληροφόρηση είναι ίδιον ενός ολόκληρου συστήματος. Και αν κάποτε γινότανε συντονισμένα και πολυδάπανα, σήμερα λίγα ευρώ και ένας πρόθυμος ανθρώπινος χυλός, που δουλεύει στον αυτόματο πιλότο, την ενισχύουν. 

«Γύφτος λαός» - Ένας δίσκος που δεν έγινε ποτέ (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Στέλιος Καζαντζίδης με τον Πυθαγόρα

Ο Στέλιος Καζαντζίδης, ήδη από το 1976, βρίσκεται στην Αμερική. Ο γνωστός οργανοπαίκτης Δημήτρης Τζάρας, εγκατεστημένος, τότε, στο Clearwarter της Φλόριντα, δέχεται ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα: «Να έλθω για το σπίτι;», τον ρώτησε ο Στέλιος, για να πάρει την απάντηση: «Μέσα στην ψυχή µου αν ψάξεις θα βρεις τον Καζαντζίδη!». Εκεί, στη Φλόριντα,  ο Καζαντζίδης γνώρισε και παντρεύτηκε την Αντωνία Κωνσταντουλάκη (στις 15 Απριλίου του 1977). Στο γάμο τους και στο χρονικό της σχέσης τους θα αναφερθούμε σε επόμενη δημοσίευση. Εκεί, στη Φλόριντα, αποφάσισε να δισκογραφήσει εκ νέου. 

Η αλληλογραφία, που αντάλλασε με τον, τότε, φίλο και κουμπάρο του Χρήστο Νικολόπουλο μαρτυρά πως η ιδέα ενός νέου δίσκου, μετά και τη συνταρακτική επιτυχία του «Υπάρχω», «έπεσε στο τραπέζι». Έγραψε, λοιπόν, ο Καζαντζίδης του Νικολόπουλου: «Τώρα ας έλθουμε στο θέμα που μας απασχολεί άμεσα, δηλαδή του δίσκου. Ο Μάτσας δέχτηκε να γίνει εδώ ο δίσκος και με όσα του ζήτησα… Θέλω να μου στείλεις καλά τραγούδια και θέλω να μη σου γυρίσω κανένα πίσω» (Φλόριντα 19/5/1977). 

Είναι ένα πολύ μικρό απόσπασμα από τα γράμματα που έστειλε ο Καζαντζίδης στον Νικολόπουλο την περίοδο εκείνη και δημοσίευσε ο Κώστας Μπαλαχούτης στο βιβλίο του «Κι όσο Υπάρχεις θα υπάρχω» (Εκδόσεις Ατραπός). 

Επί της ουσίας

Ο Μίκης Θεοδωράκης με την κόρη του Μαργαρίτα.
Φωτογραφία που δημοσιεύτηκε
μαζί με τη συνέντευξη
στην εφημερίδα «Εμπρός» στα 1961

«Δυστυχώς όμως ορισμένοι κρατικοί, ημικρατικοί, παρακρατικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι, βάζουν τις υποκειμενικές προτιμήσεις και ελπίδες τους πάνω από την αντικειμενική πραγματικότητα. Βεβαίως είμαι ένας απλός συνθέτης «βεβαρημένος» και «άοπλος» μπροστά στους τρομερούς οργανισμούς και μηχανισμούς. Και όμως είμαι εγώ που δεν χάνω την ψυχραιμία μου, είμαι εγώ που διασκεδάζω με τον πανικό που τους έχει πιάσει κι ακόμη περισσότερο τους κατανοώ. Τους κατανοώ και πιθανώς να τα μάζευα και να ξαναγύριζα στο Παρίσι για πάντα εάν οι τελευταίοι μήνες δεν με είχαν πείσει ότι η θέση μου είναι εδώ, όπου πραγματοποιώ μια αποστολή, που ξεπερνά την καριέρα του συνθέτη. 

Πιστεύεις δηλαδή πως υπάρχει μια οργανωμένη «εκστρατεία» εναντίον σου ή μάλλον εναντίον του έργου σου; 

 Αν όχι οργανωμένη, πάντως εκστρατεία ναι! Γίνεται μια συστηματική προσπάθεια από πολλές πλευρές να μειωθεί η μεγάλη απήχηση που είχε στον κόσμο το έργο μου. Μου λένε πως τα τραγούδια μου είναι «γυμνά», δηλαδή γραμμένα μόνον για μπουζούκι και για αυτό δεν μπορεί να αρέσουν στον πολύ κόσμο. Τους απαντώ: «Θέλω τα λαϊκά τραγούδια να βγαίνουν απέριττα όπως είναι. Τα λαϊκά τραγούδια είναι σαν τις βυζαντινές εικόνες. Δεν χρειάζονται φτιασίματα. Είναι σαν τη γυναίκα. Η πραγματικά όμορφη γυναίκα φαίνεται γυμνή, όχι ντυμένη και φτιασιδωμένη. Πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει να του λέμε την αλήθεια. Δεν θέλει φλυαρίες. Και αυτό προσπαθώ να πετύχω με τα τραγούδια μου. Να πω την αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι, όσο κι αν καίει. Μόνον έτσι θα έχω την συνείδησή μου ήσυχη ότι προσφέρω μια υπηρεσία στον τόπο και τον λαό μας. Φαίνεται όμως ότι ενώ αυτή την υπηρεσία ο λαός τη δέχεται και την εκτιμά, υπάρχουν άλλοι που προσπαθούν με κάθε τρόπο να τη μειώσουν. 

Αλήθεια, γιατί όλα τα τραγούδια σου είναι τόσο τραγικά. Γιατί δεν γράφεις και εσύ κάτι εύθυμο;  

Γράφω την αλήθεια. Η προσωπική μου εμπειρία, καθώς και όλης της γενιάς μου, έχει την σφραγίδα του τραγικού. Οι καλύτεροί μας φίλοι σκοτώθηκαν, τα όνειρά μας τσαλακώθηκαν. Μόλις και μετά βίας τώρα παίρνουμε μια πρώτη ανάσα ύστερα από 20 χρόνων αγωνίες, θυσίες και άγχος. Όμως πρέπει να προσθέσω ότι η ελπίδα ποτέ δεν μας έλειπε και θέλω να πιστεύω ότι και μέσα στα πιο δραματικά από τα τραγούδια μου υπάρχει στο βάθος αυτή η ελπίδα για τον άνθρωπο...». 

Αυτά εξομολογήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης στην εφημερίδα «Εμπρός», σε συνέντευξη που παραχώρησε στις 13 Μαΐου του 1961. 

«Όχι! Δεν έχει σχέση με τον Καζαντζίδη!» (ΒΙΝΤΕΟ)

Μάνος Παπαδάκης: Ένας καλός τραγουδιστής
της σχολής Καζαντζίδη

Ο Στέλιος Καζαντζίδης από τα μέσα της δεκαετίας του 50 μέχρι και το 1966, οπότε και αποχώρησε από τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, υπήρξε αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής. Έκτοτε, η αποχή του από τη νύχτα και, κατά διαστήματα, από τη δισκογραφία, διαμόρφωσαν και συντήρησαν ανόθευτο ένα μύθο. Παρόλη την παραπληροφόρηση, παρά την αήθη προσβολή της ιστορικής πραγματικότητας, παρά την ανεπαρκή προβολή, ο Καζαντζίδης διαδίδεται, υπάρχει και, εν τέλει, αποκαθίσταται. 

Κάνοντας λόγο για ανεπαρκή προβολή, θα ήταν αστείο να αναφερόμαστε στις δεκαετίες του 50 και του 60, οπότε ένα «εμβρυακό», υποτυπώδες σύστημα προώθησης αναζητούσε και θέλησε να επιβάλλει τον Καζαντζίδη. Αναφερόμαστε κυρίως στα τελευταία 20 χρόνια, που η εικόνα του Καζαντζίδη «αμαυρώθηκε» και διαστρεβλώθηκε. Ανεπαρκής προβολή μπορεί να χαρακτηριστεί και η υπερπροβολή, όταν αυτή εξυπηρετεί συμφέροντα και εμπορικούς σκοπούς… Θα αναλύσουμε τις σκέψεις μας αυτές, σε άλλη δημοσίευση. Είναι φυσικό, όταν πρωτεύεις και ταυτόχρονα προτείνεις (γιατί ο Καζαντζίδης πρότεινε και θεμελίωσε ένα ερμηνευτικό είδος), και η πρότασή σου βρίσκει τη μέγιστη ανταπόκριση, πολλοί να σε μιμούνται. Βέβαια στην περίπτωση Καζαντζίδη, οι κατά καιρούς απομιμήσεις δεν προέκυπταν αυθόρμητα. Τουλάχιστον όχι πάντα. 

«Ένα γλέντι με τον Στελάρα»

Θανάσης Σοφράς και Στέλιος Καζαντζίδης
στο STUDIO του Τάσου Κυριαζή

«Η επιθυμία ήταν παλιά. Η πρόταση από μας τους αγαπημένους φίλους, ήταν κοινή και ανανεωνόταν διαρκώς. Ο αυθορμητισμός του Στέλιου εκδηλώθηκε τώρα. Πριν 25 μέρες. Είπε: Θα κάνουμε δίσκο, ένα γλέντι με τους φίλους μου, την ημέρα της γιορτής μου. Θα ηχογραφήσουμε ζωντανά μέσα σε μια ταβέρνα, τα τραγούδια μου, τα διαμάντια μου…», έγραψε ο Πάνος Γεραμάνης στο εσώφυλλο του δίσκου «Ένα γλέντι με τον Στελάρα». 

Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την MBI στα 1993 ως μοναδικό ντοκουμέντο, ως ζωντανή ηχογράφηση. Πράγματι η ζωντανή ηχογράφηση θα ήταν είδηση, καθώς ο Καζαντζίδης απείχε από τις ζωντανές εμφανίσεις στα νυχτερινά κέντρα από το 1966. Η ηχογράφηση όμως, δεν ήταν ζωντανή ή μάλλον (γιατί κατά κάποιον τρόπο ζωντανή ήταν) δεν έγινε στην ταβέρνα «Χρυσό Πέταλο» στους Θρακομακεδόνες, όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του δίσκου. 

Συνέντευξη Στέλιου Καζαντζίδη στον Ιωάννη Δελόγλου (1977)

Πρόκειται για μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 7 Δεκεμβρίου του 1977. Έκτοτε αναδημοσιεύτηκε κάποιες φορές, σε άλλα έντυπα (για παράδειγμα το 2001 στην εφημερίδα «Σερραϊκόν Θάρρος»). 

Στις αναδημοσιεύσεις αυτές, διαπιστώνονται παρεμβάσεις επί του πρωτότυπου, που δεν αλλοιώνουν το περιεχόμενο. Από την άλλη, συμβαίνει συχνά, συνεντεύξεις ολόκληρες να «χτίζονται» πάνω σε αποσπασματικές ηχογραφήσεις ή ημιτελείς σημειώσεις. Για λόγους ιστορικής ακρίβειας επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε το πρωτότυπο, ακόμα και αν οι αναδημοσιεύσεις είναι πληρέστερες ως προς την απόδοση των νοημάτων. 

Η συνέντευξη έλαβε χώρα στην ψαροταβέρνα «EL GRECO» στο Kornwestheim, 10 χιλιόμετρα μακριά απ’ τη Στουτγάρδη. Ευχαριστούμε τον κύριο Ιωάννη Δελόγλου που ανταποκρίθηκε, άμεσα, στο κάλεσμά μας, και μας απέστειλε την συνέντευξη και τις αναδημοσιεύσεις που κατά καιρούς γίνανε. 

ΠΡΟΣΦΟΡΑ στους αναγνώστες μας

Το βιβλίο του Παναγιώτη Χατζηαντώνογλου
Εκδόσεις ASANTE

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων λειτουργίας, είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε έναν υποτυπώδη διαγωνισμό. Ο «νικητής» θα κερδίσει ένα βιβλίο με τίτλο «Η δισκογραφία των τραγουδιών του Στέλιου Καζαντζίδη», που υπογράφει ο Παναγιώτης Χατζηαντώνογλου, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "ASANTE". Οι διαγωνιζόμενοι, καλούνται να στείλουν ένα ολοκληρωμένο θέμα που θα αφορά στον Στέλιο Καζαντζίδη (ή με αφορμή τον Στέλιο Καζαντζίδη). Το πλέον πρωτότυπο και αξιόλογο από τα κείμενα που θα στείλετε, θα δημοσιευτεί επώνυμα. Μπορείτε λοιπόν να επικοινωνείτε - δίνοντας το ονοματεπώνυμό σας - μέσω της φόρμας επικοινωνίας ή απευθείας στο mail: diagonskblog@yahoo.gr που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για το διαγωνισμό και θα σταματήσει να λειτουργεί με το πέρας του. Ο διαγωνισμός, θα παραμείνει ανοιχτός για ένα μήνα, διάστημα που ενδέχεται να επιμηκυνθεί. Περιμένουμε, λοιπόν, τις ιδέες και τα κείμενά σας. Τα έξοδα αποστολής, σε κάθε περίπτωση, θα τα καλύψει η διαχείριση του stelioskazantzidis.blogspot.com. Ευχαριστούμε θερμά τις εκδόσεις ASANTE, για την ευγενική τους προσφορά, καθώς μας έστειλαν τρία αντίτυπα του βιβλίου του κου Χατζηαντώνογλου. Τα δύο καλύπτουν τις ανάγκες του ιστολογίου μας και το τρίτο το δίνουμε δωρεάν στους αναγνώστες μας. Δεν ξεχνάμε όμως να ευχαριστήσουμε και τις εκδόσεις ΚΨΜ που παλαιότερα μας χάρισαν ένα αντίτυπο του βιβλίου «Στέλιος Καζαντζίδης 1931 – 2001», που υπογράφει ο Βασίλης Βασιλικός. 

Τρία χρόνια stelioskazantzidis.blogspot.com

Ακριβώς τρία χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση είμαστε παρόντες και συνεχίζουμε να καταθέτουμε το έργο μας. Άλλοτε σε εντατικούς ρυθμούς και άλλοτε όχι. Δώσαμε τα διαπιστευτήριά μας, κατά τη διάρκεια μιας έντονης, πολύμηνης προσπάθειας που στηρίχθηκε στην ανιδιοτέλεια και την εθελοντική προσφορά. Είναι δεδομένο πια, πως αποτελούμε σημείο αναφοράς για όλους όσοι ασχολούνται με την υπόθεση «λαϊκό τραγούδι» και ειδικότερα με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Περιοδικά κάθε τύπου (περιοδικό «Λαϊκό τραγούδι», «Όγδοο», «Ταχυδρόμος» κτλ), εφημερίδες («Τα Νέα», «REAL news», «Veto» κτλ), έντυπες εκδόσεις (National Geographic), ραδιοφωνικές εκπομπές (στο ραδιόφωνο του 902 αλλά και στο Δεύτερο Πρόγραμμα της κρατικής ραδιοφωνίας), όλα τα δημοφιλή ιστολόγια, μουσικές σελίδες και forums, έχουν δηλώσει, και εμπεδώσει με τον τρόπο αυτό, την παρουσία μας. Εμείς από την πλευρά μας κινηθήκαμε στα όρια, που επιβάλλουν η δεοντολογία και τα νομικά πλαίσια. Στα στενά αυτά όρια, κάναμε πολλές δημοσιεύσεις (142 για την ακρίβεια). Κάποιες μοναδικές και πρωτότυπες. Από το ιστολόγιο αυτό, για παράδειγμα, μάθατε, οι περισσότεροι, για την υποψηφιότητα που έθεσε ο Καζαντζίδης ως δημοτικός σύμβουλος στα 1982. Στο ιστολόγιο αυτό επίσης, διαβάστε για πρώτη φορά, για τη δικαστική διαμάχη του Στέλιου με την Columbia. (δημοσιεύτηκε έπειτα και στην εφημερίδα «Τα Νέα»). 

Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας...

Καζαντζίδης και Νταλάρας,
στην τηλεοπτική παρουσίαση του δίσκου "Υπάρχω"

«Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος:  Μα καλά, τόσο τέλεια ήταν η σχέση τους; Ειδικά τα τελευταία χρόνια, ο Καζαντζίδης είχε εκφρασθεί στις συνεντεύξεις του με πολύ αρνητικές δηλώσεις για τον Νταλάρα… Όντως έτσι είναι… Αν μπούμε όμως στη διαδικασία να αναλύσουμε αυτές τις δηλώσεις και τις αιτίες ή τις αφορμές που τις προκάλεσαν, πολύ περισσότερο τώρα, που η μια από τις δυο πλευρές δεν μπορεί να απαντήσει, ίσως να μη φτάσουν όλες οι διαδικτυακές σελίδες… Άλλωστε, προσωπικά, πάντα προσπαθώ κι αυτό είναι στάση ζωής, να κρατώ τα καλά, να τα τονίζω και όπου χρειάζεται αν μπορώ να συμβιβάζω… Ποτέ δεν ήμουν του «Διαίρει και βασίλευε» ή του «Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά»… Ελπίζω οι αναγνώστες να συγχωρήσουν αυτή μου την αδυναμία…». 

Αυτός είναι ο επίλογος μιας δημοσίευσης στο περιοδικό Ogdoo.gr, με τίτλο «Όταν ο Καζαντζίδης συναντά τον Νταλάρα». Το κείμενο που δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες (1,2) υπογράφει ο Θανάσης Γιώγλου, γνωστός (και κατά τ' άλλα συμπαθής) ερευνητής και αρθρογράφος. Διαπιστώνουμε σε κάθε απόπειρα, εμπορικού χαρακτήρα, μια τάση ωραιοποίησης, αποσιώπησης και σύγχυσης, με στόχο την αποδοχή από το ευρύ κοινό. Το ευρύ κοινό που δεν στέκεται σε μερικότητες και δεδομένα, μα που αναζητά και αναπαράγει απόψεις που επικυρώνει το ισχυρό εμπορικό σήμα ενός ραδιοφωνικού σταθμού, μιας εφημερίδας, ενός ηλεκτρονικού περιοδικού, ενός τηλεοπτικού σταθμού. 

Αλέκος Κιτσάκης: Ο Καζαντζίδης του δημοτικού τραγουδιού

Καζαντζίδης και Κιτσάκης
από το προσωπικό αρχείο του Αλέκου Κιτσάκη.
Αναδημοσίευση από το ipiros.gr

Ο Αλέκος Κιτσάκης γεννήθηκε το 1934 στο Ριζοβούνι Πρέβεζας, γνωστό και ως «Λάκκα Σούλι». Σπουδαίος τραγουδιστής. Το «αηδόνι της Ηπείρου».

Έτσι τον αποκαλούν… Έτσι τον αποκάλεσε πρώτη φορά ο Μάκης Μάτσας δίνοντας τον τίτλο «Αλέκος Κιτσάκης, το Αηδόνι της Ηπείρου» σε δίσκο που κάνανε μαζί στα 1965.

Σε μια μαραθώνια συνέντευξη, που παραχώρησε ο Αλέκος Κιτσάκης στους Γ. Φετοκάκη και Γ. Καρζή για το portal Hpeiros.gr, απάντησε σε σχετική ερώτηση:

Ο Κώστας Μάντζιος για τον Στέλιο Καζαντζίδη

Ο Κώστας Μάντζιος

Ο Κώστας Μάντζιος είναι τραγουδιστής. Από το 1983 συμμετέχει στα μουσικά δρώμενα του τόπου μας και καταθέτει το έργο του. Εντύπωση μας έκανε ένα αφιέρωμα που έκανε ο ίδιος στον Στέλιο Καζαντζίδη, πριν κάποια χρόνια σε ένα μικρό χώρο, στο κέντρο της Αθήνας. Χωρίς υπερβολή, ήταν ότι καλύτερο έχουμε παρακολουθήσει, αναφορικά πάντα με τον Καζαντζίδη. Καλή επιλογή τραγουδιών, άριστη απόδοση από την τριμελή ορχήστρα, προσεγμένος χώρος, καλή αισθητική… 

Ήταν μοιραίο να επικοινωνήσουμε με τον Κώστα Μάντζιο και να του ζητήσουμε να καταθέσει την άποψή του για τον Καζαντζίδη. Τον ευχαριστούμε για την ανταπόκριση στο κάλεσμά μας και την ουσιαστική συνδρομή του στην προβολή του έργου του Καζαντζίδη. 

Συνέντευξη του Στέλιου Καζαντζίδη στους Α. Σακκέτο και Γ. Σκλαβούνο (1978)

Σήμερα δημοσιεύουμε μια συνέντευξη, που ο Στέλιος Καζαντζίδης παραχώρησε στις 5 Φλεβάρη του 1978, στους Άγγελο Σακκέτο και Γιάννη Σκλαβούνο, σπουδαστές τότε, στη δημοσιογραφική σχολή «ΚΟΡΑΗΣ». Ήταν η πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε ο Στέλιος μετά τη φυγή του για την Αμερική στα μισά της δεκαετίας του 70, διαψεύδοντας ταυτόχρονα όλα τα σενάρια που τον ήθελαν «βαριά άρρωστο». Η πρώτη δημοσίευση της συνέντευξης έκανε αίσθηση. Ο Βασίλης Βασιλικός καταγράφει στο βιβλίο του «Η ζωή μου όλη» τα αρνητικά συναισθήματα που προκάλεσε στον Καζαντζίδη η δημοσίευση της αυτή. Κάνει λόγο ακόμα και για παραπλάνηση του Καζαντζίδη. Σύμφωνα με τον Βασίλη Βασιλικό, ο Καζαντζίδης παραχώρησε τη συνέντευξη σε δύο «εκκολαπτόμενους» δημοσιογράφους για κάποια εργασία στο σπουδαστήριό τους και δεν γνώριζε το ενδεχόμενο δημοσίευσής της, και μάλιστα στο έντυπο «Μέρα και Νύχτα» που μέχρι τότε τον ήθελε να ψυχορραγεί αντιμετωπίζοντας μια δύσκολη ασθένεια. Οι συντελεστές της συνέντευξης από τη μεριά τους μιλούν για μια απλή παρεξήγηση και ο Άγγελος Σακκέτος, ο οποίος κατόπιν δικής μας πρότασης μας παραχώρησε τη συνέντευξη αυτή, διευκρινίζει τη θέση του στην προσωπική του ιστοσελίδα. Απομακρυσμένοι πια από τα γεγονότα (πέρασαν άλλωστε 33 χρόνια από τότε), αποφασίσαμε να δώσουμε εκ νέου στη δημοσιότητα τη συνέντευξη αυτή, την οποία καταθέτουμε ως ιστορικό πια στοιχείο. Πέρα από τις σημαντικές, για την εποχή, αναφορές του Στέλιου Καζαντζίδ -που σήμερα όμως αποκομμένες από το μουσικό και κοινωνικό γίγνεσθαι δεν έχουν την ίδια ένταση - στην ολότητα της η συνέντευξη χαρακτηρίζεται ενδιαφέρουσα και ακίνδυνη. Ευχαριστούμε τον κο Άγγελο Σακκέτο για την παραχώρηση του υλικού. 

Αν παρόλα αυτά, κάποιος θίγεται από την αναδημοσίευση αυτή, πριν προχωρήσει σε αρνητικά σχόλια ή παρορμητικές κινήσεις, ας επικοινωνήσει πρώτα μαζί μας και εμείς θα πράξουμε αναλόγως. 

O Στέλιος Καζαντζίδης σε διεθνείς τηλεοπτικές παραγωγές (“The Wire”) (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο  George Pelekanos
συντελεστής της σειράς "The Wire"

«Τα τελευταία εφτά ή οχτώ λεπτά του επεισοδίου - στα οποία ακούγεται το επίμονο παράπονο του Στέλιου Καζαντζίδη στο τραγούδι «Έφυγε, έφυγε», ενώ παίζονται σκηνές από το αποχαιρετιστήριο δείπνο των Ελλήνων, τις συζητήσεις μεταξύ του Frank και του Nicky Sobotka, και τις κλήσεις και τα φαξ που ανταλλάσσουν οι Έλληνες και ο πράκτορας του FBI Koutris - είναι απλώς εκπληκτικά…», έγραψε ο δημοσιογράφος της εφημερίδας “The Guardian” και συγγραφέας Paul Owen σε άρθρο του, σχετικό με την πασίγνωστη και επιτυχημένη σειρά “The Wire”. Βέβαια στο επίμαχο επεισόδιο δεν ακούγεται ένα, αλλά δύο τραγούδια με τη φωνή του Καζαντζίδη. Το ένα είναι το «Έφυγε, έφυγε» σε μουσική του Βασίλη Βασιλειάδη και στίχους του Πυθαγόρα (1966) και το άλλο το γνωστό «Το ψωμί της ξενιτιάς» σε μουσική του Γιάννη Βασιλόπουλου και στίχους Ευάγγελου Ατραΐδη και Παύλου Ζεμανίδη (1969). 

Το “The Wire”, είναι μια αμερικάνικη αστυνομική σειρά δράσης και μυστηρίου. Πρόκειται για μια τηλεοπτική παραγωγή, που έγινε σε 5 κύκλους επεισοδίων από το 2002 έως το 2008 και μεταδόθηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο συνδρομητικής τηλεόρασης της Home Box Office (HBO). Τo HBO είναι ένα από τα μεγαλύτερα δίκτυα με εκατομμύρια συνδρομητές σε όλο τον κόσμο. Ο George Pelekanos Τα τραγούδια του Καζαντζίδη ακούγονται στο 11ο επεισόδιο του 2ου κύκλου της σειράς (ή το 24ο στο σύνολο των επεισοδίων) με τίτλο “Bad Dreams”. 

Βρε μανία με το «έντεχνο»…

Ο Στέλιος Καζαντζίδης στο studio

Χτες το μεσημέρι η εκπομπή «Έχει Γούστο» φιλοξένησε την κα Βάσω Καζαντζίδη, σύζυγο του Στέλιου, και τον γνωστό συγγραφέα και εκδότη Γιώργο Χρονά. Παρευρέθηκαν εκεί για να τιμήσουν τη μνήμη του Στέλιου Καζαντζίδη και να κουβεντιάσουν για όλα όσα εκείνος έπραξε αλλά και όσα πρόκειται να συμβούν, αναφορικά με εκείνον, στο μέλλον.

Η οικοδέσποινα, Μπήλιω Τσουκαλά, υποδέχτηκε το κοινό της κάνοντας ξεχωριστή αναφορά στα «έντεχνα» τραγούδια που ο Καζαντζίδης τραγούδησε. «...Τραγούδησε Χατζιδάκι, μα και Θεοδωράκη και την «Καταχνιά» του Λεοντή!...», έλεγε με νόημα, παραλείποντας ασφαλώς να αναφερθεί με την ίδια θέρμη και σε άλλους πολύ σπουδαίους δημιουργούς, όπως ο Δερβενιώτης, ο Πάνου ή ο Μπακάλης. Φυσικά και δεν το έκανε σκόπιμα. Ασφαλώς όχι. Η άγνοια δεν συνεπάγεται κακοβουλία αλλά είναι πολλές φορές η προϋπόθεση κακόβουλων ενεργειών. 

Ο τραγουδιστής των μεταναστών

Το πλοίο «Κολοκοτρώνης», με το οποίο έφευγαν οι
 Έλληνες μετανάστες για τη Γερμανία.
Αρχείο Μουσείο DOMiD, Κολωνία

Του Γιάννη Μπεκιάρη

«Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, στη Γερμανία, ταξιδεύοντας με οτοστόπ, γνώρισα ένα γερμανό συνταξιούχο αστυνομικό, που στα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης υπηρετούσε στο τελωνείο. Αυτός μου είπε ότι στις αποσκευές των Ελλήνων, μαζί με τα απολύτως απαραίτητα ρούχα και σκεύη, οι τελωνειακοί συχνά έβρισκαν εικόνες της Παναγίας και σαρανταπεντάρια δισκάκια με τραγούδια του Καζαντζίδη!» (Στέλλιος Ελληνιάδης)

Η δισκογραφική διαδρομή του Καζαντζίδη αρχίζει το 1952. Η Ελληνική μετανάστευση όμως, με την ευρύτερη έννοια της μετοίκησης, έχει μακρόχρονη ιστορία. Eντάθηκε ωστόσο, στον 20ο αιώνα, οπότε και συνέβησαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, των οποίων φυσικό επακόλουθο, ήταν η ανάγκη ανοικοδόμησης και εκβιομηχάνισης.

«Η πατερναλιστική διαχείριση της εργατικής δύναμης ήταν τροχοπέδη στη γρήγορη ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος», σημειώνει ο Μιχάλης Χλέτσος, επιστημονικός ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας.

«Ο δρόμος της επιστροφής» (BINTEO)

Στα 1987 ο Στέλιος Καζαντζίδης επανέρχεται στη δισκογραφία με το δίσκο «Ο δρόμος της επιστροφής», μετά από απουσία δώδεκα περίπου χρόνων. Είναι λίγο - πολύ γνωστή η πολύχρονη διαμάχη του με τη δισκογραφική εταιρεία «ΜΙΝΩΣ» (οι ακριβείς λόγοι, ωστόσο, παραμένουν στους πολλούς άγνωστοι) , διαμάχη που τον ανάγκασε να αποχωρήσει από τη δισκογραφία στα 1975, μετά και την κυκλοφορία του «Υπάρχω». 

Ο «δρόμος της επιστροφής» ήταν ένας από τους περίπου τέσσερις δίσκους, που βάσει συμβολαίου, χρωστούσε στον Μάκη Μάτσα. Το συμβόλαιο αυτό, που ανανέωσε το 1972 ο Καζαντζίδης, τερματίστηκε στις 17 Απριλίου του 1986 στη Βουλή των Ελλήνων. Ο Αντώνης Τρίτσης - υπουργός Παιδείας στην, τότε, κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ, εισήγαγε την τροπολογία με γενικό αριθμό 378 και ειδικό 36. Η τροπολογία αυτή έγινε δεκτή και ψηφίστηκε ως άρθρο 46 του σχεδίου νόμου, άρθρο που καταργήθηκε με το άρθρο 72 του νόμου 2121/1993. 

Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1987. Η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο ECHO με ηχολήπτες τους Τάκη Φιλιππίδη και Χρήστο Κοσμά, ενώ της παραγωγής επιμελήθηκε ο Αχιλλέας Θεοφίλου. 

«ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ»

Ο Μίκης Θεοδωράκης

«Τον Στέλιο και την Μαρινέλλα τους προόριζαν για τον Χατζιδάκι, τον οποίο ο Λαμπρόπουλος μόλις είχε αποσπάσει από τον Πατσιφά. Εγώ τότε (1961) συνέθετα το «Άξιον Εστί» έχοντας στη σκέψη μου τις δυο φωνές - Στέλιο και Γρηγόρη - να εναλλάσσονται. Ένα λαϊκό ο ένας, ένα βυζαντινό ο άλλος. Δεν τους είχα πει όμως ακόμα τίποτα. Μια μέρα κατά το μεσημέρι καταφθάνει το ζεύγος στο σπίτι μου στη Νέα Σμύρνη, για να μου μιλήσει για κάποιο σοβαρό θέμα. Τους είδα πολύ σκεφτικούς και στεναχωρημένους. Σε λίγο άρχισε να μιλά ο Στέλιος: «Ο κ. Τάκης», (Λαμπρόπουλος), «μας είπε ότι ο κ. Χατζιδάκις έχει γράψει ορισμένα τραγούδια για μας και μας περιμένει να πάμε στο σπίτι του για να μας τα παίξει. Πήγαμε σήμερα στις δέκα, χτυπήσαμε το κουδούνι και μας άνοιξε η μητέρα του, η οποία μας οδήγησε στο σαλόνι. Οι κουρτίνες ήταν τραβηγμένες και είχε ημίφως. Αφού περιμέναμε πάνω από μισή ώρα, μπαίνει ο κ. Μάνος, ο οποίος φορούσε μια μαύρη ρόμπα και μαύρα γυαλιά. Μας χαιρέτησε ευγενικά και κάθισε στο πιάνο. Φαινόταν πως δεν είχε ξυπνήσει ακόμα, γιατί έπαιζε πολύ σιγά, τα δε τραγούδια του ήταν πολύ παράξενα για μας. Πώς να σας το πούμε κύριε Μίκη, μαύρισε η ψυχή μας. Και γι' αυτό μόλις φύγαμε, τρέξαμε σε σας. Θέλουμε να τραγουδήσουμε τραγούδια σας...». 

- Και ποιος σας εμποδίζει, τους ρωτώ. Ο κ. Τάκης; Άμα θέλω εγώ, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. 

- Δεν είναι αυτό, κ. Μίκη. 

- Τότε τι είναι; 

- Να... Είναι ο «άλλος». 

- Ποιος «άλλος»; 

- Ο Γρηγόρης; - 

- Θέλουμε να γράφετε μόνο για μας... 

- Βρε παιδιά... Εσείς είστε αυτοκράτορες. Ο καημένος ο Γρηγόρης μόλις τώρα κατάφερε να τρώει γλυκό ψωμάκι. Άλλωστε δόξα τω Θεώ, μπορώ να γράψω πολλά τραγούδια και για σας και για κείνον... 

- Θέλουμε μόνο για μας. 

- Και να σας πω και κάτι άλλο. Τώρα γράφω ένα νέο έργο, ένα Ορατόριο, που σκέφτομαι να το τραγουδήσετε μαζί. Εσύ Στέλιο είσαι λαϊκός και βυζαντινός. Το ίδιο και ο Γρηγόρης. Θέλετε ν' ακούσετε λίγο; 

- Όχι κ. Μίκη. Εάν κρατήσετε τον Γρηγόρη, τότε θα φύγουμε εμείς... 

Ανένδοτοι. Ιδίως ο Καζαντζίδης, που τον είχε πιάσει ξαφνικά μια φοβερή αντιπάθεια και δεν ήθελε ν' ακούσει ούτε το όνομα του Μπιθικώτση. Και έτσι χωρίσανε οι δρόμοι μας και το «Αξιον Εστί» το τραγούδησε μονάχα ο Μπιθικώτσης». 

Στέλιος Καζαντζίδης: 10 χρόνια πριν στον βρετανικό "Guardian"

Πέρασαν 10 χρόνια από το βιολογικό τέλος του Στέλιου Καζαντζίδη. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001, λίγο πριν τις 11.00 το πρωί, κατέληξε στο δωμάτιο 918 του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών. Όπως ήταν φυσικό να συμβεί, ο θάνατός του Στέλιου Καζαντζίδη, ως είδηση, ξεπέρασε τα ελλαδικά σύνορα. Δεν ήταν λίγες οι αναφορές των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων, μα και οι διεξοδικές δημοσιεύσεις σε διαδικτυακούς τόπους και εκδόσεις. Κάποια στιγμή θα προχωρήσουμε σε μια καταγραφή των όσων δημοσιεύτηκαν τις μέρες εκείνες. 

Προς το παρόν διαλέξαμε να παραθέσουμε - σε ελεύθερη μετάφραση - το εκτενές κείμενο που δημοσίευσε η βρετανική εφημερίδα "The Guardian" με αφορμή το θάνατο του Καζαντζίδη. Το κείμενο με τίτλο «Στέλιος Καζαντζίδης: Ο τραγουδιστής που εξέφρασε τον πόνο της ελληνικής διασποράς» που δημοσιεύτηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 2001, φέρει την υπογραφή του Constantine Buhayer. 

Τα 80α γενέθλια του Στέλιου

Αν ο Στέλιος ζούσε, θα έκλεινε σήμερα τα 80 του χρόνια. Γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1931 στην Νέα Ιωνία Αττικής, στην οδό Αλαΐας. Τα παιδικά του χρόνια είναι λίγο – πολύ γνωστά σε όλους. Ο πατέρας του, Χαράλαμπος και η μητέρα του, Γεσθημανή, ήταν πρόσφυγες. 

Στη δεκαετία του 1930 η ζωή ήταν δύσκολη, για τους περισσότερους. Ειδικότερα για τους πρόσφυγες, που εγκαταστάθηκαν μετά το 1923 στα αστικά κέντρα (μεγάλα ή μικρά) σε όλη την ελληνική επικράτεια. Η οικογένεια Καζαντζίδη, λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά να βιοπορίζεται με δυσκολία. Πολλές άλλες οικογένειες ζούσαν σε παρόμοιες συνθήκες. 

Στα χρόνια της κατοχής οι συνθήκες έγιναν δυσχερέστερες και η οικογένεια Καζαντζίδη αναγκάστηκε να μεταβεί στα Πλατανάκια Σερρών και έπειτα στη Ροδώνα Κιλκίς. Αργότερα επέστρεψαν πάλι στην Αθήνα. 

Ο πατέρας του οργανώθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ και προσέφερε τις υπηρεσίες του στην Επιμελητεία του Αντάρτη (ΕΤΑ). Στα χρόνια του εμφυλίου δολοφονήθηκε από παρακρατικούς αντικομμουνιστές. 

Νέα κυκλοφορία: «Ο Στέλιος των Ελλήνων»

Πάνε λίγες μέρες που η εταιρεία VICTORY MEDIA, επικοινώνησε μαζί μας και μας ενημέρωσε για την κυκλοφορία μιας κασετίνας, η οποία περιλαμβάνει 56 τραγούδια – ερμηνείες του Στέλιου Καζαντζίδη. 

Η κυκλοφορία αυτή διαφημίζεται, εδώ και λίγες μέρες, και στην τηλεόραση και πληροφορούμαστε πως της προσπάθειας επιμελήθηκαν η σύζυγος του Στέλιου Καζαντζίδη, ο γνωστός σκηνοθέτης Πάνος Υφαντής και ο αδερφός του Στέλιου, Στάθης. Δεν έχουμε στα χέρια μας την κασετίνα και δεν μπορούμε να την κρίνουμε. Παρακαλούμε όποιον από τους αναγνώστες μας, προμηθεύτηκε το υλικό να μας κατατοπίσει, πλήρως, σχετικά με αυτό. Κλείνοντας τη δημοσίευση αυτή παραθέτουμε, αυτούσιο, το ενημερωτικό μήνυμα που λάβαμε από το τμήμα επικοινωνίας της εταιρείας VICTORY MEDIA αλλά και το τηλεοπτικό σποτ που εδώ και λίγες μέρες «παίζεται» σε διαφημιστικούς χρόνους τηλεοπτικών καναλιών:

Συνέντευξη του Στέλιου Καζαντζίδη στον Νίκο Μωραΐτη (Μάρτιος 2001)

Ο Νίκος Μωραΐτης

Ο Νίκος Μωραΐτης είναι στιχουργός. Εργάζεται ως δημοσιογράφος. Έχει στο ενεργητικό του πολλές – κάποιες σημαντικές – συνεργασίες και τραγούδια, πολλά από τα οποία εξαιρετικά δημοφιλή και επιτυχημένα εμπορικά. 

Τον ευχαριστούμε που μας έδωσε την άδεια να δημοσιεύσουμε μια συνέντευξή του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, που πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα». 

Μας ζήτησε μάλιστα να τονίσουμε πως μας παραχωρεί την άδεια με πολύ σεβασμό και απεριόριστη εκτίμηση στο μύθο του Στέλιου Καζαντζίδη.

 

Ο Σταμάτης Γονίδης για τον Στέλιο Καζαντζίδη

Σταμάτης Γονίδης

Κατά καιρούς πολλοί άνθρωποι δέχθηκαν το κάλεσμά μας και κατέθεσαν, επώνυμα, τη γνώμη τους για τον Στέλιο Καζαντζίδη, στο δικό μας ιστολόγιο. Σήμερα είμαστε στην ευχάριστη θέση να «φιλοξενούμε» - στις σελίδες του ιστολογίου μας - τον Σταμάτη Γονίδη, που αναμφισβήτητα συγκαταλέγεται στις σημαντικές παρουσίες στο χώρο του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού .

Όσο και να θέλουμε να αποφύγουμε τις υπερβολές, πρόκειται για μια εξαιρετική φωνή, τεχνικότατη, που σπανίζει στις μέρες μας.

Τον ευχαριστούμε που μας εμπιστεύτηκε έστω αυτή τη σύντομη προσωπική καταγραφή και του ευχόμαστε τα καλύτερα. Δεν παραλείπουμε να ευχαριστήσουμε και τη σύζυγό του κα Κατερίνα Κουργιουξίδου, που μεσολάβησε στην επικοινωνία μας μαζί του.

Ο Στράτος των 33 στροφών και ο Στέλιος των 45 (BINTEO)

«Νιώθω, πραγματικά, βαθιά συγκίνηση για το θάνατο του Στράτου Διονυσίου. Υπήρξε ένας μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής. Στάθηκε για τριάντα ολόκληρα χρόνια αγωνιστής του κλασικού και ανόθευτου λαϊκού τραγουδιού, που το υπερασπίσθηκε δυναμικά, σταθερά και με μεγάλη συνέπεια. Το κενό που αφήνει ο Στράτος Διονυσίου, αυτός ο ακούραστος εργάτης τον λαϊκού τραγουδιού, είναι δυσαναπλήρωτο», δήλωσε ο Στέλιος Καζαντζίδης μετά τον θάνατο του Στράτου Διονυσίου που συνέβη στις 11 Μαΐου του 1990. 

Ο Στράτος Διονυσίου υπήρξε ένας σημαντικός λαϊκός τραγουδιστής. Αναμφισβήτητα. Με πλούσιο ρεπερτόριο, ενδιαφέρουσα φωνή, σημαντικές εμπορικές επιτυχίες. Μόλις προχθές κλείσαμε 21 χρόνια από τον αιφνίδιο θάνατό του. Πέθανε στα 56 του χρόνια, σε μια ηλικία αν μη τι άλλο παραγωγική για έναν τραγουδιστή. Το κείμενο αυτό το γράφουμε με αφορμή την επέτειο του θανάτου του. Καταθέτουμε εδώ κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς. Προβληματισμούς που σχετίζονται με τις μουσικές προτιμήσεις των νεότερων αναφορικά με το κλασικό λαϊκό τραγούδι. Το ζητούμενο είναι γιατί - όπως φαίνεται - οι νέοι προτιμούν περισσότερο τον Διονυσίου από τον Καζαντζίδη;

1966: Ο Καζαντζίδης αποχωρεί από τη νύχτα

«Αποχωρεί ο Καζαντζίδης. Είναι μια είδηση, που σίγουρα θ’ αναστατώσει τον κόσμο του λαϊκού τραγουδιού και τους θαυμαστάς του δημοφιλούς καλλιτέχνου. Την ανακοίνωση αυτή έκανε ο ίδιος με τα λόγια: «Το φετεινό καλοκαίρι θα είναι η τελευταία μου εμφάνιση στο πάλκο και στην Ελλάδα. Αποσύρομαι και φεύγω. Γράψτε το. Και τονίστε ότι όταν λέει κάτι ο Καζαντζίδης, το κάνει.»Σαν τον ρώτησαν ποιοι λόγοι τον αναγκάζουν σ’ αυτή την πράξη, τώρα ακριβώς που βρίσκεται στο ζενίθ της καριέρας του, ο Καζαντζίδης αναστέναξε και είπε: «Έτσι πρέπει. Κάποτε θα πω τους λόγους, όταν θα γράψω για τη ζωή μου…». Και έτσι αγαπητοί αναγνώστες κάντε λίγη υπομονή. Τους λόγους που αναγκάζουν τον Καζαντζίδη να αποσυρθή από το επάγγελμα, που του χάρισε δόξα και πλούτη, θα τους μάθετε κάποτε. Ο Καζαντζίδης αφήνει το τραγούδι και φεύγει από την Ελλάδα… Που πάει και τι σκοπεύει να κάνη, δεν είναι ακόμη σε κανέναν γνωστό.»

Ο Στέλιος Καζαντζίδης στο
απόγειο της καριέρας του

Αυτό ήταν ακριβώς το κείμενο, που δημοσιεύτηκε στις 4 Μαΐου του 1962, στην στήλη «Γραμμούλες» της εφημερίδας «Ταχυδρόμος». Την στήλη υπογράφει κάποιος με το ψευδώνυμο «Αλεξανδρινός». Το ίδιο περίπου κείμενο (με μερικές αλλαγές και προσθήκες) κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Ντoμινό», όπως διαβάζουμε στο λεύκωμα με τίτλο «Όταν η φωνή φτάνει στο θρύλο» (Εκδόσεις Άγκυρα, 2001) του οποίου επιμελήθηκε ο Πάνος Γεραμάνης.

Η είδηση «βόμβα», ήταν πέρα για πέρα αληθινή αλλά επιβεβαιώθηκε τέσσερα, περίπου, χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση. To 1966, ο Καζαντζίδης αποχώρησε οριστικά και αμετάκλητα – μέχρι το βιολογικό του τέλος - από τις ζωντανές εμφανίσεις. Στα χρόνια απουσίας του, ποτέ δεν μας αποκάλυψε τους πραγματικούς λόγους που τον οδήγησαν σε μια τόσο κρίσιμη απόφαση, απόφαση, που αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με τους εαυτούς μας, ενίσχυσε όσο τίποτα και διατήρησε, αν όχι δημιούργησε, τον μύθο του Στέλιου Καζαντζίδη. Είναι αξιοπερίεργο πώς ένας τόσο δημοφιλής τραγουδιστής, με υψηλότατες οικονομικές απολαβές, στην πλέον παραγωγική ηλικία (34 μόλις χρόνων) αποφασίζει να απέχει από τις ζωντανές εμφανίσεις, που στη δεκαετία του 60, μαζί με τις κινηματογραφικές συμμετοχές είναι το βασικότερο κομμάτι της «διαφημιστικής» καμπάνιας του τραγουδιστή και το πεδίο αξιολόγησης και προβολής του έργου του.

Με αφορμή τον Μανώλη Ρασούλη (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Μανώλης Ρασούλης

Λίγες ώρες μετά την κηδεία του – τώρα που καταλάγιασαν όλα – θα γράψουμε και μεις δύο λόγια για τον Ρασούλη. Ή καλύτερα με αφορμή τον Ρασούλη και όχι το θάνατό του. Για τον θάνατό του κλάψανε πολλοί, μα για το χαμό και την απαξίωση του όσο ζούσε κανείς… Έστω λίγοι.

 «Έχουμε πιάσει πάτο. Και πρέπει να αντιδράσουμε», έλεγε. Και βγήκαν πολλοί σε μικρόφωνα και μικρές οθόνες και συλλυπηθήκαν και αφιερώσανε εκπομπές στο «μεγάλο μουσικοσυνθέτη(;;;)» (αν έχουν το θεό τους, πόσο απαξιώνουν τον κόσμο μας, όλο αυτοί που εύκολα συγκινούνται και αποδίδουν εύσημα) και βάλανε δύο τρία rasoulis.mp3 σε έτοιμες λίστες παραγωγης… Και αυτό ήταν.

Από αύριο, κάθε τέτοια μέρα τα ίδια και τα ίδια. Εν πάση περιπτώσει…

 Ο Μανώλης Ρασούλης πέθανε. Πριν πεθάνει στιχουργούσε. Και όχι μόνο. Έγραφε σε εφημερίδες, έγραφε βιβλία… Υπήρξε πολυγραφότατος. Και κατά τα λεγόμενά του τρεις υπήρξαν οι άνθρωποι που τον οριοθέτησαν: ο Καζαντζάκης, ο Θεοδωράκης και ο Καζαντζίδης.

Κάλεσμα

Η πρώτη μας δημοσίευση συνέβη στις 8 Οκτωβρίου του 2008. Από τότε πέρασαν δύο και πλέον χρόνια και το stelioskazantzidis.blogspot.com, παρά τις δυσκολίες που ενέχει μια «ερασιτεχνική» ή «εθελοντική» προσπάθεια συνεχίζει να υπάρχει. Όχι με την ζωντάνια και την δημιουργικότητα των πρώτων ημερών, μα με υπευθυνότητα και εγκυρότητα.

Εξ αρχής φανερώσαμε, πως το ιστολόγιό μας, είναι μια προσπάθεια νέων ανθρώπων. Όχι για να επιβάλουμε φολκλοριστικά τον Καζαντζίδη σε μια κοινωνία που συνεχώς αλλάζει. Αλλά για να παρουσιάσουμε την προσφορά του και να αναδείξουμε την διαχρονικότητα του έργου του. Κόντρα σε όλους και όλα. Πολλοί καταπιάστηκαν με το «φαινόμενό» του. Αλλά το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές… Η άγνοια, η υπέρμετρη λατρεία ακολουθούμενη απ’ την υπερβολή, αλλά και η ιδιοτέλεια ή οι οικονομικές συναλλαγές, που δηλητηριάζουν και τα πιο αγνά αισθήματα, αποτελούν τροχοπέδη σε όποια απόπειρα ανάλυσης και αξιολόγησης του μύθου του.

Τί πετύχαμε μέχρι στιγμής;

«Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός» (ΒΙΝΤΕΟ)

«Από παλιά είχα πάθος για τον κινηματογράφο. Έπαιξα σε πολλές ταινίες. Περίπου σε τριάντα ή σαράντα. Σε μια ταινία ο Κούρκουλος σηκώνεται απ’ το τραπέζι και έρχεται και τραγουδάμε αγκαλιασμένοι “Ο δρόμος είναι σκοτεινός”. Και στη συνέχεια – ήταν η απαίτηση του σκηνοθέτη – τον μαχαιρώνουν.» («Υπάρχω», Εκδόσεις Λιβάνη σελ. 227)

Έτσι αφηγείται ο Στέλιος Καζαντζίδης – στα 1980, στον Βασίλη Βασιλικό, την επαγγελματική του «επαφή» με τον κινηματογράφο, αλλά και την ανάμνηση του από τα γυρίσματα της ταινίας «Οι αδίστακτοι»

Αν και ο τίτλος του τραγουδιού είναι «Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός», ισχύει ότι Καζαντζίδης και Κούρκουλος τραγούδησαν αγκαλιασμένοι για τις ανάγκες της ταινίας, που σκηνοθέτησε ο Ντίνος Κατσουρίδης. Μάλιστα, η ηχογράφηση αυτή, κατέληξε να είναι και η επίσημη και μοναδική από μέρους του Στέλιου, πριν την επανεκτέλεση του Πάνου Τζανετή.

Πέθανε ο Γιάννης Σταματίου (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Γιάννης Σταματίου

«Ο Σπύρος (ο Ευσταθίου) μου είχε εμπιστοσύνη. Κάποια στιγμή, όπως καθόμασταν σ’ ένα τραπέζι, λέει του σερβιτόρου: «Πιάσε ένα μπουζούκι». Υπήρχαν πάντα όργανα στο «Μπαράκι» (του Μάριου). Παίρνει το μπουζούκι και πάει στο Χιώτη που καθόταν δίπλα και του λέει: «Έχω έναν πιτσιρικά φίλο μου, ένα ταλεντάκι. Θα τον βάλω να τον ακούσεις». Λέει ο Μανώλης: «Αμέ». Γυρνάει ο Σπύρος σε μένα και μου λέει: «Παίξε». Παίζω ένα κομμάτι, πιάνει κι άλλο ένα μπουζούκι ο Σπύρος και παίζουμε άλλα δυο-τρία κομμάτια. Μου έκανε σιγόντα ο Σπύρος. Μόλις σταματήσαμε λέει ο Χιώτης: «Για κοίτα το σποράκι!». Ήμουνα κι εγώ αδύνατος, κατοχικός και μού ’μεινε το «Σπόρος» από τότε μέχρι σήμερα που κοντεύω να γίνω ...δέντρο!».

Αυτή είναι η ιστορία που έχει το «θρυλικό» παρατσούκλι «Σπόρος», όπως την αφηγήθηκε στον Άρη Νικολαΐδη ο ίδιος ο Γιάννης Σταματίου.

Ο Σώτος Αλεξίου για τον Στέλιο Καζαντζίδη

Ο Σώτος Αλεξίου

Ο Σώτος Αλεξίου γεννήθηκε στην Καλαμπάκα στις 29 Δεκεμβρίου του 1937. Το 1966 πήρε το δίπλωμα της Σκηνογραφίας – Διακοσμητικής και το 1976 το δίπλωμα της γλυπτικής από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1967 πήγε στην Καλιφόρνια σαν υπότροφος του Πανεπιστημίου του Fresno όπου και πήρε το Masters of Arts στη ζωγραφική (1969). Έγινε βοηθός καθηγητή το 1967-68 και κατόπιν καθηγητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Συναντάμε έργα του ,εκτός από ιδιωτικές συλλογές σε δημόσιους χώρους ,στην Εθνική πινακοθήκη αλλά και στο μουσείο της Τoyiamyra της Ιαπωνίας. Πέρα από όλα αυτά, δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την λαϊκή μουσική μας παράδοση, αρθρογραφώντας, περιστασιακά.

Με αφορμή ένα κείμενο του για τον Στέλιο Καζαντζίδη, το οποίο δημοσιεύτηκε στο 84ο τεύχος του περιοδικού «Δίφωνο», ήρθαμε σε επικοινωνία μαζί του. Μας απάντησε και χαιρέτισε και αυτός την προσπάθειά μας, αποστέλλοντάς μας ένα σκίτσο που ο ίδιος φιλοτέχνησε, και το οποίο δημοσιεύτηκε στο ίδιο τεύχος του «Διφώνου». Τον ευχαριστούμε.